Saat Kulesinin Altında

19. Bölüm: Davet Günü

25 Kasım 2021
Kumsal'ın anlatımıyla
Kerem'in annesinin sözde davetine arkadaşlarımla gideceğim için baya mutluydum. En azından okul arkadaşlarım da başıma ne gelirse gelsin yanımda olacaklardı.

Beraber hazırlanırız diye düşünerek bizimkileri eve çağırdım. Zaten babam da işler için otele gitmişti. Yalnız kalmaktan daha iyi olur diye düşündüm. Hazırlanmadan önce de beraber kahvaltı yapacaktık. Ben onlar gelmeden önce her şeyi hazırlamıştım. Kapının çalmasıyla onlar da gelince her şey tamamdı.
"Hoş geldiniz çocuklar. Arda, Demir ve Özge. Hepiniz tamsınız."
"Tavuk muyuz biz kızım. Ne öyle birer birer sayıyorsun?"
"Ne alakası var Arda! Geçin içeri hadi."
"Kurt gibi acıktım ben ya. Ne yaptın bize bakalım?"
"Görende Afrikadan geliyorsun zanneder Demir. Altı üstü dün geceden beri bir şey yemiyorsun."
"Özge ya!"
"Tamam çocuklar. Hadi oturalım. Bakın sizin için pankek yaptım, patates kızarttım. Artık bir tebrik edersiniz yani."
"Ederiz ederiz devamını da isteriz." Dedi Arda ağzına sigara böreği tıkıştırırken.
"Tabiki Arda bey. Fakat haftaya da size geliriz haberiniz olsun." Dedim gülerek. Haftaya bu şekilde özgür olur muyuz onu bile bilmiyordum oysaki. Bu yüzden yüzümde hafif bir tebessümle onların bu mutlu hallerini izliyordum. Başlarına geleceklerinden habersizlerdi ne yazık ki. Birkaç haftadır evde olanlardan onlara söz etmemiştim. Hiçbiri bilmiyordu. Olsun, böyle daha iyiydi bence.
"Hişt! Kumkız. Sen de gelsene. Yaşlı nineler gibi sırıtarak uzaktan bizi izleme. Kendi evinmiş gibi rahat edebilirsin bak." Arda yine keyfimi yerine getirmişti. Her zamanki gibi.
"Tabikide üstadım. Siz isteyin yeterki." Dedim ve bende onlara katıldım. Dördümüz beraber harika bir kahvaltı yapmaya başladık.

Kahvaltıdan sonra el birliğiyle masayı topladık ve  hazırlanırken ne yapacağımızı tartışmaya başladık. Gelirken hepsi kıyafetlerini getirmişti bu yüzden kimsenin bir daha kendi evine dönmesi gerekmiyordu. Saat zaten dokuz buçuk olmuştu. Yani bir buçuk saatimiz falan vardı. Kimseden ses çıkmayınca ilk  fikri Özge sunmaya karar verdi.
"Bence ilk önce kuaföre gidelim. Sonra eve gelir üstümüzü değiştiririz."
"Katılmıyorum. Bence önce üstümüzü değiştirip sonra kuaföre gidelim." Bu Arda'yı her ne kadar sevsem de bazen dövesim geliyordu. Bizi saçma bir tartışmaya sürüklüyordu şu anda.
"Hep bunu merak etmişimdir. Önce üst mü giyilmeli, saç mı yapalım." Demir de tartışmaya körükle girdiğine göre geçmiş olsun. Bir saat daha çıkamayız biz bu tartışmadan.
"Tabikide saç yapılır." Özge bunu savunuyordu.
"O zaman üstünü giyerken saçın bozulur ama. Bakın, ilk her zaman üst giyilir." Arda'nın fikri de bu yöndeydi.
"Çocuk" derken Özge lafımı bölüp araya girdi.
"Ne saçmalıyorsun sen Arda! Tabikide saç yapılır."
"Üst giyilir."
"Saç yapılır."
"Sana üst giyilir diyorsam üst giyilir işte. Anlamadığın ne senin! Hem benden daha iyi mi bileceksin sen?"
"Evet senden daha iyi bileceğim. Ayrıca biliyorum da. Önce saç yapılır." Dedi Özge bilmiş bir sesle. Tartışma uzamaya başlayınca araya girmek zorunda kaldım.
"Ah! Yeter be! Çok istiyorsanız biriniz önce saç yapsın diğeriniz de önce üst giysin. Ne var bunda bu kadar büyütülecek ya!"
"İyi ya. Bağırma hemen. Üstümüzü sonra giyiniriz olur biter."
"Özge'nin dediğine gelmemiz için sana illa sert mi çıkışmam lazımdı Arda?"
"Sohbetinizi bölmek istemem ama saat on olmak üzere. Hemen çıkmazsak yetişemeyebiliriz."
"Bu anı tarihe yazmalıyız." Dedim büyük bir coşkuyla.
"Ne oldu?" Dedi Özge bir anlam veremeyerek.
"Demir ilk defa mantıklı bir şey söyledi." Demir dahil hepimiz kahkaha atmaya başladık. Bana gülmelerinin arasından söylendiğini duyuyordum fakat cevap vermiyordum.

Gözümüze yaşlar geldiğinde artık gülmeyi kestik ve hazırlanıp taksi çağırdık. Bizim ve Ardaların gideceği yer çok yakındı bu yüzden beraber gitmiştik. Randevu almayı unuttuğum için bütün yol boyunca boş yer olması için dua etmiştim içimden. Unuttuğumu Özge'ye söylememiştim çünkü eğer söyleseydim muhtemelen elli saat ondan azar yerdim. Kendimi böyle bir riske atamazdım şahsen.