#លោកប៉ាចិញ្ចឹម
២៤/២៥
~សម្លេងស្រួចស្រិប ស្រែកប្រាប់នាយឲ្យលែងដៃតែសាកស្រម៉ៃលមើលទៅថានាយព្រមប្រលែងនាងដែរទេ?
«ព្រូស'អូយឈឺ»
ដង្ខៅប្រលែងហើយ នាយលើករាងតូចមកបោះដូចកំណាត់ឈើទម្លាក់មកលើពូកមួយទំហឹង តែទោះជាឈឺយ៉ាងណាក៏នាងនៅតែប្រមូលកម្លាំងរត់គេចពីសត្វសិង្ហចំណាស់ម្នាក់នេះដែរ ខ្លួនតូចច្រឡឹងប្រឹងប្រែងច្រត់ពូកលើកខ្លួនឲ្យក្រោកឡើងចុះទៅជ្រុងម្ខាងនៃគ្រែ ទាំងសម្លឹងមើលរកផ្លូវរត់ ព្រោះពេលនេះនាងសែនខ្លាចកែវភ្នែកដែរកំពុងតែតាមសម្លក់នាងខ្លាំងណាស់។
«កុំអីលោកប៉ា លើកនេះខ្ញុំមិនឲ្យខ្លួនខ្ញុំទៅប្រលាក់ក្លិនលោកប៉ានោះទេ ព្រោះខ្ញុំនេះវាសែនលានឆ្អើមខ្លួនលោកប៉ាកខ្វក់ណាស់ខ្ញុំខ្ពើម»
ដៃស្រវ៉ាអំពូលភ្លើងរាត្រីលើតុមកកាន់ក្នុងដៃ ភ្នែកក្រឡាប់ចាក់ពេញបន្ទប់ឯសម្រុងខ្លួនទាំងមូលក៏ញ័រចំប្រប់ដូចកូនស្មាត្រូវទឹកដែរ។
«ខ្លួនយើងវាឆ្អាបណាស់មែនទេ?»
«មែនហើយ វាឆ្អាបជាងត្រីដែរលក់នៅតាមផ្សាទៅទៀត»
លោកដង្ខៅអស់ពាក្យវាចា ទើបបោះជំហ៊ានឈានជើងចូលមកក្បែរនាង កាន់តែដើរកាន់តែធ្វើឲ្យរាងតូចភ័យបុកពោះផឹបៗ។
«វាយមក បើឯងចង់»
ដើរមកឈរទល់មុខនាងហើយ នាយក៏និយាយទាំងមុខឌឺ រាងតូចច្រឡឹងនាងក៏យកអំពូលទុកវិញរួចក៏ស្ទុះរត់ចេញមកម្ខាងទៀតតែលើកនេះ។
«លែងទៅចាប់ខ្ញុំធ្វើអី?អ្ហឹ!លោកប៉ា»
«ឯងនៅចាត់ទុកយើងជាប៉ាដែរមែនទេ?»
«លោកប៉ា?ខ្ញុំចាត់ទុកលោកជាប៉ាចុះលោកប៉ាចាត់ទុកខ្ញុំជាកូនដែរទេ?»
«អត់ទេ យើងមិនដែរទុកឯងជាកូនរបស់យើងឡើយ»
ឮពាក្យនេះហើយម៉ាសីុនឈប់ដំណើរការភ្លាមៗនាងមានអារម្មណ៍ថាឈឺទ្រូងខាងឆ្វេងយ៉ាងចម្លែក ឯដង្ហើមទៀតសោតក៏ដកថប់ៗមិនដូចមួយវិនាទីមុននោះទេមុននោះវាដំណើរការល្អតែបន្ទាប់ពីស្ដាប់សម្ដីឪពុកហើយនាង~
«ចិញ្ចឹមខ្ញុំ ទុកដូចអី?»
«អ្នកមប្រើ»
ពាក្យពេចន៍មួយមាត់ៗរបស់លោកដង្ខៅស្ដាប់ឮហើយល្មមឆ្អែតបាយមួយអាទិត្យ។
«ខ្ញុំមប្រើលោកប៉ាឆ្អែតហើយទាំងរឿងលើគ្រែរឿងគ្រប់យ៉ាង លោកប៉ាដោះលែងខ្ញុំទៅ»
«ឯងឆ្អែតតែយើងមិនឆ្អែត កុំគិតណាសថាយើងនិងលែងឯងទៅងាយៗនោះ ចាំទុកក្នុងខួរក្បាលដ៏រាក់របស់ឯង ថាឯងមានកំណើតក៏ព្រោះតែយើងរើសឯងមកចិញ្ចឹម កុំភ្លេចកំណើតអី»
«ខ្ញុំមិនដែរភ្លេចទេ ថាខ្ញុំនេះជាក្មេងមកពីកន្លែងតូចទាបនោះ»
«មែនហើយ បែបនេះតើបានជាចូលចិត្តទៅរកប្រុសដែរទាបថោក សូម្បីតែអ្នកបម្រើធ្វើការក្នុងសួនក៏ឯងមិនលើកលែងដែរ យើងពិតជាចង់ដឹងណាស់ថាម្ដាយបង្កើតរបស់ឯង មានចរិកបែបណាបានជាបង្កើតឯងមកហើយយកឯងមកចោលបើជ្រុលជាចោលហើយ ម្ដេចមិនចោលចរិកហុចដៃហុចខ្លួនឲ្យប្រុសនេះផងទៅទុកឲ្យឯងធ្វើអី?»
