ZAMBAK ÇİÇEĞİ

9.Bölüm: Park

Bölüme başlamadan oy vermeyi bölümü okurken satır aralarını yorumlarınızla şenlendirmeyi unutmayın lütfen! 🌸

🫶🏻

"Okula gitmeyeceğim!" diye kızgınca bağıran Çağın'a döndüm.

"Ama bebeğim okul kötü bir yer değil ki.. Hem yeni arkadaşlar edineceksin."

"Gece'cim okul kötü bir yer," dedi dolan gözlerine eşlik eden titreyen sesiyle. "Babacım okula gitmek istemiyorum."

Barın sinirlenmeye başlamıştı ama bunu belli etmemeye çalışarak derin bir nefes aldı ve dikiz aynasından Çağın'a baktı. "Çağın okuldan kaçamazsın. Bu sene kaçsan seneye okula başlayacaksın!"

Sert ve taviz vermeyen sesine karşılık Çağın hıçkırarak ağlamaya başladı.

Barın müsait bir alanda arabayı sağa çektiğinde kemerini çözerek Çağın'a döndü. "Babacım," dedi Çağın'ın ona bakmasını isteyerek. Ama Çağın yüzündeki ellerini çekmedi. "Çağın bana bakar mısın oğlum?"

Sinirlenmeye başlıyordu farkındaydım ama Çağın'da iyice huysuzlanmıştı.

Elimi uzatıp kasılmış suratını okşadım. "Bana bırak," diye mırıldandım.

Başını salladı yavaşça onaylarcasına. Arabadan inerek arka kapıyı açtım ve Çağın'ın yanına oturdum. "Bebeğim," dedim ve yüzündeki elini çektim.

Islak bakışları bana döndüğünde dayanamayarak gözlerini parmak uçlarımla sildim.

Çocuk koltuğundaki kemerini çözerek kucağıma aldım onu. Minik kollarını beklemeden belime sardı ve başını göğsüme yasladı. "Gece'cim okul kötü bir yer."

"Neden kötü bir yer?" diye sordum kendini açıklamasını isteyerek. "Hem bende hâlâ okula gidiyorum. Yeni arkadaşlar ediniyorum."

"Gece, senin arkadaşların da seninle annen yok diyerek dalga geçiyor mu?"

Ortaya attığı soru hepimizde bomba etkisi yaratmıştı.

Koltuğa yaslanıp bizi izleyen Barın'ın zorlukla yutkunduğunu gördüm. İkimizde böyle bir soru beklemiyorduk.

Dolan gözlerime rağmen gülümsedim. Yumuşacık olan saçlarını okşadım. "Benim de annem yoktu okula başladığımda."

Konu dikkatini çekmiş olmalı ki hıçkırıkları yavaşça son buldu. "Ama benim babam da yanımda yoktu bebeğim."

Saçlarının üstünden öptüm. "Sen ise çok şanslısın. Seni canından çok seven bir baban var Çağın."

Ağladığından dolayı pürüzlü olan sesiyle konuştu. "Seni kim okula götürüyordu ki?"

"Yengem," dedim. "Amcamın eşi."

Cevap vermemesiyle devam ettim. "Arkadaşlarının seninle dalga geçmesi çok kötü bir şey. Ama senin her zaman yanında olan bir baban var. Artık bende seninleyim."

"Gitmeyeceksin dimi?" derken kolunu iyice bana sarmıştı. "Gitmeyeceğim bebeğim."

Saçlarından öptüm. "Ama babana bağırman yanlıştı. Bence özür dilemelisin ondan. Baban, seni düşünüyor Çağın. Biz evde yokken yalnız kalma istiyor. Hem zaten sürekli gitmeyeceksin ki. Günde birkaç saat. Bazen ikimizde okulu asıp gitmeyeceğiz, evde pijama partileri yaparız olmaz mı? Hafta sonları zaten gitmeyeceksin. Bence düşünebilirsin bunu."