Dating the Unexpected Guy

Chapter Twenty Two

Shannon's POV

It had been two weeks. Fourteen fuckin' days. Punyetang buhay to.

Mahirap intindihin ang lahat. Gusto kong tanungin ang nanay ko.. Gustong-gusto ko. But I know, di naman sya magsasalita. Yun pa. Ni di nga nya kayang lumaban sa asawa nya, magsalita pa kaya?

For the past few days, nakapatay ang phone ko. I don't even use my social media accounts. Ayokong kumausap ng iba. I just focused on my studies. Kailangan ko lang kasi talagang i-divert ang atensyon ko sa ibang bagay at sa pag-aaral ko lang pwedeng ilaan ang oras ko. Kesa naman uminom ako at magpaka-lasing, siguro mas mabuti pa to.

Kapag kasi di ko dinivert ang atensyon ko sa ibang bagay, baka naman mabaliw ako ng wala sa oras.

Nasa bahay ako ngayon, nagpipilit magbasa ng libro kahit wala namang pumapasok sa utak ko. It's Friday. No assignments and projects to do. Bilang isang simpleng estudyante, dapat masaya ako eh. But, no.

There's no point of being happy because somehow my mere existence could be a nuisance to other people. At di lang basta-bastang tao. Bestfriend ko pa. That is the worst part there.

Wala naman akong magiging pakialam kung anak ako ng kung sinoman eh. Gusto ko lang naman sanang magpakilala. Wala naman akong planong manira ng pamilya. Kaso nga lang, ayokong mag-iba ang tingin ni Aivee sa tatay nya.. namin. Ugh. Ang weird sabihin. Puta.

"Psst." Napatingin ako sa may bintana. Who would go here in the middle of a Friday night? Baka naman guni-guni ko lang yun.

"Huy, Marie." And there, I confirmed it wasn't an illusion after all.

Inayos ko ang damit ko at naglakad papunta sa may bintana. Napatingin ako sa baba at nakita ko si Brent. I closed the curtains. Ayoko syang kausapin kasi baka mag-breakdown ako sa harap nya. At ayokong mangyari yun.

Nagulat ako nang biglang may kumalabog sa may bintana.

"Huy." Pagkalingon ko, andun na ang lalaking kanina nasa baba lang. Inakyat nya ang pader. Wow. Pwede palang maging akyat-bahay to eh. Kidding. Pinagpag nya ang pantalon nya at lumapit sakin.

"Nakakainis ka." Sabi nya sabay yakap sakin.

"Neil.."

"Labing-apat na araw, Marie. Grabe naman. Ni walang text o tawag. Nagtataka nga ako kung buhay ka pa eh." Binatukan ko nga.

"Haup ka." He hugged me tighter and I felt safe.

"Bat ba kasi di ka sumasagot kahit sa text. Nag-alala tuloy ako sayo." He let go off me at hinila nya ako paupo sa sahig.

"Walang charge phone ko. Anyways, thanks for worrying. Pero di mo naman kelangan mag-alala." I said trying to hide how happy I am to hear him say that. Although, di totoo na walang charge ang phone ko. Pinatay ko lang talaga.

"Pano ako di mag-aalala kung ang balita sakin ni Aiden, di ka daw kumaka--"

"Kumakain ako, okay? Di lang kasabay nila dahil ang awkward nun para sakin."

"At tsaka bat mo naman ine-F.O. si Aivee? Just because of that." Umiling ako.

"Di lang to just because, Neil. This is way way more than just because. Ang tingin ko kasi dito parang anak ako sa labas ng tatay ng bestfriend ko. Ayokong sirain yung magandang tingin nya kay Tito dahil sakin." I wiped my tears. "Brent, ayokong maramdaman nya kung paano kamuhian ang taong proprotekta dapat samin. Dahil mahirap yun.. Dahil di sya sanay sa pakiramdam na yun." He handed me his handkerchief.

"So all this time, sya ang iniisip mo at di ang sarili mo?" Tanong nya sakin.

"Ang selfish ko naman ata pag ganun pa ang ginawa ko. Naninira na nga ako ng pamilya, iisipin ko pa ang ikabubuti ko. That's too much." He reached out for my hand and held it.