Yetişkin okurlar için uygundur!
Bir Mahalle Hikâyesi...
Çok daha fazlası...
✨
"Bak bana," diye fısıldadı. Dudaklarının arasından çıkan sıcak nefesi benimkilere dokundu. "Bir kere bana eskisi gibi baksan..." yalvarır gibi çıkan sesinin tonuyla tüm ir...
Yeni bölüm sizlerle, oy vermeyi ve yorum yapmayı unutmuyoruz. Yeni bölüm sınırımız 700 oy ve 1000 yorum olsun. Keyifli okumalar diliyorum canlarım. ♥️
🍃
Seziyorum ki kaçacaksın... Yalvaramam, koşamam ama Sesini bırak bende... - Aziz Nesin
✨
Şarkı: Öldüm Ağlasam Ne Olur – Sevcan Orhan Ben Yine Sana Vurgunum – Ozan Manas
Oops! Bu görüntü içerik kurallarımıza uymuyor. Yayımlamaya devam etmek için görüntüyü kaldırmayı ya da başka bir görüntü yüklemeyi deneyin.
İnsan kalbi, yaradılış gereği en güçlü kaslardan oluşur. Belki de yaradan, en çok canımızı yakacak olan organımız için bir koruma mekanizması yaratmış bizim için. Bazı acıları bedenimiz kaldıramazken, kalbimizin kaldırması da bu sebeptendi bence. En azından ben, kalbim bu kadar acırken, bu kadar yorgun hissederken hâlâ hareket edebilme sebebimin bu olduğunu düşünüyordum.
Hazırladığım ufak çantamı elime alıp merdivenlerden aşağı indiğimde, Emine annem salondaki masaya kahvaltıyı hazırlamıştı bile. Yüzümde oluşan gülümsemeye engel olamadım. Elimdeki çantayı merdivenin dibine bırakıp, masaya doğru ilerlediğim sırada, Emine annem mutfaktan elinde iki bardak çayla çıktı.
Dün verdiğim karardan sonra onu arayıp konuşmuştum. Genel olarak Ayşe'nin durumundan bahsedince, o da hemen dün akşam çıkıp gelmişti. Aslında gideceğimi telefonda söylemek istemiştim ama eğer benim oraya gideceğimi bilseydi konu ne olursa olsun gelmeyeceğini biliyordum. Bu ihtimali göze alamazdım. Tek başıma kalmamdan pek hoşlanmıyordu. Arada sırada, ders çalışmak için sessizlik istediğim zamanlarda oraya giderdim ve bu durumdan hoşlanmadığını her seferinde bana çekinmeden söylüyordu.
Konu, Ayşe ve Kaan olduğu için ne olursa olsun bunu riske atmak istememiştim. Akşam eve geldikten bir saat sonra biraz dinlenmek istediğimi söylediğimde bana ters ters bakmış ama tek kelime etmemişti. Üzerine gitmemeyi tercih etmiştim çünkü yüzümde ne gördüyse gözlerimin içine bir şeylerin farkında olduğunu belirtircesine dikkatlice bakmıştı.
Elindeki bardakları masaya bıraktığında her zaman oturduğu sandalyesini çekip oturdu.
"Gelecek başka bir şey var mı?" diye sordum.
Çayına attığı tek şekeri karıştırırken başını sağa sola salladı. "Yok kızım, otur bakayım sen şöyle," dediğinde tedirgin olarak yanındaki sandalyeye oturdum.
Önümde duran tabağa kahvaltılıklardan azar azar alırken, aramızda gergin bir sessizlik oluştu. Ağzıma birkaç lokma atmıştım ki Emine annemin sessizce beni izlediğini fark ettim. Bakışları altında boğazım kuruyunca sıcak çaydan bir yudum alıp rahatlamaya çalıştım.
"Anlat bakalım," dediğinde sessizce yutkundum.
"Ne anlatayım, Emine anne?"
"Kızım, sen beni salak mı sandın? Bak, sen gelip bana derdini anlatana kadar sesimi çıkarmadan bekleyecektim ama bu hâlin hiç hoşuma gitmiyor artık."
