Sonunda istediği iş için büyük bir fırsat yakalayan Elvan, bunu değerlendirirken kendisini büyük bir kaosun içinde bulacağını bilmiyordu.
Sadece mesleki anlamda yaşanacak karmaşalara hazırlanan genç kadın; işinin, hayatının ve kalbinin de karışacağ...
Bölüm ile ilgili fikir ve düşüncelerinizi benimle paylaşırsanız çok sevinirim. <3
Keyifli okumalar <3
Oops! Bu görüntü içerik kurallarımıza uymuyor. Yayımlamaya devam etmek için görüntüyü kaldırmayı ya da başka bir görüntü yüklemeyi deneyin.
Yatağın yanına çektiğim sandalyede otururken alnımı yatağa koydum. Sessiz beklemeye devam ettik. Birden saçlarımda hissettiğim parmaklar ile başımı kaldırdım. Elvan'ın kısık da olsa açılan elaları ile karşılaştım.
Sonunda haftalardır görmediğim güzellikler ile karşı karşıyaydım. O bana dönmüştü...
Binbir zorlukla gözlerimi araladım. Epey bulanık görüyordum. Görüşüm netleşsin diye kapatıp açtım, ama bir faydası olmadı. Ovuştursam mı diye düşünürken elimi kımıldattım. Hareketimle elime temas eden şeyin ne olduğunu anlayamadım ve gözlerimi ellerime doğru çevirdim. Görüşüm biraz daha netleşirken elime değenin saç olduğunu fark ettim.
Ferhat'ın saçları...
Enerjisi vakumlanıp alınmış gibi hissettiğim bedenim, kolumu kımıldatmak için güç harcamamamı söylüyordu. Elimi kaldırmak çok zor bir şeymiş gibi gelirken kendimi zorladım ve parmaklarımı Ferhat'ın saçlarına uzattım. Temasım ile aniden başını kaldırdı.
Ferhat çökmüştü...
Zayıflamıştı ve gözlerinin altı mordu. Sakalları çok uzamıştı. O an uzun süredir uyuduğumu anladım. Ben gözlerimi ilk açıtığımda hemşireler yoğun bakımda olduğumu söylemişlerdi. Ama ne kadar süredir orada olduğumu söylememişlerdi. Zaten tekrar uyumuştum.
Gözlerindeki mutluluğu görmek ya da anlamak için onu tanımaya gerek yoktu. Yüzümdeki oksijen maskesi olduğunu düşündüğüm şeye rağmen gülümsedim. Görmesini umdum.
Çökmüş yüzüne yerleşen mutlulukla elimi tuttu ve "Nesrin teyze!" Kaşlarım çatılırken başımı yavaşça diğer tarafa çevirdim ve sıçrayarak uyanan annemi gördüm. Gözlerimiz buluştuğunda ayağa kalktı.
Anında ağlamaya başladı. Mutluluktan ağladığı belli oluyordu. Hemen uzandı ve canımı acıtmaktan korkar gibi elimi tuttu. Eğilip öptü. "Elvan'ım! Kızım!" dediğinde ağlaması şiddetlendi. Neden burada olduğumu anlayamadım. Kaşlarım çatılırken düşünmeye başladım.
Zafer...
En son hatırladığım Zafer'in bana bakan öfke ve hayal kırıklığı dolu gece gözleriydi. Sonra da silah sesi duymuştum. Yaptığım salaklığı hatırladım. Önlem almadan yanına gitmiştim. Ne olmasını bekliyordum ki?!
