Yetişkin okurlar için uygundur!
Bir Mahalle Hikâyesi...
Çok daha fazlası...
✨
"Bak bana," diye fısıldadı. Dudaklarının arasından çıkan sıcak nefesi benimkilere dokundu. "Bir kere bana eskisi gibi baksan..." yalvarır gibi çıkan sesinin tonuyla tüm ir...
Gözlerinden göğüme sayısız yıldız akar, Bir gülüşün içimde binlerce lamba yakar. - Erdem Beyazıt
❤️🔥
Bölüm Şarkısı: Mühürledim Seni Kalbime – Nazan Öncel
Görsel: publiisherr ✨
Oops! Bu görüntü içerik kurallarımıza uymuyor. Yayımlamaya devam etmek için görüntüyü kaldırmayı ya da başka bir görüntü yüklemeyi deneyin.
Selamlar, yeni bölüm sizlerle canlarım. Geçtiğimiz bölüm yorumları o kadar azdı ki umarım bu bölümde öyle olmaz. Bölüm sonunda bir konuda fikrinize ihtiyacım var, atlamazsanız sevinirim. Oy verdiysek, başlayalım ve lütfen yorum yapmayı unutmayalım. Keyifli okumalar. 🌸
- Bazı kısımlarda yetişkin içerikli sahneler bulunmaktadır. -
•••
Orhan abi, daha ambulans gelmeden kendine gelmeye başladığında hepimiz derin bir enfes alabilmiştik. İyi olduğunu söyleyip kalkmak istese de hiçbirimiz ona izin vermedik. Özellikle Ali Asaf, bu konuda çok katıydı. Her zaman büyük olanın Ali Asaf olduğunu düşünürdük hepimiz. Orhan abi neşeli, eğlenceli ama bir o kadarda vurdumduymazdı. Aralarında fazla yaş farkı olmamasına rağmen Ali Asaf sanki onun abisi gibi davranırdı çoğu zaman.
Hastane koridorunda beklerken, Ali Asaf'ın etrafına yaydığı gerginliği hepimiz hissediyorduk. Kaan ve Ayşe, duvar dibindeki iki sandalyede yan yana oturuyorlardı. Bahar o kadar paniklemişti ki Selim hava alması için onu dışarı çıkarmaya zor ikna etmişti. Biraz daha burada dursaydı onun için de bir yatakta ayarlamak zorunda kalacak olmaktan korkmuştum. Yüzü bembeyazdı, tansiyonu o kadar düşmüştü ki bir şey olacak diye ödüm patlamıştı.
Coşkun da yerinde duramıyordu. Bir o yana bir bu yana yürüyüp duruyor, arada dayanamayıp bahçeye sigara içmeye çıkıyordu. Şu an burada, en deli, en sabırsız olan kim diye sorsalar cevabım net olarak Coşkun olurdu. Kendini zor tuttuğunu hissediyordum.
Sırtımı yasladığım duvarda biraz gerildim ve gözlerimi Ali Asaf'a çevirdim. Ellerini yumruk yapmış, omuzunu duvara yaslamıştı. Başını öne eğdiğinden yüzünü ve gözlerini göremiyordum ama abisi için nasıl korktuğunu hissedebiliyordum. Ayrıca çıldırmak üzere olduğunun da farkındaydım.
Duvardan uzaklaşıp ona doğru ilerledim. Ayşe ve Kaan'ın yanından geçerken onlara belli belirsiz gülümsedim ve Ali Asaf'ın karşısına gelene kadar yürüdüm. Yanına geldiğimde, tam karşısında durunca başını kaldırıp bana baktı. Sanki uzun zamandır beni görmüyormuş gibi ya da burada olduğumun yeni farkına varmış gibi önce kaşlarını çattı daha sonra gözlerini kısıp merakla yüzümde gezdirdi..
"İyisin değil mi?" diye sorduğunda önce başımla onayladım.
"Ben iyiyim ama sen-" dedim fakat cümlemi bitiremedim. Bitirmeme izin vermedi. Başını iki yana sallayıp beni durdurduğunda bende devam etmedim. Elimi uzatıp birkaç gün içinde kesmek zorunda kalacağı kirli sakallı yanağını okşadım.
