Renegade

Chapter 30

"Ganito ka ba talaga kaalaga, Hector?" I dared to ask.

Nalingon ko si Hector. Katatapos niya lang i-blower ang buhok ko. I was staring at him in awe for everything he was doing for me.

He tucked some loose strands of my hair behind my ears before he cupped my face with both of his hands. "I owe you, Clarisse. Somehow, gusto kong makabawi sa nagawa ko sa 'yo at sa pangarap mo noon."

Realization hit me. I see.

I smiled before nodding my head. "Well, thank you for that. Pero gusto kong ipaalala sa 'yo na hindi ako galit. I moved on from that accident. Sa ngayon, mas naka-focus ako sa nangyayari ngayon."

He nodded before kissing my cheek. "Get up. You have to eat. I bet you're tired." Saka siya tumayo sa kama bago ako hinila patayo.

I smiled at him before taking my bag. I wrapped my arm around his before I looked up to him. I was feeling giddy for some reason. Was it because of everything he did for me in the bathroom?

I stopped myself from smiling so hard. Masyado akong napaghahalataan na enjoy na enjoy ko rin e. 

"Hindi ka pa ba nabusog sa pagkain sa akin kanina?" wala sa sariling tanong ko nang makalabas kami ng room.

I was too late when I realized what I just had said.

Nanlalaki ang mga matang napatingin ako kay Hector na nakangisi at nakataas ang isang kilay sa akin. "Actually, I'm full. Kaya nga sabi ko ikaw lang ang kakain." He grinned playfully to me before he wrapped his arm around my waist. "Ang dami kong nainom na juice kanina. Busog talaga ako, Clarisse."

My cheeks become flustered. "Oh my gosh ka, Hector!"

"Oh no, Miss Marquez. Ikaw ang nagsimula ng dirty talk sa ating dalawa."

"Dirty talk?" Hindi makapaniwalang tiningnan ko siya at tinawanan niya lang ako.

"Don't worry. Bukas sa second session natin, paiinumin kita ng maraming milk."

"Oh my gosh ka talaga, Hector!"

Mas lumakas ang tawa niya habang napapatingin sa amin ang mga nakakasalubong namin sa hallway. Obviously, kilala nila si Hector at mukhang kakaibang pangitain sa kanila na makitang tumatawa siya. Kasi mula kay Hector, mababaling ang tingin nila sa akin na para bang isang malaking himala na napapatawa ko ang lalaking wagas makayapos sa bewang ko.

"Tumigil ka na nga sa kakatawa. Iniisip na ng mga employee na nababaliw ka na," I snorted.

He chuckled before he kissed my cheek again. "Pikon," he whispered afterwards.

"Stop bullying me, giant."

"Oh the dwarf has spoken."

Nanlaki ang mga mata ko sa sinabi niya. Ano'ng tinawag niya sa akin?

"No. Not my height." Lumayo ako sa kaniya at humalukipkip. Nasa gitna kami ng hallway at nararamdaman ko ang tingin ng mga nadadaanan kami. Pero kiber lang. Sinamaan ko ng tingin si Hector na ngising-ngisi sa akin. "Ano'ng karapatan mong insultuhin ang height ko? Below the belt iyon!" I whined.

"Stop pursing your lips now, little dwarf. Baka halikan kita rito," he warned before stepping towards me. "Come here. The giant will not tease you anymore. Hmn?"

Umirap ako sa kaniya pero hindi naman ako pumalag nang akbayan niya ako. "This is the last time you'll call me dwarf."

"Okay. I'll call you my little dwarf na lang."

Ilang beses akong napakurap bago naguguluhang tiningnan siya. "Hindi mo ba ako lalong pinaliit sa pagdagdag ng 'little'? At para saan iyong 'my'?"

"Pang-five feet 'yung dwarf at na-realize ko na 4 feet eleven ka nga lang pala. So dapat 'little dwarf'." He grinned at me, obviously enjoying my annoyance. "As for 'my', gusto lang kita angkinin. Kapag nasa Blast tayo, sa akin ka."