Su Gibi

37 VESİLEM

Beş yıl önce...

   Gecenin sessizliğinde Feyza'nın acı dolu inlemleri duyuldu önce. Yusuf duyduğu Seslerin yansıması olarak zihninde beliren kabusla cebelleşti bir vakit. Kendine geldiğinde, yanında  kanlar içinde kalan karısının perişan haliyle karşılaştı. Düşünmeden çarşafa sardı karısını.
___Korkma iyi olacaksın... Korkma...
  Feyza kendinde değildi. Korkan, aklını kaybetmek üzere olan kendisineydi bu telkinler. Koşarak Ahmet'lerin sokağına girdi.  Sonra da tüm ahaliyi
duyanduracak kadar yüksek bir sesle bağırmaya başladı.
___Ahmet... Ahmet abi... Kalk... Feyza'm ölüyor... Feyza'm kanlar içinde... Ahmet abi! ....
  Ahmet Yusuf'un sesiyle sıçradı yataktan. Koşarak kapıya yöneldi. Yusuf harap bir halde kucağında Feyza ile arabanın önüne kadar gelmişti.
Ahmet  acele ile cüzdanını ve arabasının anahtarını alıp çıktı dışarı.
  Bitmek bilmeyen yolun sonunda, hastaneye ulaştıklarında sağlık görevlileri hemen sedyeye aldı genç kadını.
   Çaresiz bekleyişlerin mekanı olan dar kolidorlarda omuz omuza verdi ikili. Kim demişti erkekler ağlamaz diye. Yusuf'un göz yaşları çoşkun bir şelale olmuştu. Koskoca adam çocuk gibi hüngür, hüngür ağlıyordu. Ahmet teselli etmek istedi Yusuf'u
__Merak etme iyi olacaklar...
Yusuf başını salladı.

__Abi... Ta.. şuram da hissediyorum...
Titreyen eli kalbini işaret ediyordu.

__Feyzam gidiyor... O bizi bırakıyor...
  Ahmet'in yüreği parçalandı duyduklarına. İnanmak istemedi. Lakin Yusuf'un o derin hissiyatının   boşuna olmayacağını  az çok sezen yanına kulak tıkadı.
__Yapma böyle aslanım... İyi olacaklar inşallah...
___ Yarımken tam olmak nedir  bilmezdim ben...
Hıçkırığı boğazına düğümlendi.
__Fakat şimdi  tamamlanmışken tekrar eksik kalmak  nasıl dayanırım? bilmiyorum....bilmiyorum... Allah'ım sabır ver bana....

Feyzam... Kalbimde seninle geliyor yalnız değilsin korkma... korkma  sevdiğim...

   Bir kaç saat sonra, doktor kara haberi vermiş. Annenin yapılan tüm müdahalelere rağmen hayatını kaybettiğini bebeğin küveze alındığını sağlık durumunun  ciddiyetini koruduğunu söylemişti.

   İçine doğduğu gibi olmuştu işte. Bu gece, sabaha çıkmayacaktı onun için. Kalbi Feyza'sıyla birlikte uçup gitmişti bu diyardan.

   Ne olmuş? nasıl olmuş? Kimin umurundaydı ki, Feyza yoktu gitmişti. Ağlamaktan başka ne gelirdi elinden. İsyan edemezdi. Sabır diledi, sabır istedi.
   Doyuramamıştı kara toprağı, anasını babasını yutmuş yetmemiş  sevdiğini de almıştı altına.
   Acı, mutluluktan kat be kat daha güçlü bir duyguydu. Sevinçlerimizin etkisi birkaç dakika, saat en iyi ihtimalle bir kaç güne kadar etkili olurken , acının verdiği hüzün günler, haftalar, aylar hatta Yusuf gibi olanlar  için yıllar bile sürebilirdi. Sürmüştü de. İçine, içine akan göz yaşları beş yıl boyunca hiç durmadan akmaya, kanayan yarısının üzerine tuz basmaya devam etmişti.

   Gece gündüze, gündüz geceye birbiri ardınca karışırken,Yusuf'un ruhu  bedeninde en kuytuya doğru çekilip, Feyza ve anılarının saklı olduğu yere kapatmıştı kendini.
   Dış dünyadakilerle mecburiyetin dışında iletişim kurmaz olmuştu genç adam. Küçük kızı bile çıkaramamıştı adamı saklandığı maabedinden.
    Sultan sahip çıktı. Arkadaşının emanetine. Öz kızı bildi. Canı gibi sevdi. Bebeğin adını Yaren koydular.
Annesinin gidişiyle yapayalnız kalan tüm sevenlerine yarenlik etsin diye...
   Yaren'cik çok sessiz bir bebekti. Herkes ne kadar uslu olduğuna yordu bu durumu. Fakat minik kızın büyüdüğü halde tek kelime etmeyişi, ayrı bir üzüntü kaynağı oldu. Yapılan muayanelerde konuşmasına engel bir durumunun olmadığı anlaşılınca, buruk bir sevinç yaşadılar.
  Küçük kız, daha bu yaşında, başına gelenlerin farkında gibiydi. Gözleri hep hüzün yüklüydü. Dudakları hiç yukarı doğru  kıvrılmaz, hep düz  bir çizgi şeklinde  dururdu. Derin bir yara izi gibi.
  Yusuf kızının haline çok üzülse de elinde değildi. Yapmıyordu. Kalbi yoktu ki yerinde. Sevebilsin, sevgisini gösterebilsin.
    Yaşamak onun için çekmesi gereken bir ceza gibi geliyordu artık. Gününün dolmasını bekliyordu sadece.