Bizim Apartman -Düzenlenecek

"Üzüntü ve Derman"

"Öğrenciler sizin için çok güzel bir gezi ayarladık İtalya'ya! Bir haftalığına İtalya'ya gidiceksiniz. Dokuzlardan iki öğrenci, onlardan iki öğrenci, on birlerden iki öğrenci ve on ikilerden iki öğrenci seçilecek. Her iki öğrenci kendi yaşının organizasyonunu yapıcak. Tüm masraflar okulumuzdan olucaktır. İki hafta içinde her şey ayarlanıcak!"

Hayır ama of yaaaaaaa...!!!!
~Aysun~
Of çektim. Kabul etmeme şansımız yok muydu?! Müdür bazı konuları daha anlattı. Bize kağıt verilecekmiş orda her şey yazıyormuş.

Konuşmadan sonra kendi yaşımızın organize eden iki kişiye gideceğimizi dicekmişiz. Organizasyon işlerini yapanlarda isimleri not alıcaklarmış.

20 dakika geçmişti. Müdür konuşmayı UZATIKÇA UZATIYORDU! Rüzgar'la bir birimize baktık. Ben gitmek istemiyorum o geziyee!!

"Daha fazla bu konuşmaya katlanamıcam! Hadi gel!" Diye fısıldadı Rüzgar ve elimden tutup kaldırdı beni.

Berk ve Alya tek kaşlarını kaldırmış bize 'Noluyor lan! Nereye bakem?!' Bakışlarını atarken Rüzgar bir şey demeden beni çekiştirmeye başladı.

Elimi tutarak önden beni çekiştiriyordu. Neyse ki sahne haricinde her yer karanlıktı ve kimse benim ve Rüzgar olduğunu anlamıyordu.

Rüzgar elimden çekiştirerek kapıya geldik. O önden ben arkadan konferans salonundan çıktık. Yan yana yürümeye başladık.

'Nereye Rüzgar' diye sorsam bile cevap vermiceğini bildiğim için sustum. Kantine indik. Kantin neredeyse boştu. Sadece 4, 5 öğrenci vardı.

Onların bize şaşkın ve tuhaf bakışlarına anlam veremezken Rüzgar konuştu. "Ne var oğlum! Öcü gibi ne bakıyorsunuz lan!" Tek kaşını kaldırarak konuşmuştu Rüzgar.

"Yani şey" dedi bir kız. "Sevgili olmanıza şaşırdık." Dedi çocuk. Rüzgar'la bir birimize anlamamış bakışlar atarken Rüzgar öğrencilere geri baktı.

"Sevgili olduğumuzu nerden çıkardın?" Diye sordu Rüzgar. Başka bir çocuk eliyle ellimi gösterdi. Ellime baktığımda- LAN!

BEN RÜZGAR'LA EL ELE Mİ YÜRÜYORDUM! AMA BIRAKMIŞTI O BENİM ELİMİ! YAKLAŞIK 3 DAKİKADIR BEN RÜZGAR'IN ELİNİ Mİ TUTUYORDUM! NASIL YAV?!

Benim yanaklarım kızarırken kafamı yere eğip ellimi çektim. "Sevgili falan değiliz!" Dedi Rüzgar ve çocuklara doğru yürüdü. Çocuklar tahminen 9. Sınıftı.

Onların masasına oturup bir şeyler dedi. Kısık bir sesle dediği için duymamıştım. Bir masaya oturup kafamı masaya yasladım. OFFFF!!

Bir kaç dakika sonra gelen sesle kafamı kaldırdım. Rüzgar'dı. Yüzünde pis bir sırıtış ile karşımda ki koltuğa oturdu. Ölümcül bakışlarımı Rüzgar'a yollarken Rüzgar'ın pis sırıtışı büyüdü.

"RÜZGAR!" Diye çıkıştım. Ses tonumda uyarı vardı. Rüzgar sırıtışını bozmadan konuştu.

"Efendim?"

"RÜZGAR!"

Ses tonumda uyarı ve sinir vardı. Rüzgar kahkaha attı. Öyle güzel gülme Rüzgar. Beni bu yanlışa sürükleme. Sen her güldüğünde beni bu yanlışa sürüklüyorsun. Yapma bunu küçük serseri....