ZAMBAK ÇİÇEĞİ

4.Bölüm: Tanışma

🫶🏻

Nikah dairesinden çıkmış kapıda daha doğrusu arabaların önünde ne yapacağımızı konuşuyorduk.

En son Barın "Hadi önce yemeğe gidelim. Ondan sonra işlerimizi halleder yola çıkarız." dediğinde Ayşe teyze ve Murat'tan onaylayan sözler gelmesiyle bende onlara ayak uydurdum.

Ayşe teyze, Murat'ın arabasına binerken şaşkınlıkla onu izlemiştim. Bizde Barın'la arabaya bindiğimizde arabayı çalıştırıp bana kısa bir bakış attı. "Önce yemeğe geçelim oradan iş yerindeki eşyalarını alıp evden alacağın valizlerini almaya gideriz."

"Olur," dedim.

Başımı koltuğa yasladım. Yol boyunca ikimizde sessizdik.

Yemek yiyeceğimiz restorana geldiğimizde ben ve Barın yan yana oturmuşken benim karşımda Ayşe teyze onun yanında Murat vardı.

Murat'ın telefonda gülerek mesajlaşmasına dayanamayan Barın sonunda konuştu. "Oğlum liseli ergenler gibi gülerek telefonla konuşmayı bıraksana. Evleniyorsun ya zaten iki aya. Yeni tanışmış gibi davranmayı bırak."

"Aman be abi," dedi Murat. "Seviyorum işte. Sen yeni eşinle ilgilen beni bırak."

Öyle demesiyle bakışlarımı üzerlerinden çektim ve telefonumu aldım masanın üstünden.

Yengemden ve Çınar Bey'den mesaj vardı.

Yengem eşyalarımı hazırlayacağını yazmışken Çınar Bey neden gidiyor olduğumu, yardımcı olacağı bir şey varsa söylememi istemişti. İkisine de cevap vermeden uygulamadan çıktım.

Yemeklerimiz geldiğinde üçlü arasında dönen sohbetlere yine sessiz kalmıştım.

Sonunda restorandan çıktığımızda Murat konuştu. "Ben, Ayşe teyzeyi evine bırakıp oradan yola çıkayım diyorum. Sizde işlerinizi halleder akşam çıkarsınız yola."

Barın başını salladı. "Olur. İstersen birkaç saat daha oyalan akşam beraber çıkalım yola."

"Yok," dedi Murat. "Çok bile kaldım buralarda. Nişanlım bekler."

Güldüm bu dediğine. Baya aşıktı nişanlısına. Merak etmiştim kızı.

"Git o zaman sen," dedi Barın.

Arabalara binmeden önce Ayşe teyzeye ilerledim ve sıkıca sarıldım. "Teşekkür ederim her şey için."

Sırtımı sıvazladı. "Her zaman yaparım güzel kızım. Ne zaman istersen. Onlar bu saatten sonra senin ailen. Onlara iyi bak olur mu? Hele ki Çağın'a..."

"Merak etme Ayşe teyze," dedim kimsenin bizi duyamayacağı şekilde. "Aileme sahip çıkacağım."

Biz ayrıldıktan sonra bana kocaman gülümsedi ve Barın'la da vedalaştıktan sonra Murat'ın arabasına bindiler ve gözden kayboldular.

Gözümden bir damla yaş akmasıyla belime dokunan el bir oldu. "Hadi arabaya. Ayrıca üzme kendini."

"Çok emeği var üstümde," dedim ve derin bir nefes aldım. "Annemin yapmadığını o yaptı bana."