"ကုဋေဒီရက်ထဲအိမ်မှာပဲတွေ့တွေ့နေရတယ်နော်..."
"ဘာဖြစ်လို့လဲ?...
ကျွန်တော်အိမ်မှာနေတာကိုသဘောမကျလို့လား...
အခြားလူတွေလည်းခဏခဏလာနေတာပဲဟာ...."
ထမင်းကိုသာအစားမပျက်ပြောနေပေမယ့် ကုဋေ့စကားက ဒေါ်မေနှင်းဘေးမှာထိုင်နေတဲ့ ဓနကိုရည်ညွှန်းတယ်ဆိုတာ တိုက်ရိုက်မပြောလည်းအားလုံးသိကြသည်။ ဓနသူ့ကိုပြောမှန်းသိတာကြောင့် တချက်သာမော့ကြည့်ပြီး စားလက်စကိုဆက်စားနေသည်။
"Hotelရောအဆင်ပြေတယ်မဟုတ်လား..."
"ကျွန်တော့်အတွက်စိတ်မပူပါနဲ့...
ဖေဖေသာ ဖေဖေ့ညီနဲ့တစုံတယောက်ကိုပဲစိတ်ပူပေးရမှာ..."
"မောင်ထွန်းကအခုလောင်းကစားတွေမလုပ်တော့ပါဘူး..."
"ဒါဆိုလိမ္မာသွားတဲ့ညီလေးအတွက် ဖေဖေပိုင်တဲ့ပစ္စည်းတွေအကုန်လွှဲပေးလိုက်ပါလား..."
ကုဋေတမင်အရွဲ့တိုက်ပြောနေခြင်း။ သူ့စကားကို ဓနကထမင်းစားနေရာကနေရယ်နေသည်။ ဖေဖေကရှေ့ရောက်ရင် ညီကိုအရေးမထားသလိုထင်ရပေမယ့် လေးလေးထွန်းအတွက် အမျာျးြားကြီးကိုစဉ်းစားပေးသည်။ လေးလေးထွန်းကိုကအရမ်းကိုလိုချင်စိတ်များသည်။ လောင်းကစားလည်းအရမ်းကြိုက်သည်။
"နှင်း အဝတ်အစားတွေပြင်ပြီးပြီလား..."
"ဖေဖေတို့ကဘယ်သွားကြမလို့လဲ?..."
"ဘုန်းဘုန်းကျောင်းလေ...
ပြည့်ဝ ဘုန်းဘုန်းကိုဘာမှာဦးမလို့လဲ?..."
"ဦးတို့ကဒီနေ့သွားမှာလား...
ဒီလိုမှန်းသိ ကျွန်တော်ဘုန်းဘုန်းကြိုက်တဲ့အသီးတွေဝယ်ထားပါတယ်..."
"ဦးတို့လည်းဝယ်သွားမှာပါ...
ပြည့်ဝရောလိုက်ခဲ့ချင်လား..."
"ဗျာ လိုက်လို့ရလား..."
ဒီအိမ်ရောက်တာ ၁လကျော်ပြီဆိုတော့ သူရွာကိုလွမ်းတာပေါ့...
ဘုန်းဘုန်းနဲ့လည်းဖုန်းနဲ့အဆက်အသွယ်ရှိတယ်ဆိုပေမယ့် ဘုန်းဘုန်းကျန်းကျန်းမာမာရှိလားဆိုတာလည်းသိချင်သေးသည်။
ပြည့်ဝလိုက်ချင်လို့အသနားခံမျက်ဝန်းလေးနဲ့ကြည့်နေပေမယ့် ဦးရဲ့ဘေးကအကြည့်စူးစူးကြောင့် ပြည့်ဝလန့်သွားသည်။
