The Camera Hater

Chapter 13

Hi! :) gusto ko lang talagang magpasalamat sa mga pagtuloy pang nagbasa ng story'ng ito. It might not be that good but I'm really trying my best to squeeze out those imaginations I have. ^^

Kay @MSTRJTLG, thank you so much sa mga comments mo. You have no idea how much you made me happy. I wanna dedicate this chapter to you :) pasensya, mobile lang kasi gamit ko e. :3

O sigi, miss na kayo ng characters natin. :)

**

Psyche's POV

Kanina pa kami naglalakad ni Tris. Mga 15 minutes na siguro. Grabe. Mag-uusap ba talaga kami o maglalakad lang?

"Ano bang pag-uusapan?" Inis kong tanong. Patuloy pa rin siya sa paglalakad hanggang makarating kami sa Infinitea. Hindi pa rin siya umiimik. Uso maging pipi?

Umupo siya sa isang table kaya sumunod na rin ako. Umorder siya ng dalawang frappe. Bahala kang magbayad diyan. Ikaw umorder e.

"Here, take it." Nakangiting alok niya sa frappe. Tinanggap ko syempre. Grasya yan noh.

"Ikaw magbayad. Wala akong pera."

Nagchuckle lang siya at sumipsip aa frappe niya.

"You've changed a lot, Ven. I've expected it, of course, but not this way." Nakatingin lang siya sa labas at nakita kong lumungkot ang mga mata niya.

"Bakit ka ba nasa Sibyl? Akala ko ba nasa ibang bansa ka." Pag-iiba ko ng topic. Ayaw kong ako ang pinag-uusapan.

Tiningnan niya ako ng mataman. Saka ngumiti ng matamis.

"I came back for you."

"Utot mo, Tris. Came back for you ka diyan. Tapon kita sa Pluto e. Dami mong alam." Inis na sumbat ko. Kagaguhan.

"I know you're still mad at me. I'm mad at you also. You betrayed me. You betrayed us. Sa dinami-rami ng pangako natin sa isa't isa Ven, wala man lang ni kahit isa ang natupad."

Natamaan ako sa sinabi niya. Oo, tinalikuran ko siya. Tinalikuran ko ang lahat. Dahil sa sakit na nararamdaman ko. Lahat ng dahil sa camera.

"C'mon, Ven. Iniwan mo ako mag-isa. Iniwan mo ako nung panahong kailangang-kailangan kita. Kinalimutan mo pa nga ako e. Why do you act like you did nothing at all?"

Lalo akong nakaramdam ng guilt.

"T-tris... I'm sorry."

"I'm sorry? That's all you can manage to say, Ven? After what? Three years? I'm sorry is all you can say? C'mon! You should have at least a sentence to tell me!" Nanggagalaiti niyang sagot. Ramdam ko ang galit niya ngayon.

"I'm really sorry, Tris." Napabuntong hininga na lamang ako. Nakakatakot talaga harapin si Tris kahit kailan.

"Bullshit, Ven! This is a bullshit. How could you? You can't hug me! You can't even say how much you missed me! What the hell, Ven! I freakin' missed you! I freakin' missed every detail of you! I have died everyday, wanting to see you again! And this is all you give me? I even set aside my anger just to see you again!" Tumulo na ang luha niya. Hindi ko na kaya to. Tumayo ako at pinunasan ko ang luha niya. He cupped my face and looked at my eyes directly.

"Please, Ven. Hug me tight. Please." He pleaded. Tumango na lamang ako at niyakap ko siya ng mahigpit.

"I missed you too, Tris." Pabulong kong sabi. Naramdaman ko ang pagtango niya at niyakap niya lang ako ng mas mahigpit.

Ng pakiramdam ko'y okay na siya, lumayo na ako at bumalik sa upuan ko.

"You're going to live with me." Nakangiti niyang sabi. Ano?!

"What?!"

"Yep! Lahat na ng gamit mo sa boarding house mo, nasa condo na. You need not to worry about things, Ven. I've planned it all."

"Still the Tris I know. Planado na lahat. I didn't even get to decide on my own." I retorted. 'Twas sarcastic, okay?

"It's okay sis! Tara na, uwi na tayo. Let's walk. Marami pa tayong pag-uusapan." He said then tumayo na siya sabay alalay sakin. Wow ha. Para naman akong mamamatay dito.

"How come we're twins? We're the total opposite." I kidded. Tumawa lang siya at inakbayan ako. Just like the old times.

"Ask mom and dad, Ven. Not me. Hindi naman ako ang nagluwal satin e." He retorted. Pilosopo ever.

Mom and dad. Naalala ko na naman sila.

"Thinking of our parents?" He pinched my nose. I nodded.

"They're happy now. Nasa heaven na sila. And I bet they're happier now dahil magkasama na uli ang twins nila." He smiled.

Nakakagaan sa pakiramdam na back to normal na kaming dalawa. I remember, three years ago. I messed up.

"Hey, about those two guys earlier. Who are they?" Tris asked.

I grinned. Naalala ko na naman ang dalawang kumag.

"Tom and Max. Just classmates." Balewala kong sagot.

"Classmates? They seem to like my little Ven. Poor guys. They won't even have a chance." Nakangising wika niya. Nasa tapat na kami ng condong tutuluyan ko from now on.

"At bakit naman? Ayaw mong magkaboyfriend ang sister mo?" I jokingly asked.

"Ayaw. You and me can live forever like this." He retorted.

"You're crazy. Twin brother and boyfriend ain't the same."