Strangers To Soulmates

Deel 14

POV Emma,

Er viel een stilte toen ik me woorden uitsprak. Ik keek Emily aan met een serieuze blik. Ze keken geschrokken, het bleek dat ze niet mijn woorden had verwacht. "Weet je het zeker Em?". Vroeg Noah nog. Ik keek hem aan, ik zag dat hij bezorgd keek en verbaasd. "Ja ik weet het zeker Noah!". Zei ik bot tegen hem. Hij schrok er van en keek weg naar de grond. Ik keek naar Emily en blies lucht uit. "Wens ze maar een fijne dag veder. Maar ik zal niet meekomen.". Emily wouw haar mond open trekken om nog wat te zeggen maar ik stopte haar. "Ga nu maar veder alstjeblieft.". Ik draaide me hoofd naar haar weg.

Ik keek Benjamin aan die me geschrokken aan keek. Maar ik dacht er niets aan. Ik pakte een shot glaasje en gooide hem naar achter. De jongens keken me bezorgd aan en Shirley pakte me hand vast. "Okay, ik ga maar weer dan.". Hoorde ik Emily zeggen. "Bedankt voor je tijd.". Met dat liep ze zo weg. "Emma!!". Zei Nathan. Ik keek hem aan met een geschrokken gezicht. "Wat nou?". Vroeg ik aan hem. "Doe niet zo kinderachtig en ga er gewoon naar toe.". Zei Jason opeens. "Pardon!!". Riep ik. "Emma doe wat zachter.". Zei Noah zachtjes.

"Wat hebben jullie!!". Zei ik harder. "Emma kom op wat je nou Zei is niet echt aardig.". Ging Nathan veder. Ik zuchte en schraapte me keel. "Ik ga geen sorry zeggen tegen ze. Hoe ze gedaan hebben.". Zei ik tegen ze. Ik pakte nog een glaasje en gooide hem achterover. "Ze is niet voor niets het komen vertellen.". Zei Nathan. Ik keek hem geïrriteerd aan. "Ja precies Zij!!! Als ze het echt meende waarom kwamen ze niet zelf! Waarom is Matthy, Louisa en zelfs Riley het niet zelf komen vertellen!!". Riep ik hard. "Emma wees nou even stil.". Zei Noah. "NEE. Ik ben genoeg stil geweest!! Al me hele leven! Ik ben er klaar mee.". Ik stond op en klimde over Noah heen. "Wat ga je doen?". Hoorde ik Noah zeggen. "Ik dacht dat jullie me vrienden waren.".

Ik hoorde ze schrikken. "Mijn vrienden zijn betekent er voor me te zijn. Ook al sta je er zelf niet achter.". Ik keek ze recht in de ogen aan. "Heb een fijne avond. Ik zie jullie vanavond thuis.". Ik keerde me rug toe van de tafel. Ik nam nog een hap adem. En liep toen weg van de tafel. "EMMA!!" Werdt er nog geroepen. Maar ik liep in 1 stuk door.

Ik liep naar buiten toe. Ik moest daar weg, weg naar buiten. Ik gooide de deur dicht van de club. Ik nam een hap adem en de tranen vielen over me wangen. Hoe stom kunnen ze nou zijn? Ik liep richting een bank dat ik zag staan. Ik liep er naar toe met tranen stromend over me wangen. Ik ging zitten met een zucht en keek naar het prachtige uitzicht. Naar het water dat tegen de rotsen kletsen. De stille straten, het was heel rustig. Ik hing me hoofd achterover op de rugleuning. Wat moet ik nou? De tranen stromend weer over me wangen. Ik kon het gewoon niet geloven. Dat ze me gewoon niet begrepen. Ze keken me aan in verachting. Ik deed me ogen dicht en begon te luisteren naar de wind. Naar de wind dat door de bomen blaasde. Het water dat heen en weer gingen. Maar de tranen bleven maar komen.

"Emma?". Hoorde ik iemand zeggen. Ik opende me ogen. Ik keek recht in de ogen van Matthy. Ik zuchte en wouw opstaan van het bankje. "Nee wacht alstjeblieft.". Matthy hield me gelijk tegen. "Waarom zou ik?". Vroeg ik geïrriteerd. "Ik wil alleen even praten.". Zei hij, ik zuchte en ging weer zitten. Ik keek de andere kant van hem op. Ik voelde dat hij naast me ging zitten. Het was even stil maar Matthy sprak uiteindelijk. "Ik wist niet dat je kon zingen Emma.". Sprak hij. Ik rolde me ogen en zei. "Nee dat was ook de bedoeling.". Ik keek nog steeds van hem weg. Ik kon hem gewoon niet aankijken. "Je ziet er mooi uit.". Hoorde ik hem daarna zeggen. "Dankje.". Kwam er uit me mond. Maar ik wist nou niet of ik het meende of niet.

"Wie was dat meisje?". Vroeg ik maar, dat was de vraag ik eigenlijk wouw weten. Maar te bang was om te stellen. "Dat is Emily, ze is de vriendin van Koen.". Ik blies in opluchting een hap lucht uit. Godzijdank. "Was je bang dat ze van iemand anders een vriendin was.". Hoorde ik Matthy zeggen. Ik keek hem aan en zag de speelse blik in zijn ogen. "Nee ze is veel te knap voor jou.". Zijn mond vloog open in belediging. Ik lachte zacht naar zijn verbaasde gezicht. "En nu lach je me ook gewoon uit. Nou dit gaat weer goed.". Plaagde hij. Dat bracht een glimlach op me gezicht. Matthy schraapte na een paar minuten zijn keel en begon weer te praten.