Strangers To Soulmates

Deel 12

POV Emma,
*5 maanden later*

Het was al een paar maanden later. Ik had twee banen en kon nog net rond komen. De jongens hielpen me gelukkig wel. Als ik problemen had dan hielpen ze me met de kosten, of met andere dingen. Ik werkte in de ochtend bij een apotheek net buiten de stad. En in de avond werkte ik in een club. Het was een club ook buiten de stad. Ik wouw zo graag buiten de stad werken, zodat ik zeker wist dat ik niet de bankzitters en de rest tegen zou komen.

Ik kwam net uit werk en kwam net het straatje binnen van het huis. Ik gooide me fiets tegen de muur en deed hem op slot. Ik pakte me sleutels en opende de deur. "Ben thuis.". Riep ik hard. Maar ik kreeg geen gehoor. "Hallo?". Riep ik nog een keer. Ik schopte me schoenen uit en deed me jas aan de kapstok. Ik haalde me haar uit me knot. "Waar is iedereen?". Meestal als ik thuis kom hoor ik wel wat. Maar nu is het dood stil. Ik liep stilletjes en rustig naar de woonkamerdeur. Ik duwde voorzichtig open."VERASSING!!". Werdt er geschreeuwt. Ik schrok en nam een paar stappen achteruit. Het waren de jongens.

Ik keek ze verbaasd aan en zag heel groot Happy Birthday Staan op een spandoek. "Omigod jongens jullie hebben het onthouden.". Zei ik verbaasd. "Natuurlijk hebben we het onthouden.". Zei Benjamin en hij kwam aangelopen en gaf me een knuffel. Ik sloeg mijn armen ook om hem heen. Ik gaf hem een grote knuffel terug en liet hem daarna los. "Okay nu ik.". Zei Noah en Benjamin liet me gelijk los. Noah die gaf me ook een knuffel. Zijn knuffel was warmer en veiliger. Hij liet snel los en keek me vrolijk aan. "We hebben wat voor je.". Zei Arthur. Ik keek hem verbaasd aan.

Ik ging zitten op de bank en zat te kijken naar de jongens. Ze haalde allemaal een cadeautje en gingen voor me zitten. "Klaar voor.". Ik knikte nerveus me hoofd. Benjamin gaf me het 1e cadeau. Het was een klein cadeautje. Een mooie rode box met een grijze lint er om heen. Ik opende het voorzichtig om niet het papier er aftescheuren. Ik hoorde ze grinniken maar ik gaf er geen aandacht aan. Ik opende het doosje en zag daar een prachtige armband in zitten. "Oh wouw.". Het was een mooi zilverkleurige armband met verschillende bedeltjes. "Wat is hij prachtig.". Benjamin die pakte het armbandje er uit. "Mag ik.". Ik grinnikende en gaf me rechter pols. Hij deed de armband om en klikte hem vast.

"Ik vind hem prachtig dankjewel.". Ik sloeg mijn armen om hem heen en gaf hem een dikke knuffel. Ik glimlachde naar hem en keek naar me armband. "Volgende cadeautje.". Hoorde ik iemand zeggen. Ik keek op en zag dat Arthur aangelopen kwam met een hele grote teddybeer met een lint er om heen. "Oh nee.". Zei ik lachend. Ik hoorde ze lachen en ik nam de beer aan. "Wat lief.". Ik haalde de lint er voorzichtig af, zodat de de strik nog heel was. Het was een grote bruine beer met hele lieve kraal oogjes. Ik gaf hem een knuffel en keek naar Arthur. "Dankjewel.".

Arthur glimlachde en gaf me een knipoog. Ik gaf hem een glimlach en keek terug naar de beer. "Volgende!". Nathan kwam toen aan met een middelmatige doos. "Alstjeblieft.". Ik opende weer de doos zo voorzichtig mogelijk. "Waarom doe je dat?". Ik keek ze verbaasd aan? "Doe wat?". Ik zag Nathan knikken naar het inpakpapier. Ik glimlachde en slikte. "Ik kreeg niet zo veel cadeautjes vroeger. Ik ben gewend om te koesteren wat je lief heb.". Ik hoorde ze grinniken en zag ze glimlachen. "Jij bent af en toe echt te lief voor woorden.". Ik glimlachde en voelde me wangen warm worden. Ik opende de doos en zag daareen boek. Ik glimlachde, "Hoe wist je dat ik las?". Vroeg ik en ik keek hem aan. Hij glimlachde, "ik zag dat je best veel boeken had dus ik nam aan dat je van boeken hield. Ik hoop alleen dat je deze boek nog niet heb.". Ik lachte. "Nee ik heb deze nog niet.". Hij zuchte in opluchting.

"Okay ik heb nog 1 cadeautje voor je.". Noah haalde een doos tevoorschijn. "Het is van ons allemaal.". Ik keek in opwinding en nam de doos aan van Noah. Ik haalde de inpakpapier er vanaf en opende de doos. Ik schrok van wat ik zag. "Een telefoon?". Vroeg ik verbaasd. Ik zag de jongens blij worden. Ik opende de doos heel voorzichtig en pakte de telefoon er uit. Ik keek zo erg verbaasd naar de telefoon die ik in me handen had. "Het is best moeilijk om te weten waar je bent als je niks heb om mee te communiceren.".