Rewrite our Antiarrhythmic Scenery

Chapter 3- be my baby

"Oh, wow. Do you know each other?" Mama asked as and call for the waiter to serve the food already. 

Napatingin ako kay Mendez at siningkitan siya ng mata "I think I saw him already. When we had dinner last time." I told them and left a small smile. 

"I met her at school." Halos gusto kong ibugaw sa harapan niya ang tubig! bakit kailangan niya pang sabihin yun?! Hindi naman importtant ang mga ganiyang details. 

"Really?" napatingin tuloy sa 'kin ang nanay niyang si tita Lorna

"Ah, invitationals po kasi sa school namin. Invited po ang ibang schools athlete. Kasama po ang school kung saan nag aaral ang abnak niyo. " I told her slowly and detailed.  I saw how she nod her head. I saw a ghost smile on Mendez' face. 

Siniko ko si kuya nang makarinig ako ng mahinabg tawa niya, pero binigyan lang ako ng bulalo at kanin. Sinimangutan ko siya, andami niyang inilgay sa 'kin. Nag muka tuloy akong matakaw kumain. 

"What if ikaw nalang kaya kumain?" I whispered at him. Hindi rin naman nila maririnig dahil abala sila sa pag uusap sa kung saan ay hindi ako maka relate. 

Binagalan ko ang pagkain ko dahil alam kong matatagalan pa kami. Nang iserve na ang desserts ay kuminang ang mga mata ko nang makakita ako ng ube. Alam ni kuya na paborito ko iyon kaya dinamhina niya ang kuha para sa 'kin "You're the best, Devin." pang aasar ko sakaniya pero nakaramdam ako ng tingin kaya nang tumingin ako sa ka harap ko ay nag iwas siya ng tingin at may binulong pa ito. 

Alam kong bawal ang mag phone para nasa hapag kami. Pero hindi ko lang maiwasan ngayon dahil sobra na 'kong bored dito. Parang walang katapusan ang mga topic nila. 

" 'nak, kumusta pala ang laro mo kanina?" pag tatanong ni tita lorna sa anak niya kaya napatingin kaming lahat kay Mendez. I think his name was Jace?

"We won for the semi finals. Dahil championship na bukas."He shrugged and looked at me as if I have done something wrong. 

Napa pikit ako nang mariin dahil sa ginawa ko kanina! Parang gusto ko nalang magpa lamon sa lupa ngayon. 

Sana hindi na lang niya banggitin ano ang ginawa ko kanina. 

"Your the captain?" Hindi ko maiwasang itanong at mapalakas ang tono ng boses ko kaya napatingin silang lahat sa 'kin habang naka kunot na ang noo ni mama, habang si Jace naman ay tinatago ang ngiti niya. 

"Gulat na gulat ka yata?"  pangaasar sa kin ni kuya, kaya nagkaroon ako ng konting hiya. 

"Something wrong dear?" Tita Lorna worriedly asked, masiyado niyang mahal ang anak niya.

I gave her a small smile and explain "Napanod ko po kasi 'yong laro nila kanina. Na amazed lang po ako sa team niya, no wondering why they won. Ang anak niyo po pala ang captain." Mabagal na sinabi ko. The hell, bakit ba ako nag e-explain. 

I even saw him, teasing me with those damn smile. 

"Magaling ang nagturo e," Mayabang na sabi ni Tito Reno 

"Dapat ay pa minsan minsan nag lalaro rin tayo ng basketball. Aba e magaling rin naman 'tong panganay ko." Mayabang na sabi ni dada at tumingin kay kuya ahabng malaki ang ngisi. 

"Yeah. We can do that sometimes." sabi ni kuya at tumingin pa sa 'kin, halatang may ibang balak!

From medical terms, to aviation terms and now to basketball. 

Letche parang pagkain lang ang dinayo ko dito. 

"Kuya gusto ko nang umuwi." bulong ko kay kuya. "Mamaya pa tayo makakauwi." I sighed. Andami ko na kayang pwedeng gawin, bukod sa mag aksaya ng oras.