Strangers To Soulmates

Deel 22

POV Emma,

Ik zat in de auto met Noah richting de gevangenis van Rotterdam. Dan vraag je misschien af waarom daar? Nou, Na veel onderzoek bleek dat daar Elyas gevangen wordt gehouden. "Dus hoe gingen de opnames?". Vroeg Noah om de stilte te verbreken. "Ja goed, Raoul die had gewonnen en mocht 1 min gratis winkelen.". Noah keek me blij en verbaasd aan. "Zo heeft hij wat speciaals gepakt?". Ik grinnikte. "Hij heeft een hele grote kaas gepakt.". Noah begon gelijk te lachen. "Okay apart.". Ik lachte met hem mee.

Aangekomen bij de gevangenis pakkeerde Noah de auto. "Ben je er klaar voor Em?". Vroeg hij nog een keer. Hij zag aan me dat ik het lastig vond. "Ik hoop gewoon niet dat hij boos op me is.". Ik voelde de hand van Noah op me schouder. "Dat zal hij vast niet zijn. En als hij dat wel is. Dan is het zijn verlies en niet die van jou.". Ik glimlachde naar hem en ademde diep in en uit. "Okay we doen het.". Zei ik en we stapte bijde uit de auto. En liepen richting de ingang. Bij de ingang stonden gelijk bewakers. "Hallo.". Werdt er gezecht. Ik zag een donkere mevrouw met een bril aan de bali staan.  We liepen naar de mevrouw toe. "Hoe kan ik jullie helpen?". Ze zag er heel vriendelijk uit. En keek ons aan met een grote glimlach. "Wij komen voor Elyas Brown.".

De glimlach van de mevrouw verdween in een verbaasd en bezorgd gezicht. Ze keek naast ons. Ik keek verward achter me. Maar ik zag alleen een bewaker. De bewaker kwam richting ons toe gelopen. "Relatie tot de gevangen.". Vroeg hij. Ik keek hem vreemd aan. "Zus.". Sprak ik. Je zag dat hij er van schrok. "Ik ben een vriend van haar en kom gewoon mee.". Zei Noah. De bewaker knikte en keek weer naar mij. "Zus? Hij heeft maar 1 Zus en dat ben jij niet.". Ik keek hem gek aan. "Moet ik het bewijzen!". Zei ik geïrriteerd. Ik pakte me portemonnee en haalde daar me paspoort vandaan. Ik hield hem omhoog. De bewaker pakte hem zonder twijfel aan. En bestudeerde hem grondig. De bewaker keek mij aan en daarna weer naar de paspoort. Zo ging het even door voor dik 10 min.

De bewaker gaf de paspoort aan de mevrouw achter de bali. "En u.". Noah pakte zijn id kaart en liet het zien. Bij hem was het al snel goed. Wat is er hier aan de hand? "Tegen de muur ik moet jullie fouilleren.". Verbaasd ging ik tegen de muur staan. Noah ging naast me staan. Ik gaf hem een vreemde blik en Noah die haalde zijn schouders omhoog. De handen van de bewaker ging langs me lichaam. Zoekend naar iets. Hij was echt wel een tijdje bezig met zoeken. Tot dat hij het opgaf en aan Noah begon. "Okay jullie zijn klaar. Volg mij alstjeblieft.". Ik pakte me spullen en ik liep met hem mee. We liepen een hele grote hal in. We kwamen toen aan bij een metaaldetector.

"U eerst."  Hij wees toen naar mij. "Alles van Metaal moet je af doen. U ook meneer.". Ik deed ondertussen me oorbellen, ring en de riem om mijn broek uit. Ik stond voor de metaal detector. De bewaker sijnde naar me dat ik door mocht lopen. Ik liep rustig door de metaaldetector. Gelukkig kwam er geen piep zoals ik al had verwacht. Ik mocht me spullen weer pakken. Noah die ging nu. Gelukkig was er het zelfde bij hem. Na de spullen weer gepakt te hebben. Liepen we veder met de bewaker. Hij klopte op een deur. En de deur ging open. We liepen in een hele grote ruimte met veel stoelen en banken. We werden naar een bepaalde tafel gebracht. "Ga aan die kant zitten.". Zei de bewaker. Noah en ik gehoorzaamde. "Elyas die wordt nu opgehaald.". Noah die zag ik knikken. "Dank u.". Zei ik vriendelijk. De bewaker gaf geen emotie en liep gewoon door.

"Wat was dat raar.". Zei Noah. Ik knikte. "Ze keken me echt verbaasd aan alsof hij echt maar 1 Zus heeft.". Noah die snapte het volledig en knikte. Hij legde zijn hand op mijn knie. "Het komt goed.". Zei hij met een glimlach. Ik gaf hem een nerveus glimlachje terug. Ik keek een beetje rond. We zaten denk ik een of ander bezoekersruimte. Ik zag meerde mensen met gevangen praten. Het duurde niet heel lang voordat er een grote gevangenisdeur openging. Er kwam een lange jongen uit met blond haar. Hij had een tatoeage op zijn armen en wat best wel wat spieren gekweekt. Hij toonde geen emotie en zag er echt uit als een gemene gevangenen. Hij zat vast gebonden met de handen en ketting op zijn enkels. Achter hem stond de bewaker die ons had gefouilleerd. "Is dat je broertje?". Vroeg Noah. "Volgensmij wel.". Zei ik met een glimlach.