ZAMBAK ÇİÇEĞİ

20.Bölüm: İçimdeki His

🫶🏻

Mahkeme biteli yaklaşık on dakika olmuştu.

Çağın'ı almış koridora çıkmıştım.

Ardından Ayça ve avukatı da çıkmış karşımızdaki koltuklara oturmuşlardı.

Ayça'nın gözlerindeki itici bakış yavaş yavaş istediğimi alıyorum tarzındaydı ama oğlunu hiç tanımayan bir kadının kendine bu kadar güveniyor olması gülünesiydi.

Az ileride ise Murat ve Barın hararetli bir konuşma içerisindeydiler.

Barın yanımıza yürümeye başladığında Ayça'da oturduğu yerden kalkmış yanımıza gelen Barın'ın koluna dokunmuştu.

Barın kolunu sinirle ondan çekerken "Sınırını aşma." diye tıslamıştı dudaklarının arasından.

"Peki," dedi kabullenmişlikle Ayça. "Nasıl olsa oğlumu aldım sayılır. Zamanla sen de bana geldiğinde görüşürüz."

"Bana bak Ayça," diye tıslayan Barın, Ayça'nın üstüne yürürken önüne geçerek durdurmuştum onu. "Konuştuğun laflara dikkat et!"

"Sevgilim," dedim sadece Barın duysun diye fısıldayarak. Bakışları bana döndüğünde kollarına koyduğum ellerimle kollarına sıkıca tutundum. "Yeri ve zamanı değil."

Arkamızda kalan Çağın'a bir bakış attım "Çağın'a açıklamamız gereken şeyler var."

Başını arkaya çevirip korkulu bakışlarla etrafa bakan Çağın'a baktı Barın.

Arkasını dönerek Çağın'a ilerledi ve kucağına aldı onu.

Çağın kollarını babasına dolarken başını boynuna soktu.

Barın gelip elimi tuttuğunda tam ilerleyecekken Ayça'nın sesiyle duraksadık.

"Çağın'ın bugün bende kalacağını unuttunuz galiba?"

Barın başını arkaya çevirerek baktı ona. "Hafta sonu dendi Ayça. Akşamında bırakırız evine. Avukatın avukatıma adresi bildirir."

"Ne gereği avukatlara canım," dedi Ayça. "Numaranı ver bana, haberleşiriz biz."

"Ya sabır," diye mırıldanarak söylenen Barın önüne dönmüş ve ilerlemeye başlamıştı.

Arabanın yanına geldiğimizde Çağın'a yaklaştım. "Bebeğim, bana gelmek ister misin?"

Olumsuzca başını sallarken babasının boynundan başını kaldırmamıştı.

"Ama baban arabayı kullanacak."

Daha da kollarını Barın'ın boynuna sıkılaştırmasıyla Barın'ın elindeki arabanın anahtarını aldım.

"Baba oğul arkada oturun o zaman siz," dedim ve arka kapıyı onlar için açtım. "Ben kullanırım arabayı."

Barın arka koltuğa kucağında Çağın'la birlikte yerleştiğinde kapıyı kapatıp sürücü koltuğuna ilerledim.

Koltuğa yerleşip kemerimi bağladıktan sonra arabayı çalıştırıp adliyenin bahçesinden çıkarttım.

"Eve geçiyoruz dimi?" diye sordum aynadan Barın'la anlık göz göze gelirken.

"Evet güzelim," dediğinde eve doğru sürmeye başlamıştım.

Yaklaşık on beş dakika sonra ışıklarda durmamızla kafamı arka koltuğa doğru çevirdim. "Uyudu mu?"

Barın olumluca başını salladı. "Uyudu."