"ပြည့်ဝ အကိုလေးကုဋေဆီနေ့လယ်စာမပို့ဘူးလား...
မနက်ကလည်းမနက်စာသွားမပို့ဘူးနော်..."
"မပို့ပါဘူး ပို့ချင်မဖြူဘာသာသွားပို့..."
"ဟဲ့ကောင်လေး ဘာဖြစ်ပြန်ပြီလဲ?...
အကိုလေးက ကုဋေခိုင်းတာလုပ်ဖို့မင်းကိုပြောထားတယ်လေ..."
"ဟုတ်တယ်လေ...
အခုက အကိုလေးကုဋေကမလာခိုင်းလို့ကျွန်တော်မသွားတာ..."
မျက်နှာကြီးကိုစူပုတ်ပြီးပြောနေတဲ့ပြည့်ဝကို အားလုံးကခေါင်းတခါခါနဲ့သာကြည့်နေသည်။ အရင်နေ့တွေကတော့ သူပဲတက်ကြွနေပြီးတော့ အခုတော့ဘာဖြစ်မှန်းကိုမသိဘူး...
ပြောရင်းဆိုရင်းနဲ့ပဲ ဦးနဲ့အန်တီတို့ ထမင်းစားခန်းထဲဝင်လာကြသည်။ ကြီးစောနဲ့မဖြူကပြင်ဆင်ပေးနေတာမို့ သူကဘေးကရပ်ကြည့်နေရုံသာ...
မကြာဘူး ထမင်းစားခန်းထဲသို့ဝင်လာသည့်လူတစ်ယောက်...
ပြည့်ဝ ဝင်လာတဲ့ကုဋေ့ကိုမြင်သည်နှင့် မျက်နှာကိုချက်ချင်းလွှဲပြစ်လိုက်သည်။ ကုဋေကလည်း ရှုတည်တည်မျက်နှာပေးနဲ့ ထမင်းစားဝိုင်းမှာဝင်စားသည်။
"ဒီနေ့ပြည့်ဝလာမပို့လို့လား သား..."
"ကျွန်တော်ဒီမှာလာစားချင်လို့လာစားတာလေ...
ဘာဖြစ်လို့လဲ?..."
"မဖြစ်ပါဘူး အရင်နေ့တွေကမလာတော့ဖေဖေကမေးကြည့်တာပါ..."
ဦးရဲ့အမေးကိုပြန်မဖြေဘဲ ပုံမှန်ရှုတည်တည်မျက်နှာပေးနဲ့ပဲ ထမင်းစားနေသည်။
ပြည့်ဝရပ်ကြည့်နေတုန်းမှာ ဦးရဲ့လက်က ပုဇွန်ထုပ်ဟင်းပန်းကန်ဆီလက်ရောက်နေတာကိုတွေ့ရသည်။ ပုဇွန်ကွေးထုပ်ကိုခပ်ထားတဲ့ဦးရဲ့လက်ကဘယ်ကိုဦးတည်မလဲဆိုပြီး ပြည့်ဝရပ်ကြည့်နေတုန်းမှာပဲ ဦးရဲ့လက်တွေက အကိုလေးကုဋေရဲ့ထမင်းပန်းကန်ဆီသို့...
"ဦး ဦး!..."
"ပြည့်ဝ အလန့်တကြားနဲ့ဘယ်လိုဖြစ်နေတာလဲ?..."
ကြီးစောရဲ့ဆူသံကိုကြားပေမယ့်လည်း ပြည့်ဝ ဦးရဲ့အနားကိုလျှောက်သွားလိုက်သည်။
"ဦး ပုဇွန်ကစားကောင်းမယ့်ပုံနော် ဦးထည့်စားလေ...
အကိုလေးကုဋေကလက်ပါ,ပါတယ် သူ့ဘာသာထည့်စားပါစေ..."
