Yetişkin okurlar için uygundur!
Bir Mahalle Hikâyesi...
Çok daha fazlası...
✨
"Bak bana," diye fısıldadı. Dudaklarının arasından çıkan sıcak nefesi benimkilere dokundu. "Bir kere bana eskisi gibi baksan..." yalvarır gibi çıkan sesinin tonuyla tüm ir...
Merhabalar, sizlerle yeni ve uzun bir yolculuğa başlıyoruz. Mahi, benim için yeri ayrı bir hikâye ve giriş bölümüyle sizlerle. Oy vermeyi ve yorum yapmayı lütfen unutmayın. Buradaki motivasyonum sizlersiniz. Keyifli okumalar diliyorum. ♥️
Okumaya başladığınız tarihi buraya yazar mısınız? •
Ne zaman imkânsızı seversen, İşte o zaman gerçek seversin. - Özdemir Asaf
✨
Şarkı: Seni Yazdım – Müslüm Gürses
Oops! Bu görüntü içerik kurallarımıza uymuyor. Yayımlamaya devam etmek için görüntüyü kaldırmayı ya da başka bir görüntü yüklemeyi deneyin.
Şimdiki Zaman...
Yaşadığımız süre boyunca nefes aldığımız ve dünyada geçirdiğimiz zamanı ne kadar uzun sanıyoruz. Hiç bitmeyecek gibi yaşıyoruz. Ve bu yaşadığımız vakit boyunca, insan sadece bir kere âşık olur derler. Bir kere çok sever. Bir kere tükeniriz. Tek bir kere sizi içten dışa yakan bir aşkı yakalarsınız.
Eğer bu tüketen, kavurucu aşkı hayatımızda tutmayı becerirsek, zamanla olgunlaşır, sonunda beklediğimiz huzura kavuşurmuşuz. Bu yüzden tüketen aşklar hep yorar, hep üzermiş. Belki başından beri huzur vermez bu aşk ama sonunda o huzura, sevdiğimiz insanla kavuştuğumuzda daha anlamlı gelirmiş her şey.
Bunu başaranlar için sonu huzurlu olan mutlu sonlar vardır elbette.
Ama ben, beni tüketen bir aşka tutulmuş, onunla geçirdiğim her bir dakikanın kıymetini bilmiştim. Bazen huzuru onun kokusunda, teninin sıcaklığında ve nefesinde bulmuştum. Çoğu zaman yıpranmadım diye yalan söyleyip inkâr edemem ama yine de onun yanında olduğum her bir dakikadan aldığım zevk için tüm çabalarıma değerdi.
Ben, hep onu hayatımda tutmayı, bu aşkı, vereceğim son nefese kadar sürdüreceğime inanırdım. Evet, aşkı belki hâlâ benimleydi ama maalesef beklediğim huzura kavuşan âşıklardan değildim ben, olamamıştım...
Elimde tuttuğum kitaba odaklanmak için düşüncelerimden sıyrıldım. Buraya geldiğim günden beri, aklım sürekli eskilere kayıp duruyordu. Bunun sebebi tabii ki belli bir kişiydi. Buraya gelirken, yeniden buraya dönerken, başıma gelecekleri göze almıştım. Yine de düşünmekle uygulamak aynı şey değildi.
Odamın camından içeri giren müzik sesini daha fazla görmezden gelmem imkânsızdı. Rahatsız edici boyutta değildi ama ben buradayım dercesine zihnimi meşgul ediyordu ve istesem de görmezden gelemiyordum.
Elimde duran kitapta okuduğum sayfayı işaretledim ve kitabı kapatıp tekli koltuğun yanında duran sehpanın üzerine bıraktım. Altıma kıvırıp oturduğum bacaklarım sanki bana ihanet eder gibi bağımsız hareket edip kıpırdandılar. Bacaklarımı koltuktan aşağı sallandırdım ama kalkıp adım atmak istemiyordum. Yine de bir yanım –güçsüz yanım- adımlarımı hızlandırıp camın önüne ilerlememi istiyordu.
