İntikam İle aşkın Ortasında

39.bölüm: Ben Varken

39.bölüm #benvarken

Meriç ve Arif baba koşarak dışarı çıktığında Denizi Yoncaya sarılırken buldu. Etrafda kimse yoktu.

Deniz: Amca!

Meriç hemen onlara doğru koştuğunda Yonca daha da kötüye gittiğini hissetti. Korkudan kasılmış durumdaydı, ve bu yarasının da çok acımasına sebep oluyordu. Deniz Meriçe sarıldığında elini karnına götürdü. Elini geri çektiğinde gördüğü son şey elindeki kandı. Sonrası bulanıktı. En son Meriçin onu kucağına aldığını hatırlıyordu.
Bir saat geçmişti Meriç hemen Nedimi arayıp Kerime ulaşmıştı. Ama Arif baba'nın evi uzaktı onlar gelene kadar Arif baba yarayı tekrar kapatmıştı. Ama Yonca çok kan kaybetmişti. Bir yandan titriyor bir yandan terliyordu. Meriç Deniz korkmasın diye ona odada kalmasını söylemişti. Meriç ve Arif baba Yonca'nın başında otururken  kapı çaldı. Arif baba kapıyı açmaya gitti. Meriç ayağa kalktı. Karşısında Kerim ve Nedimi bulucağını sanıyordu, ama Damla ve Elifde buradaydı. Elif bir Yoncaya bir abisine bakıyordu. Nedim Kerimi aradığında Elif de ordaydı. Duyduklarıyla hem öfkendi hemde korkmuştu Yonca için.

Elif: Abi sen naptın?

Meriç: Senin ne işin var burda?! Nedim!

Nedim: Meriç ben

Kerim: Nedim beni aradığında Elif benimleydi engel olamadım.

Meriç: Ben evden çıkmayın demedim mi?!

Elif: Konu bu mu abi?! Sen nasıl Yoncayı kaçırırsın ya neden neden?!

Damla: Şey Meriç bey Yonca...

Dediğinde Meriç arkasını döndü. Yonca tir tir titriyordu.

Arif baba: Kavgayı kesin! Kerim ben dikiş atmıştım ama bugün açıldı. Durumu daha kötüye gitmeden sen hallet. Elif hadi sizde dışarı gelin.

Elif: Ben bir yere gitmiyorum.

Meriç: Elif!

Elif: Gitmiyorum abi!

Damla: Elif hadi gel biz dışarı çıkalım.

Arif baba: Elif hadi kızım.

Elif mecburen Damla ve Nedimle dışarı çıktığında Kerim elindeki çantayla Yonca'nın yanına gitti. Kerim çantayı açıp içinden malzemelerini çıkardı.

Kerim: Arif baba yardım eder misin?

Arif bana malzemeleri teker teker dezenfekte ettikten sonra yarayı açıp yeniden dikiş attı.

Kerim: Ulan Meriç bu burs olucak iş mi?!

Meriç: Napayım lan Napayım!?

Arif baba: Çocuklar yeter!

Kerim: Beni işimden kovdurucak baba. Ulan her şeyi geçtim ya kız ölürse?!

Meriç: Ölmeyecek ulan ölmeyecek! Bu yüzden burdasın!

Kerim bir şey demek yerine sustu. Meriçi hiç böyle görmemişti . Ve şu an ki halinden oldukça korkmuştu. Yonca'nın  yarası derindi ama o kadar da kötü değildi. Daha kötülerinin iyleştiğini görmüştü kerim. Yonca'nın yarasının da iyileşmesini umuyordu. Kerim dikişi atarken Meriç Yonca'nın elini tutmuştu. Yonca canı acıdıkça Meriç'in elini sıkıyordu bilmeden. Nihayet dikiş atılmış yarası sarılmıştı.

Kerim: Getirdiğim ilaçları mutlaka alsın.

Meriç: Tamam. Peki şimdi iyi olucak mı?

Kerim: Yarası mikrop kapmıştı. Ağrısı olur elbet ama gün geçtikçe hafifler.