Behind the Engineer's Glasses (Completed)

Kabanata 39

Back

Hindi ko mapigilang mapangiti habang nakatingin kay Kuya, he was looking through our old photos in my phone.

Napapangiti din siya habang nag titingin-tingin. Minsan ay kukunot ang kanyang noo, siguro ay dahil hindi niya tanda ang iba sa mga larawan na iyon.

Naka labas na si Kuya sa ospital at nandito kami ngayon sa bahay na tinutuluyan niya. Bahay ito ng dalawang matanda na kumupkup kay Kuya.

They were kind and very welcoming. Hindi namin sila kasama dahil abala sila sa pagluluto ng pagkain.

Matanda na ang dalawa at wala din silang anak, kaya naman kinupkop nila si Kuya at itinuring na parang anak nila.

They actually had a son, but unfortunately he died because of illness, they were too poor to afford getting treatment in the hospital, at namatay lamang ang anak nila dito sa bahay nila.

Lolo Ernesto is a fisher, while her wife lola Nene sells fish in the market. They were both hard working kahit pa matanda na.

Kaya naman noong dumating daw si Kuya sa kanila ay naging katuwang nila ito.

Napaka swerte ni kuya na napunta siya sa kanila, they helped him when he's injured. Kahit pa mahirap ay hindi siya pinabayaan ng dalawa. Kinupkop at itinuring siyang parang tunay na anak.

Nag angat ako ng tingin nang dumating ang babaeng nagpunta sa ospital kahapon.

She look really shy, mamula mula ang kanyang pisngi at ang mahaba niyang buhok ay halos nakatabon sa kanyang mukha.

"S-Sandro," tawag niya kay kuya.

Agad na nag angat ng tingin si Kuya sa kanya, lumingon naman sa akin ang babae.

I smiled at her, she looks really kind. And she reminds me of someone.

"Anya..." Sambit ni kuya.

Nagaalangan lumapit ang babae sa amin, para bang nahihiya siya sa akin.

"P-Pwede ba tayong mag usap?" Tanong niya kay kuya sa maliit na boses.

My brother clenched his jaw, tumingin siya sa akin na para bang nagpapa alam. Tumango ako sa kanya at ngumiti to give him assurance.

Tumayo si kuya at agad na kinuha ang kamay ng babae para hawakan, umalis sila at pumunta sa tingin ko ay kwarto ni kuya dito sa bahay.

It looks like they really need to talk about something.

Tumayo ako para lumabas ng bahay. Maliit lamang ang bahay na iyon ngunit maayos. Halos gawa sa kahoy ang kalahati ngunit medyo malaki naman.Presko at maaliwalas din ang paligid at wala kang makikitang kalat.

But something about this house makes me feel warm... maliit man pero masaya ang mga nakatita dito. Kita ko iyon sa mata ni kuya nang dumating kami. They really treated him like their own. Hindi nila pinaramdam dito na iba ito.

Halos mapatalon ako ng makita si Freyr na nakasandal sa labas ng bahay. It looks like he's been waiting here for quite some time now.

Pagkatapos lumabas ng ospital ni kuya ay hindi na kami masiyadong nagkausap. The last time we talked was in the chapel. Gusto ko sana makausap pa siyang muli pero hindi na ako nabigyan ng pagkakataon.

Napa ayos siya ng tayo ng makita ako, he fixed his glasses. He's wearing casual clothing right now, board shorts and white shirt.

He looks familiar...