Strangers To Soulmates

Deel 17

POV Koen,

We zaten te wachten in de kamer van Raoul. Hij was net naar de operatie kamer gebracht. Ze zeiden dat het wel iets van 3 uur kan duren. Emily die lag op me schouder. Het was een lange nacht iedereen was hier gebleven en in hebben niet kunnen slapen. Emily lag te slapen en Riley en Kevin ook. Ik keek even naar Emma die aan het praten was met Milo en Robbie. Ik was zo blij voor Matthy dat ze er voor hem was. Na die ruzie had ik niet verwacht dat het nog goed zou komen. Gelukkig is het tegendeel bewezen.

Ik keek naar Matthy die op de stoel onderuit gezakt zat. Hij lag ook te slapen gelukkig. Matthy is 1 van ons die de hele nacht is opgebleven. Emma die keek ook richting Matthy. Ze stond op en liep richting Matthy. Ze pakte een deken dat ergens op de tafel lag. Ze legde die over Matthy heen. Ze pakte zijn pet af en legde die naast hem neer. Ik keek Milo en Robbie aan die ook aan het glimlachen waren. Ja joh ze is niet verliefd op Matthy. Totaal niet te zien of zo.

POV Emma,

We waren alweer een uurtje veder. Riley en Louisa hadden besloten om even wat eten te bestellen. Ze liepen naar buiten toe. Kevin en Tim volgde ze. Ik zat daar uiteindelijk alleen met Robbie, Milo, Matthy, Koen en Emily. Matthy lag nog te slapen en de rest zat of op zijn telefoon of voor zich uit te staren.

Ik zat naast Milo en Robbie die voor zich uit zaten te kijken. "Maar hoe kan dit nou gebeurt zijn dan?". Vroeg ik uiteindelijk. "Sinds jij weg was, is het heel raar gegaan met de optredens.". Zei Milo. Ik keek hem geschrokken aan. Oh dat had ik niet verwacht. "Toen Emily kwam, en een nieuw systeem hebben bedacht. Kwamen de aanvragen binnen. We hebben ze allemaal geaccepteerd.". Ik keek Robbie met grote ogen aan. "Allemaal? Waarom?". "We zaten al een paar maanden stil dus wouden zoveel mogelijk doen wat kon.". Ging Koen veder. "Ja maar je moet ook op je zelf letten!". Zei ik en ik keek Emily aan. "Je moet die mensen de optie geven of verzetten of niet. Als ze jullie echt zo graag willen gaan ze er wel over na denken.". Koen begon een glimlach op zijn gezicht te krijgen. "Wat?". Vroeg ik en hij grinnikende.

"Niks het is gewoon leuk om te horen dat je nog steeds weet hoe het moet.". Ik lachte. "Dat kan je niet zomaar vergeten.". Zei ik en ik grinnikte. "Waar werk je nu?". Vroeg Robbie. "Ik heb 2 banen net buiten Utrecht. In een Café en in een club.". Ik zag ze met grote ogen me aankijken. "Waarom buiten Utrecht?". Vroeg Milo uiteindelijk. "Ik wouw jullie niet tegen komen. Ik was pist op jullie.". Ze grinnikte allemaal. "En zeker toen jullie Emily naar me toe sturen inplaats van zelf naar me toe gaan.". Zei ik als grapje. "Ik ben gewoon gegaan hun hebben me niet gestuurd.". Zei Emily in verdediging. "Weet ik heeft Matthy gezecht.".

Ik draaide me naar Robbie. "En hebben jij en Riley nu eindelijk wat?". Vroeg ik met een glimlach. Zijn ogen werden groter en keken me verbaasd aan. "Oh ehm.. Nee.". "Oh? Jammer.". Zei ik en ik draaide me weer om naar de rest. Milo had een glimlach op zijn gezicht. "Wat? Het zou toch kunnen.". Milo gaf me een duwtje waardoor ik bijna op de schoot van Robbie belanden. "Waarom zou ik wat met Riley hebben?". Vroeg hij zachtjes. Ik ging weer recht zetten. "Nou omdat voor dat ik weg ging. Jij en Riley smoor waren op elkaar. Maar jullie het beide niet wouw toegeven.". Ik zag dat Koen zijn hoofd schudde naar mij. Dat ik moest ophouden. Ook Milo deed dat.

Ik keek hem verbaasd aan. "Wat?". Zei Robbie. "Oh dat wist je niet?". Vroeg ik zachtjes. Hij schudde zijn hoofd. Ik draaide mijn hoofd. Kut. "Nee nu moet je ook veder praten ook.". Zei Robbie en hij draaide me hoofd weer om. Ik zuchte en keek Milo en Koen aan. Die allebei zuchten en knikte. "Okay.". Ik nam een hap adem en ging schuin zitten, kijkend naar Robbie. "Okay even voor de duidelijkheid ik weet niet of dit nog steeds is. Ik vertel aleen wat ik weet over een jaar geleden.". Robbie die knikte. Ik nam een hap adem en blies het weer uit.

"Weet je nog bij dat zwembad. Jij was toen met een meisje bezig. Riley vond dat echt niet leuk. Ze was hardstikke Jaloers. Ze werdt er zelfs boos van.". Robbie die zei niks. Hij keek me alleen aandachtig aan. "Toen ik met haar mee ging naar haar huis. Is ze bijna in huilen uitgebarsten omdat ze je echt leuk vond. Maar jij haar blijkbaar niet. Daarom heeft niet met je gepraat de dagen er na.". Robbie die zuchte en keek naar de grond. "Ik wouw dat ze het tegen je zei. Maar ze wouw dat niet. Ze dacht dat ze haar kans al had gehad. Maar we wisten allemaal dat dat niet zo was. Behalve zij.". Robbie keek me zielig aan. "Ik weet niet of ze nu nog wat voor je voelt. Of dat ze het al achter zich heeft gelaten. Daar zou je zelf achter moeten komen.". Robbie zuchte en keek naar de grond toe.