Sonunda istediği iş için büyük bir fırsat yakalayan Elvan, bunu değerlendirirken kendisini büyük bir kaosun içinde bulacağını bilmiyordu.
Sadece mesleki anlamda yaşanacak karmaşalara hazırlanan genç kadın; işinin, hayatının ve kalbinin de karışacağ...
Bölüm ile ilgili fikir ve düşüncelerinizi benimle paylaşırsanız çok sevinirim. <3
Keyifli okumalar <3
Oops! Bu görüntü içerik kurallarımıza uymuyor. Yayımlamaya devam etmek için görüntüyü kaldırmayı ya da başka bir görüntü yüklemeyi deneyin.
"Elimizden geleni yapacağız. En yakın zamanda normal yaşantınıza döneceksiniz." dedi. İşte bundan hiç emin değilim...
"Oğlum, sen iyileşince gidelim!" dedi Neriman teyze. Haklı.
"Olmaz anne! Hemen gitmeniz lazım. İçin rahat olsun. Elvan bana bakar..."
Duyduklarımı idrak etmem herkesin bana dönen gözleri sayesinde olurken ben de gözlerimi Ferhat'a çevirdim. Bana 'Ne olur yardım et!' der gibi bakıyordu. Hem ailesini korumak, hem de annesinin aşırı ilgili hallerinden kaçmak istiyordu anlaşılan.
Ama tek nedeninin bu olduğunu düşünmüyorum. Bunu bir fırsata dönüştürmeye çalışıyormuş gibi geliyor ve ben bundan kesinlikle şikayetçi değilim.
O tam da benim düşündüğüm gibi net biri. Her an gelip benden hoşlandığını ya da etkilendiğini söyleyebilir. Buna hiç şaşırmam. Şaşırırsam ya da ne bu acele dersem '40 yaşında adamım ben!' diye posta bile koyabilir.
Gözlerimi Ferhat'ın elalarından çekip odadakilerin yüzünde dolandırdım. Kimse böyle bir şeyi beklemiyor olsa gerek ki şaşkınca yüzüme bakıyorlardı. Bir tek Neriman teyzenin yüzünde mutlu bir ifade vardı. Volkan'ın yüzündeki ifade ise bıyık altından güler gibiydi. Kendisini tutmasa büyük gülecek gibi.
"Ben bakarım tabi. Ama annenin bakacağı gibi olmaz ki." dedim. Sanırım biraz tribünlere oynamanın kimseye zararı olmaz. Ki düşündüğüm gibi de oldu ve Neriman teyze gururla göğsünü şişirdi.
"Bak! Gördün mü? Aklı başında insan başka oluyor tabi!" dedi Ferhat'a.
"Ama Ferhat haklı." dediğimde tüm gözler bana döndü tekrar. "Biraz karışık bir durum söz konusu ve tehlikeli. Ben Ferhat için bir şeyler hazırlamadan önce hep sizi ararım. Yiyip içilecekleri sizin tariflerinizle yaparım. Rahat etmesi için de elimden gelen her şeyi." dedim ve gözlerimi Ferhat'a çevirdim. Tam olarak aferin der gibi bakıyordu bana. Sanırım annesini ikna edebileceğim.
"Öyle ama nasıl bırakayım ameliyatlı çocuğu." demesiyle gülümsedim. 40 yaşında da olsa çocuktu işte.
"Merak etmeyin demeyeceğim. Etmemeniz imkansız. Ama elimden geleni yaparım. Sık sık görüntülü görüşürsünüz." Sesimi hafif kısıp devam ettim. "Hem aklı size takılı olursa stresli olur. Bu iyileşme sürecini de etkiler. Bir an önce işe dönmeye çalışacağı için de aceleci olacaktır." dedim. Başını salladı.
