Strangers To Soulmates

Deel 2

Pov Emma

Ik was overstraat aan het lopen om te kijken voor een baan. Ik liep de ene winkel na de andere binnen. Zoekende naar werk. Ik heb werk nodig. Ik kan niet zo zitten zonder werk ik heb nu al bijna geen geld. Ik liep zoekend door de straten van Utrecht. Ik was al begonnen om 9 uur s'ochtends. Het was rond de middag nu en ik voelde me maag rommelen. Ik keek even op me horloge. Het is al 13:00. Ik moet echt even kijken of ik ergens kan eten. Ik graaide in mijn tas zoekend naar wat geld. Ik pakte het laatste geld wat onder in mijn tas lag.

Kut het is maar 40 euro. Ik haalde een hand door me haren. Dat word geen lunch maar avond eten. Ik stopte het geld terug in mijn tas en liep door. Ik liep de hoek om en botste tegen iemand op. Ik viel achterover op me kont en me spullen vielen op de grond. "Au.". "Ah verdomme.". Zei een mannen stem. Ik opende me ogen en zag twee grote jongens staan. Eentje met een donkerbruin haar en een baard. En de andere had blond haar. Awh verdomme me hoofd. Ik greep naar me hoofd die ik echt voelde bonken van de pijn.

"Awh sorry gaat het.". "Ja het gaat wel.". Ik ging op me knieën zitten om me spullen bij elkaar te rapen. De jongens gingen ook op hun knieën om te helpen. Toen ik me spullen bij elkaar had pakte ik me tas op. Een van de jongens stak een hand naar me uit. Ik glimlachde en nam hem aan. "Het spijt me zo erg. Ik zag je niet aankomen vanaf dat hoekje.". Zei de jongen met de baard. "Dat maakt niet uit ik zag jullie ook niet.". Ik gooide me tas beter om me schouder. "Ik ben Milo en dit is Raoul.".

"Aangenaam ik ben Emma.". Ik schudde de hand van de jongen die zich Milo noemde. Ik schudde daarna de hand van de gene die Raoul heten. Gelijk toen hoorde ik me maag rommelen. De jongens moesten lachen. "Volgens mij heb je een beetje honger.". Ik lachte mee. "Ja ach ja hij moet maar wachten tot vanavond.". "Je moet wel goed eten hoor. Eten is goed voor je.". Milo klopte op zijn buik daar bij. Ik grinnikende. "Ja ach ja ik heb niet genoeg geld daarvoor.". Ik schudde me schouders en ik zag dat de jongens me raar aankeken. Ze seinde naar elkaar en ze knikte.

"Kom dan gaan we met ze 3 ergens eten. Wij trakteren.". Ik schudde gelijk me hoofd. "Nee dat doe ik jullie niet aan.". "Jawel kom op.". Ik schudde weer me hoofd. "Nee echt niet.". "Jawel, en je kan geen nee zeggen tegen ons!". Ze pakte allebei een hand en ze trokken me mee. "Jongens ik ken jullie niet eens.". Zei ik toen ik werd meegetrokken. "Jawel, ik ben Milo en dat is Raoul. Je kent ons goed genoeg.". Ik kon geen woord uitbrengen. Deze jongens zijn gek. Maar niet in de verkeerde zin. Ze trokken me mee naar de MC donalds.

Ze gingen bij een paal staan waar we konden bestellen. Ze duwde me naar voren. "Kies maar.". Ik keek naar het scherm. Jemig wat zijn er veel keuzes. Ik hou niet van keuzes maken. "Weet je kiezen jullie maar. Ik hoef toch niet zo veel.". Ik nam een stap achteruit en duwde Raoul naar voren. "Wat? Wij trakteren he kies wat je wilt.". "Ik hoef niet zo veel kies gewoon maar wat.". Na een discussie later hebben ze uiteindelijke maar wat gekozen omdat ik niet echt veder hielp. We gingen zitten met een koker. "Nou vertel eens wat over je zelf Emma.". "Nou okay.". Ik schraapte me keel en ging recht op zitten. "Ik ben Emma Brown, ben 22 jaar en woon hier in Utrecht.". "Wat doe je voor werk Emma.". Vroeg Raoul gelijk er na. "Nou ik ben gister ontslagen van me oude baan. Dus ik ben druk aan het zoeken naar iets nieuws.". "Ontslagen? Wat heb je gedaan?". Lachte Milo. "Helemaal niks. Me baas heeft gewoon te pik op mij.".

Ze moesten lachen en ik begon het verhaal te vertellen. Ondertussen kwam het eten naar ons tafel. "Die oude baas klinkt als een eikel!". Ik knikte me hoofd "Is hij ook zeker.". "Nou deze is van jou en deze ook.". Milo legde een bakje kipnuggets neer en wat friet. Het waren maar 2 dingen, maar het was veel meer dan dat ik normaal at. Ik pakte vrolijk een kipnugget en begon het te eten. "Nou nu jullie weten over mijn interessante leven. Wat doen jullie". Ik keek hun recht in de ogen aan. Ze keken even bang. Maar ze gaven elkaar weer een seintje met hun ogen en begonnen te vertellen.