ျပည့္ဝတကိုယ္လံုးေခြၽးေတြျပန္လာကာ အက်ႌစကိုပင္လိမ္ေခ်ေနမိသည္။ အားလံုးကဝိုင္းၾကည့္တာေၾကာင့္ သူပိုၿပီးေၾကာက္ေနတာဆိုပိုမွန္မည္။ သူ႔ဘက္ကဘယ္သူမွရွိမေနဘူးလို႔လည္းခံစားေနရသည္။
"ျပည့္ဝ သူတို႔ေျပာတာတကယ္ပဲလား...
မင္းဘာေၾကာင့္တအိမ္တည္းအတူေနတဲ့သူကိုဘာလို႔ဒီလိုလုပ္ရတာလဲ?..."
"ကြၽန္ေတာ့္မွာအဲ့လိုစိတ္မ်ိဳးလံုးဝမရွိပါဘူး ဦး...
ကြၽန္ေတာ္က်ိန္ဆိုရဲပါတယ္..."
"ဒါဆိုငါကလိမ္ေျပာေနတယ္ေပါ့..."
"မဥမၼာပဲကြၽန္ေတာ္အခန္းထဲဝင္လာတာေလ..."
"နင့္အႀကံကိုမသိလို႔ေပါ့ဟယ္ ဟင့္..."
မဥမၼာကငိုသလိုရႈိက္သံနဲ႔ေျပာတာေၾကာင့္ အားလံုးကျပည့္ဝကိုသာျပစ္တင္ေျပာဆိုၾကလိမ့္မည္။ ျပည့္ဝဒီေနရာမွာတင္အေငြ႕ျပန္သြားလိုက္ခ်င္သည္။
"ျဖစ္တာကလည္းျဖစ္ၿပီးၿပီဆိုေတာ့ ဥမၼာကေရာဘာျဖစ္ေစခ်င္လဲ?.."
"ကြၽန္မမေျပာတတ္ေတာ့ပါဘူး ဦးရယ္..."
"ဒါဆိုျပည့္ဝနဲ႔လက္ထပ္ခ်င္သလား..."
"ဒါဘယ္ျဖစ္မလဲ?..."
အားလံုးထဲမွ အခုမွထြက္လာသည့္ ကုေဋ႕ရဲ႕အသံ...
ကုေဋခ်က္ခ်င္းပင္ေကာက္ထလာၿပီး ျပည့္ဝေဘးမွာရပ္ကာ ျပည့္ဝလက္ကိုဆုပ္ကိုင္လိုက္သည္။
အားလံုးကလည္းကုေဋ႕ကိုပဲၾကည့္ေနၾကသည္။
"ဘာဆက္ေျပာမလဲဆိုၿပီးေစာင့္ေနတာ...
ျပည့္ဝကဥမၼာကိုဘာေၾကာင့္ဒီလိုမ်ိဳးႀကံရမွာလဲ?...
ျပည့္ဝကိုကြၽန္ေတာ္အျပည့္အဝယံုၾကည္တယ္..."
"ကုေဋ ဒါမင္းဝင္ပါရမယ့္ကိစၥမဟုတ္ဘူး..."
"ဘာလို႔မဟုတ္ရမွာလဲ?ေဖေဖ ျပည့္ဝက ကြၽန္ေတာ့္ရဲ႕......"
ကြၽန္ေတာ့္ရဲ႕ခ်စ္သူလို႔ေျပာလိုက္ခ်င္ေပမယ့္ ေဘးကေကာင္ေလးကိုလက္ကိုလႈပ္ကာ မေျပာဖို႔တားေနသည္။
"ျပည့္ဝက ကြၽန္ေတာ္နဲ႔အေနမ်ားတယ္...
ကြၽန္ေတာ္သူ႔ကိုယံုၾကည္တယ္..."
"ခံရသူကဥမၼာေလ...
မင္းနဲ႔မဆိုင္ဘူးလို႔ေဖေဖထင္တယ္..."
"ဥမၼာလိမ္ေနတာေရာမျဖစ္နိုင္ဘူးလား...
ျပည့္ဝသာႀကံခ်င္ရင္ဥမၼာ့အခန္းသြားမွာေပါ့ သူ႔အခန္းထဲေခၚပါ့မလား...
ျပည့္ဝတို႔အခန္းကမီးဖိုေဆာင္နဲ႔ဒီေလာက္နီးတာ ေအာ္ရင္အကုန္ၾကားနိုင္တယ္ဆိုတာသိလို႔ အခန္းထဲမွာႀကံနိုင္ပါ့မလား..."
