AKTÖR

82.Bölüm

   Aras yurtdışındaki talk showdan sonra tamamen kendisini dış dünyaya kapatmıştı.

Her ne kadar etrafındakilere mutluymuş gibi görünsede zihinsel olarak yorgunluğu bedensel yorgunluğunu da arttırıyordu.

Dün Aylin'le birkaç saat vakit geçirdikten sonra evden çıktığını için rahatsızlık duymuş bu yüzden Aylin'le gece sonunda ayrılmışlardı.

Sadece Aras değil Aylin de çok yıpranmıştı. Her gün aldığı nefret ve karşılaştırmalar arasında nefes almaya çalışırken güler yüzünü düşürmemeye çalışıyordu, özellikle de Aras'a karşı.

Aras orta sehpayı kenara çekip yatak odasından aldığı beyaz yumuşak yastığını halının ortasına koyup dümdüz uzanmış gözünü kırpmadan tavanı izliyordu.

Küçüklükten beri ne zaman kötü hissetse odasının halısında böyle hareketsiz ve bir şey düşünmeden sessizce uzanırdı. Çoğu terapiden daha iyi gelirdi ona bu aktivite.

Aras tamamen kendiyle baş başa kalmış huzurla tavanı izlerken kapı çaldığında bekleyeceği kimse olmadığı için kim diye merak ediyordu.

Herhangi bir skandal olmadığı için Meral değildi çat kapı gelecek kişi. Aylin de haber verirdi gelseydi eğer tek bir ihtimal kalmıştı Melina.

Aras kapıyı açıp karşısındaki kişinin Melina olduğunu düşünürken ellerinde çiçeklerle bekleyen Aylin'i görünce şaşırmıştı.

"Aylin?..."

"İçeri almayacak mısın yoksa böyle bekleyelim mi?"

"Haber vermedin şaşırdım sadece."

Aylin içeri geçerken Aras kapıyı kapatıp çıplak ayaklarını yere sürerek peşinden gidiyordu.

Aylin ayakkabılarını çıkarıp elindeki çiçek buketini Aras'a uzatmıştı.

"Senin için?"

"Benim mi? Neden? Özel bir gün mü?"

"Sevgilime çiçek vermem için özel bir gün mü olması gerekiyor?"

"Sadece... Fanlarım ve iş arkadaşlarım hariç öylesine bir çiçek... Almamıştım."

"İyi bir erkek arkadaş olduğunu için teşekkür ederim."

Aylin Aras'ın yakasını tutup parmak uçlarına çıkarak yanağını öptükten sonra salona geçerken Aras elindeki buketi suya koyup gelmişti.

"Bu yastık ne için?"

Aras elindeki vazoyu orta sehpanın üzerine koyarken Aylin'in sorusuna cevap veriyordu.

"Boş boş evin ortasında yatmayı severim."

"Zihnini mi temizliyorsun?"

"Öyle de denilebilir."

Aylin kaşesini ve atkısını çıkarıp koltuğun üzerine koyduktan sonra yere uzanıp kafasını yastığa koymuştu.

Ayakta ona 'Ne yapıyor bu?' dercesine bakan Aras'a kısık gözlerle gülümseyip kollarını havaya kaldırarak parmaklarıyla Aras'ı çağırıyordu.

"Birlikte zihnini temizleyelim."

Aras küçük bir çocuk gibi Aylin'e sarılıp kafasını karnı ve göğsü arasındaki ince çizgiyi belirleyip koymuştu.

Aylin sağ elini Aras'ın omzuna koyup yavaş tempoda vururken sol eliyle saçını ve yüzünü okşuyordu.

"Her şeyin farkındayım. Büyük bir depresyon içinde olduğunu biliyorum. Benden bunları saklama."