Nika Mickiewicz oraz Zgubne Skutki Nadmiaru Empatii

Rozdział 15 - Społeczne Turbulencje

Nika Mickiewicz obudziła się w ciepełku i zaskakującym komforcie. Jej kanapa zwykle nie oferowała ani jednego ani drugiego, ale tym razem jakimś cudem wydawała się miejscem doskonałym. A może była to po prostu kwestia tego, że u boku rudej pochrapywała Kara, skulona z gospodynią pod jednym kocykiem. Dopiero po dobrej chwili do Niki dotarły wydarzenia z dnia poprzedniego. Draka w szkole, wcześniejsze zwolnienie z lekcji, rozmowa w Zbędnych Kaloriach, spacer do domu i wspólne bindżowanie serialu przy jednoczesnym wyjadaniu wszystkiego, co akurat było w lodówce. No i chyba po pobudce o piątej nad ranem rudej zegar biologiczny się przestawił, bo teraz czuła się już wyspana i gotowa na rozpoczęcie dnia, choć na ekranie nadal włączonego komputera widniało, że jest ledwie parę minut po szóstej. Hm, czyli Zdaje się, że zmorzyło je jakoś po południu i Kara została na noc... Dobrze, że Madame Josephine to jasnowidzka, bo pewnie by się martwiła... Nika westchnęła cicho i wzdrygnęła się lekko, bo po przebudzeniu wysunęła się spod koca i początkowe ciepełki właśnie zaczynały ją opuszczać. Tym chętniej wróciła pod koc, lądując praktycznie twarzą w twarz ze swoją dziewczyną. Aż się uśmiechnęła na tę myśl, że ma dziewczynę. No bo... Miłe to było uczucie. Fajnie było nie być samej.

I wtedy zauważyła, że z oparcia za plecami śpiącej łypie na nią para żółtych oczu. W pierwszej chwili chciała wrzasnąć, zaskoczona, bo nie spodziewała się zobaczyć w swoim półtorapokoju kota. Ale... No, był to kot. Czarny i wyrośnięty, wpatrzony w nią jak w obrazek. I choć widziała go po raz pierwszy w życiu, to wydawał się jej bardzo znajomy.

- Szródi...? - dopiero po chwili do niej dotarło, że jej duchokotek najwyraźniej wrócił. I to w formie zdecydowanie bardziej widocznej niż się tego spodziewała.

Zwierzątko otworzyło pyszczek, ale nie dobył się z niego żaden dźwięk. Przynajmniej nie taki, który Nika mogłaby usłyszeć. A potem Szródi zniknął, jakby się rozmył w ciemności. I tylko dało się widzieć jak jego łapki odgniatają się na kocu, przełażąc bezceremonialnie po Karze i lądując na kolanach Niki, ponownie jako niewidzialna, ale już nawet nie tak zimna masa półmaterialnej galaretki.

- Ssso mie trącaaasz... - mruknęła przez sen blondynka, nic sobie nie robiąc z tego ewidentnego nawiedzenia

- To nie ja, to Szródi. Objawił mi się.

- Yhyyy... - Kara umościła się wygodniej, nijak nie rejestrując co się dzieje

Z kolei na kolanach rudej niewidzialne kitku zaczęło wibrować. Czyli chyba mruczało, zadowolone.

- Ojeju, mruczyyy - dziewczyna wyciągnęła dłoń by zatopić ją w półprzenikalnym futerku. Zimnym, ale jednak futerku, galaretka zaczynała nabierać przyjemnej fakturki. Sam Szródi zresztą dźwignął się na łapki i zaczął wtulać łebek w jej pierś, co już całkiem rozpuściło serduszko Niki. Że miały dziś iść do szkoły i stawić czoło Kiblowej Radzie Dziewcząt? A potem szperać po śmietnikach? Pfff... Ważniejsze, że kituś chce się miziać.

- Jaki on uroczy... Daj rękę, Kara, musisz go pomiziać.

Ale blondynka nijak nie wykazywała chęci współpracy. Ale gdy już gospodyni wzięła ją za rękę i wybudzenie się stało się faktem...

- Matko, która godzina?! - śpiąca zerwała się do pionu, przerażona - Szósta?! Ja powinnam okrążenia po osiedlu robić!

- Ojeju, ty od razu do biegania... No to leć, ja śniadanie zrobię.

- Umpf... Nie no... Wyślę tylko cioci esemesa że żyję, bo w sumie nie za ciekawie wyszło... W sensie że jej nie dałam znać wcześniej, a nie że... Jestem tutaj - Kara zarumieniła się lekko - To jest akurat fajne. Bardzo.

- Chyba nie będzie zła, co? To jasnowidzka...

- Dowiem się dziś wieczorem... Chyba że masz chęć przebiec się do mnie teraz. No bo mamy dziś po śmietnikach latać, więc... Jakieś dodatkowe torby by się przydały...