Strangers To Soulmates

Deel 49

Pov Emma,

Ik werdt wakker in een witte kamer. Ik voelde een steek in mijn buik en iemand had me hand vast. Toen ik naast me keek zag ik Matthy zitten die in slaap was gevallen. Ik bewoog me hand zachtjes waar hij van schrok. Hij keek op en zijn ogen keek naar die van mij. "Em!!". Riep hij vrolijk en knuffelde me heftig. Dat maakte de andere mensen in de kamer ook wakker. Raoul zag ik opstaan maar ook Milo was er. "Wat is er gebeurd? Waar zijn me broertjes en Eliza?". Vroeg ik gelijk. Raoul en Milo keken elkaar aan. Ik keek naar Matthy die ook best ernstig keek. "Nee?!". Zei ik angstig. "Waar zijn ze????". Vroeg ik harder. Wat de verpleegsters alarmeerde. "Is er hier wat aan de hand?".

"Waar zijn me broertjes? En me zusje?". Vroeg ik aan der. De verpleegsters keek een beetje ernstig. Dezelfde blik die Raoul, Milo en Matthy hadden. "Nee....". Zei ik, ik voelde tranen over me wangen komen. "Zeg alstjeblieft dat ze okay zijn.". Maar ik kreeg geen antwoord. Wat me alleen maar meer overstuur maakte. "Ik wil weg!!! Ik wil hier niet zijn!!". Ik begon alle draadjes uit me armen te trekken. "Nee mevrouw je moet wel blijven liggen.". Zei de verpleegster. Maar ik werkte tegen. Matthy, Raoul en Milo kwamen helpen. Matthy trok mijn armen over zijn nek heen en bracht me dichter naar hem toe. Ik voelde me gelijk rustiger worden. En begon te huilen in de schouder van Matthy. "Waar zijn ze?". Vroeg ik door me gejank heen. Ik hoorde de verpleger wat zeggen tegen Raoul en Milo en ze verliet de kamer.

Ik zat daar een tijdje in de armen van Matthy te huilen. Matthy was naast me komen liggen in het bed. Ik lag met me hoofd op zijn schouder en dicht tegen me aan wat me rustiger maakte. Raoul die had Koen en Robbie gebeld. Dat ik wakker was. En die waren onderweg met Riley. Mijn gedachten werden onderbroken door geklop aan de deur. Ik keek op met me hoofd nog op de zelfde plek. Het was een dokter. "Hallo mevrouw Brown.". Zei hij. Maar Matthy onderbrak hem snel. "Mevrouw het Lam.". Wat me een klein glimlachje gaf. "Me excuses. Mevrouw het Lam.". De dokter ging al snel weer veder. "U broertje Edward en zusje Elizabeth die zitten in de kamer naast u. Hun schoten waren minder heftig dan die van u en u broertje Elyas. Hun zijn dus helemaal ongedeerd.". Ik blies een hoop lucht uit en keek de rest met opluchting aan. Maar ze gaven me niet dezelfde blik terug.

"U schot was in u buik en had veel interne bloedingen veroorzaakt bij u wat heel lang geduurd heeft voordat het gerepareerd was.". Ging de dokter veder. "Elyas die was geschoten in zijn schouder. En hoe wel dat niet zo ernstig is. Was bij hem de kogel er dwars door heen gegaan wat het ons moeilijker maakt met het dichtmaken. Met onze grote spijt had de kogel 1 van de slagaderen geraakt. En bloeden hij leeg. Het spijt me om dit u zo nu gelijk te vertellen. Maar u broertje is 2 dagen terug overleden.". Op die zin voelde ik me benen in het bed zakken. Ik voelde me lichter in me hoofd worden. "Schatje?". Hoorde ik Matthy zeggen. Ik keek hem aan en ik kreeg gelijk een knuffel van hem. De tranen vlogen over me wangen heen. De pijn van een familie lid verliezen was vreselijk. Het voelde alsof ik niet kon ademen. Alsof alles een droom was. Alsof ik zo kon wakker worden van deze nachtmerrie en terug bij de altaar kon staan.

"Emma?". Hoorde ik zachtjes. Ik keek op vanuit Matthy's schouder. En zag daar met opluchting Edward staan met Eliza. Ik opende me armen en wouw opstaan maar dat mocht niet van de dokter. Eliza en Edward kwamen naar me toe en omhelsde me hevig. Ik voelde Edward snikken in me schouder. Ook Eliza die voelde ik zachtjes huilen. "Elyas die...". Sprak Edward uit. Ik onderbrak hem al snel. "Ik weet het.". Ze kwamen bij me op me bed zitten en zo zaten we even. Knuffelend en handen vast. "Ik was zo bang om jou ook te verliezen.". Sprak Eliza opeens uit. "Hoelang was ik weg dan?". Vroeg ik met een stotterde stem. "3 weken.". Zei Matthy snel. Ik keek hem geschrokken op. "Oh....". Kwam er alleen uit.

Eliza kneep in me hand. Ik keek haar aan en gaf haar alweer een knuffel. "Gelukkig niet, ik ben er nog.". Ik gaf haar een kus op haar voorhoofd en deed dat het zelfde bij Edward. "Wat is er met Max gebeurd?". Vroeg ik plots. Ik voelde aan Eliza en Edward die er van schrokken. Ik keek de rest aan die heel stil was. "Nou?". Vroeg ik nog een keer. Ik keek Matthy aan die me bezorgd aan keek. "Ga jij het je vrouw niet eens vertellen.". Wat hem een glimlach op zijn gezicht kreeg. "Opgepakt.". Zei die. Ik blies met opluchting wat lucht uit. "Gelukkig".

*Paar dagen later*

Eliza, Edward en ik mochten al weer snel het ziekenhuis uit. Het was raar om het ziekenhuis te verlaten zonder Elyas. En het deed heel veel pijn. Met heel veel struggles hebben we al snel de begrafenis gehad van hem. Het was een mooie begrafenis en er hadden wat mensen ook wat gesproken. We hebben zelfs onze biologische ouders een kaart gestuurd. Alleen daar hebben we nooit gehoor op gekregen. Wat veel verdriet deed bij Eliza. Edward en ik had daar wat minder moeite mee. Met grote opluchting was Max opgepakt na de schietpartij en heeft hij toegegeven in de rechtzaak. Dat hij voor mij richten. Maar de rest gewoon in de weg zat. Dat was niet fijn om te horen natuurlijk. Maar het verlichte wel een beetje om te weten dat hij het niet ontkende. Want ik had hem gezien.

Na 2 maanden om te herstellen en 2 maanden om te rouwen. Zijn Matthy en ik op huwelijksreis gegaan. Ik wouw eigenlijk niet. Maar had weinig keuz. Eliza en Edward vonden dat ik wat goeds verdiende en dat Elyas ook blij voor me was geweest. Wetende dat dat ook zeker zo was. We gingen naar Griekenland. Het land van de film 'Mama Mia'. Die vakantie werdt ik ook zwanger. Na veel maanden later zijn we er achter gekomen dat het een jongentje was. En met eren aan me jongste broertje. Hebben Matthy en ik hem Benjamin Elyas het Lam genoemd.

*heden*

"Mama!!". Werdt er geroepen vanuit de keuken. "Momentje bijna klaar.". "Mama!!". Ik hoorde voetstappen komen en deur vloog open. "Ja Benjamin?". Vroeg ik en keek hem aan. "Sara doet gemeen.". "Wat doet ze dan?". "Ze pakte een hap van me ijs. En Roos die lachte alleen maar.". Ik boog voor over naar hem toe. "Lieverd Roos die is nog maar 6 maanden die weet niks beters je kan het haar niet kwalijk nemen.". "Ja maar het is niet lief.". "Nee dat klopt.". Ik gaf hem een aai over zijn blonde haren. "Ga maar een snoepje pakken uit de kast ja. Papa komt zo thuis.". "Yay.". En hij verliet de kamer weer. Ik tikte weer veder op me computer volledig in het boek. "Halloootjes!!". Hoorde ik gelijk. "Papa!!!". De gestamp van 2 kinderen bracht een glimlach op me gezicht. "Hallo schatjes, waar is Mama?". "In haar kamertje.". Antwoorde ze in koor.

Ik hoorde voetstappen weg gaan vanuit mijn gehoor en focussen weer op de computer. Na een klein uurtje werdt de deur weer open gedaan. "Lukt het?". Ik keek naar de deur en zag daar Matthy staan. "Ja bijna klaar.". "Zo dat duurde lang.". Ik grinnikte en gooide een gum naar hem die op zijn hoofd kwam. Ik hoorde hem lachen. Hij kwam dichterbij me staan en leunde over me heen. "Je hebt wel veel geschreven schat.". Zei die en hij gaf me een lichte kus in me nek. "Ja ons verhaal. Heb wel de namen verandert.". Zei ik en gaf hem een kus terug. "Oh ja? Naar wie?". Ik grinnikte. "Dan zou je hem maar moeten lezen. Eerst kijken of mensen hem leuk vinden.". "Oh okay mevrouwtje. Ik hoor al hoe het zit.". Ik sloeg hem op op de computer en stuurde hem door naar me werkgever. "Hoe heet die?". Vroeg hij nog voordat ik de computer afsloot en opstond.

"Strangers to Soulmates.".

"Mama, Papa!!! SARA DOET HET WEER.". Ik grinnikte. "Kom laten we maar snel naar onze Kids gaan.". Matthy knikte en opende de deur voor me. "Dank u mijn heer.". "Alstublieft mijn jong vrouw.". Ik lachte en liep met Matthy richting de kinderen.

Dit was deel 49
Het laatste deel van Strangers to Soulmates. Super bedankt voor alle suport tijdens het lezen van het boek.
Veel liefde naar jullie❤️.

Bye
Xxxx