ပြည့်ဝတကိုယ်လုံးချွေးတွေပြန်လာကာ အင်္ကျီစကိုပင်လိမ်ချေနေမိသည်။ အားလုံးကဝိုင်းကြည့်တာကြောင့် သူပိုပြီးကြောက်နေတာဆိုပိုမှန်မည်။ သူ့ဘက်ကဘယ်သူမှရှိမနေဘူးလို့လည်းခံစားနေရသည်။
"ပြည့်ဝ သူတို့ပြောတာတကယ်ပဲလား...
မင်းဘာကြောင့်တအိမ်တည်းအတူနေတဲ့သူကိုဘာလို့ဒီလိုလုပ်ရတာလဲ?..."
"ကျွန်တော့်မှာအဲ့လိုစိတ်မျိုးလုံးဝမရှိပါဘူး ဦး...
ကျွန်တော်ကျိန်ဆိုရဲပါတယ်..."
"ဒါဆိုငါကလိမ်ပြောနေတယ်ပေါ့..."
"မဥမ္မာပဲကျွန်တော်အခန်းထဲဝင်လာတာလေ..."
"နင့်အကြံကိုမသိလို့ပေါ့ဟယ် ဟင့်..."
မဥမ္မာကငိုသလိုရှိုက်သံနဲ့ပြောတာကြောင့် အားလုံးကပြည့်ဝကိုသာပြစ်တင်ပြောဆိုကြလိမ့်မည်။ ပြည့်ဝဒီနေရာမှာတင်အငွေ့ပြန်သွားလိုက်ချင်သည်။
"ဖြစ်တာကလည်းဖြစ်ပြီးပြီဆိုတော့ ဥမ္မာကရောဘာဖြစ်စေချင်လဲ?.."
"ကျွန်မမပြောတတ်တော့ပါဘူး ဦးရယ်..."
"ဒါဆိုပြည့်ဝနဲ့လက်ထပ်ချင်သလား..."
"ဒါဘယ်ဖြစ်မလဲ?..."
အားလုံးထဲမှ အခုမှထွက်လာသည့် ကုဋေ့ရဲ့အသံ...
ကုဋေချက်ချင်းပင်ကောက်ထလာပြီး ပြည့်ဝဘေးမှာရပ်ကာ ပြည့်ဝလက်ကိုဆုပ်ကိုင်လိုက်သည်။
အားလုံးကလည်းကုဋေ့ကိုပဲကြည့်နေကြသည်။
"ဘာဆက်ပြောမလဲဆိုပြီးစောင့်နေတာ...
ပြည့်ဝကဥမ္မာကိုဘာကြောင့်ဒီလိုမျိုးကြံရမှာလဲ?...
ပြည့်ဝကိုကျွန်တော်အပြည့်အဝယုံကြည်တယ်..."
"ကုဋေ ဒါမင်းဝင်ပါရမယ့်ကိစ္စမဟုတ်ဘူး..."
"ဘာလို့မဟုတ်ရမှာလဲ?ဖေဖေ ပြည့်ဝက ကျွန်တော့်ရဲ့......"
ကျွန်တော့်ရဲ့ချစ်သူလို့ပြောလိုက်ချင်ပေမယ့် ဘေးကကောင်လေးကိုလက်ကိုလှုပ်ကာ မပြောဖို့တားနေသည်။
"ပြည့်ဝက ကျွန်တော်နဲ့အနေများတယ်...
ကျွန်တော်သူ့ကိုယုံကြည်တယ်..."
"ခံရသူကဥမ္မာလေ...
မင်းနဲ့မဆိုင်ဘူးလို့ဖေဖေထင်တယ်..."
"ဥမ္မာလိမ်နေတာရောမဖြစ်နိုင်ဘူးလား...
ပြည့်ဝသာကြံချင်ရင်ဥမ္မာ့အခန်းသွားမှာပေါ့ သူ့အခန်းထဲခေါ်ပါ့မလား...
ပြည့်ဝတို့အခန်းကမီးဖိုဆောင်နဲ့ဒီလောက်နီးတာ အော်ရင်အကုန်ကြားနိုင်တယ်ဆိုတာသိလို့ အခန်းထဲမှာကြံနိုင်ပါ့မလား..."
