Strangers To Soulmates

Deel 41

POV Emma

"Je bent 26 jaar telaat".

Het was gelijk stil. Niemand durfte even wat te zeggen. Maar ik hield het niet meer. "Ik weet dat je zo denkt maar we wouden echt alleen het beste met jullie voor.". Ik begon te lachen. "Beste met ons? Hoe kan je dat nou zeggen terwijl je niet eens de moeite gaf om ons bij een weeshuis te plaatsen.". Het was weer stil toen ik dat uit gooide. De oudere echtpaar keek me geschrokken aan. Ik voelde een tik onder de tafel tegen me voeten aan. Het was Matthy die nee schudde. Ik ademde even in en uit. Ik sloot me ogen even en hield me ademhaling nog even vast. Toen ik me ogen weer opende keek Matthy me bezorgd aan. Ik knikte en hij keek een beetje opgelucht. Matthy draaide om in zijn stoel. En keek naar het oude echtpaar. "Bedankt dat jullie zijn gekomen. Maar ik denk dat het beste is als jullie maar weer gaan.".

De vrouw haar mond ging open en wouw wat zeggen. Maar de man stopte haar. "Laten we gaan.". Ze wouw niet, dat zag ik duidelijk aan haar. Maar haar man liet haar weinig keus. De vrouw draaide zich om in naar de voordeur. De man draaide ook om en wouw achter haar aan lopen maar keek weer naar ons. "Ik weet dat wij dingen verkeerd hebben gedaan en het spijt me. Maar ik uhm... wij willen graag meer over jullie weten. We blijven nog 1 week hier in Nederland en gaan dan terug.". Hij pakte een kaartje uit zijn jas zak en legde hem optafel. "Hier mee kunnen jullie ons bereiken."  De man knikte en liep weg.

"Dat was echt gemeen Em.". Zei Robert. Ik keek hem geschrokken aan. "Ja je had het ook wat liever kunnen zeggen."  Zei Eliza er achteraan. "Liever? Waarom zou ik dat doen?". "Het zijn onze biologische ouders.". Antwoorde Elyas. Ik keek geschrokken langs iedereen zijn gezichten. Menen ze dit nou? Maar ik zag geen verandering in hun gezicht. Was puur teleurstelling. "Dan ga je toch lekker met ze praten."  Antwoorde ik boos. Ik voelde Matthy zijn voet tegen mijn been aan komen. Hij wikkelde hem on mijn enkel heen. Als sein dat ik rustig moest blijven. Het werkte niet echt maar het was wel echt lief van hem. "We gaan niks doen zonder jou Emma.". Zei Edward er nog achteraan. Ik zuchte en knikte daarna. "Kom laten we nu veder eten.". Probeerde Eliza het onderwerp te veranderen. Iedereen ging weer veder eten en we praate over onzin.

Maar de gedachten dat die ouder echtpaar mijn biologische ouders waren bleef maar rond spoken. "Zal ik alvast gaan betalen?". Vroeg Robert. De drieling was in slaap aan het vallen en ze wouden naar huis. "Ja doe maar.". Robert verliet de tafel richting de bali. Ik hielp Eliza met de jassen van de kinderen en pakte zelf ook me spullen. Paar  minuten later kwam Robert alweer terug lopen. "Gelukt?". Vroeg Matthy. "Natuurlijk wat denk jij wel niet."  Grapte Robert en hij gaf hem een klap op zijn schouder. Iedereen die stond op. Toen ik me tas pakte zag ik het kaartje nog op tafel liggen. Zal ik hem meenemen? Vroeg ik aan mezelf. Ik zuchte en keek om me heen. Niemand ziet het, ik greep snel naar het kaartje en stopte hem in me jaszak. "Let's go.". Zei Matthy. Hij pakte me hand en we liepen naar buiten toe.

Na het afzetten van Edward en Elyas bij Eliza haar huis gingen wij weer terug naar het huis van Matthy. Het was niet heel laat dus verwachte mensen beneden. De rit was stil, me hoofd zat te vol met vragen dan gewoonlijk. Ik kon zelf ook niet uitvogelen wat ik nou zou doen. "Gaat het?". Vroeg Matthy plots. Ik knikte. "Waar denk je over?". Vroeg hij nog een keer. "Ik heb het kaartje van de tafel gepakt.". Zei ik. "Oh?". Antwoorde Matthy. "Waarom? Dacht dat je het niet wilde.". "Klopt wil ik ook niet.". "Waarom heb je het dan gepakt?". Ik was stil. Ik wist het zelf ook niet namelijk. "Weet ik niet.". Zei ik zachtjes. "Vertel.". Zei hij en hij pakte me hand.

"Ik weet het gewoon niet. Eliza en Elyas hebben gelijk. Het zijn onze biologische ouders maar zo voelt het gewoon niet. Ik heb eindelijk wat ik wil. En dan komen ze hier heen alles te verpesten.". Mopperde ik in een stuk door. "Ik weet niet of ik met ze wil praten. Antwoorde zoeken. Of laten gaan.". Ik liet mezelf achterover vallen in de autostoel. "Dat kan ik snappen. Maar Em je hoeft niet persee ze lief te vinden.". Ik keek hem aan. "Je kan ook alleen met ze afspreken, antwoorde krijgen en dan weg gaan. Je hoeft überhaupt niets te doen als je het niet wil.". Hij had gelijk. Ik hoef ze niet persee aardig te vinden. Maar was ik wel klaar voor de waarheid? "Hey.". Ik schudde me hoofd en keek Matthy aan. "Denk er gewoon overna je hebt zowiezo nog een week.".