Yetişkin okurlar için uygundur!
Bir Mahalle Hikâyesi...
Çok daha fazlası...
✨
"Bak bana," diye fısıldadı. Dudaklarının arasından çıkan sıcak nefesi benimkilere dokundu. "Bir kere bana eskisi gibi baksan..." yalvarır gibi çıkan sesinin tonuyla tüm ir...
Selam güzel insanlar, ben geldimmmm. 🌸 Nasılsınız? Beni ve Mahi karakterlerimi özlemişsinizdir umarım. Hafta içi Mahi'nin instagram hesabında (mahi_officialpage) bu bölümden bir alıntı paylaştım ve efsane güzel tepkiler aldım. ♥️ Giriş ve Birinci bölümü geride bıraktık. Giriş sonrası oy vermeyi ve yorum yapmayı unuttunuz galiba. Heyecanla okuduğunuz için böyle olduğuna inanmak istiyorum. 😌 Yazma motivasyonum sizlerin düşünceleri unutmayın. Henüz yorum ve oy sınırı getirmiyorum evet ama gerek kalmadan siz bunları yaparsınız bence. Ufak bir hatırlatma yapayım. Giriş bölümümüz şimdiki zamandandı ama ilk bölümden itibaren geçmiş okuyoruz. Her bölümün başında bunu belirtmeyeceğim. Bölüm başında tekrar şimdiki zaman yazısını görene kadar geçmiş okuyacağız, unutmayalım. Oy verdiysek başlayalım. Keyifli okumalar. 🌸
Bölümü okuduğunuz tarihi buraya yazmayı unutmayın. (Bölüm yayın tarihi - 14 Mayıs 2022) •
Oops! Bu görüntü içerik kurallarımıza uymuyor. Yayımlamaya devam etmek için görüntüyü kaldırmayı ya da başka bir görüntü yüklemeyi deneyin.
Saat neredeyse gecenin ikisi olmuştu. Esnemekten ağzım ikiye ayrılıyordu ama kimseye belli etmemek için sürekli elimle kapatıp duruyordum. Bahar, durumumun farkındaydı ama yine de beni ele vermemek için uğraşıyordu.
Onunda benden farkı yoktu gerçi. Gözlerinden uyku akıyordu ama o yatmaya giderse benimde eve gitmek zorunda olduğumu bildiğinden sesini çıkarmıyordu. İlk esnememde onunla göz göze gelmiştim. Yalvaran bakışlarımı ona diktiğimde omuzlarını düşürüp kabul etmişti.
Bunu benim için yaptığını biliyordum, minnettardım da ama arada Selim abinin ona attığı bakışları yakaladığımda olayın sadece benden ibaret olmadığını anlamıştım.
Ali Asaf geldikten sonra yemek masasını toplamış, daha sonra her birlikte bahçede oturmuştuk. Saat geç olduğunda önce Emine annem ayaklanıp gitti. O yatmak için eve geçtikten sonra Osman amca ve Seyhan teyze de bizi bahçede yalnız bırakıp içeri girdiler.
Şimdi bahçede Bahar, ben, Ali Asaf, Selim abi ve Kaan abi kalmıştık. Hep beraber masadan kalkmış bahçenin beton alanının dışında kalan ufak toprak kısmına geçmiştik. Ufak bir çardak vardı bahçelerinde. Bahar üzerini süslemiş, hafif ışıklandırmıştı. Geceleri, özellikle yaz akşamları burada oturmayı çok severdik.
Yanımda oturan Bahar yerinden kalktı ve ortada duran geniş masanın üzerinden boş bardakları topladı. Bardakları küçük tepsiye yerleştirirken hepimiz onu izledik.
"Ben bir bardak daha alırım," dedi Ali Asaf. Hemen arkasından Kaan abi de onu onaylar gibi başını salladı. "Bana da doldur," derken gülümsedi. "Bu sefer kesin son bardağım. Valla çatlayacağım ama Bahar'ın çayı olunca hep aynı şey oluyor."
