Chapter 37: No Plans of Hiding
(Caia's POV)
I didn't know that things could me much more worst than this. I've been hurting a lot of people around me. And they are all my friends. Iniisip ko kung paano ko gagawin ang lahat. Kung paano ko sasabihin at sisimulan.
I requested to have a vacation for at least three days. Ma'am Ericka settled eveyrthing already, so yeah. I'm here at the balcony. Taking a deep look at the sea. I wish na ganito na lang ang buhay. Serene. But of course, It won't happen. Never. Hindi ako makatulog tuwing gabi dahil palagi kong naiisip ang susunod kong gagawin. Should I give up? Or just continue the act? Both have to take its risk.
Pumikit ako at dinamdam ang hangin sa paligid ko. Hindi naman ako puwedeng magwish na maging fairytale na lang sana ang buhay. Dahil pati ang mga fairytales ay may problema rin naman. It's just after that, happy ending na. But in real world, there's no end. Hindi pa rin ako makapag-isip ng tama. Gusto kong ituloy ang buhay ko na si Corin. Pero alam kong hindi na pwede. At hindi naman talaga ako si Corin. How could I steal someone's life just to become happy? I thought ikasasaya ko na ituloy ang buhay ni Coein gamit ang buhay ko. Pero hindi ko alam na mas kukumplikado pa pala ang lahat. I took a deep breathe. The next days will be tough. Being emotionally hurt is worst than physically hurt.
Bumaba ako at naglakad-lakad sa may dagat. Hindi ko suot si Corin ngayon. I'm just me today. It feels like I'm free to be me today. Nililipad ng hangin ang dress na suot ko. How I wish that it could take away my problems too. Hindi ko pa nahahanap ang gem. How long this will take? Kung mabilis kong mahahanap ang gem, matatapos na rin ang lahat. Nawala sa isip ko na malapit ng magpasko. Sad christmas for me? Sounds bad. Siguro, kung nasa Keun High ako, masaya na ang lahat. No, I don't think so. Hangga't nandiyan ang Eonduu High. Why does world's full of rivalry? Can't they just have truce? Why not be happy and just be friends?
May biglang tumulo sa mukha ko kaya agad ko itong pinunasan at tumingin sa langit. Akala ko umuulan, eh ang tirik nga ng araw.. Nakaramdam ako ng pangalawang pagtulo sa cheeks ko. Ngayon ay alam ko na kung saan ito nagmula. Umiiyak ako ng walang dahilan? Ano 'to? Hindi ko alam pero bigla na lang akong napahagulgol. Bakit ba ako umiiyak? So stupid. Dumb. Noob. Pathetic. I hate myself so much!
Kumuha ako ng buhangin at hinagis ito sa dagat. Umiiyak na naman ako. Bakit kayang umiyak ng tao sa parehon rason kung ang pagtawa sa parehong dahilan ay hindi mo magawa? Bakit? Nahiga ako sa buhangin at tinignan ang langit.
Malawak naman ito, ah? Bakit kailangan kaming pagtagpuin? Akala ko pag-iwas lang ang tanging sagot sa mga ito. 'Yun pala tadhana na mismo ang gagawa para sakin. My life sucks. Pakiramdam ko ay mag-isa lang ako sa buong mundo. Akala ko 'yung mga naranasan ko sa Keun High ay magiging inspirasyon ko sa bawat problema ko. Pero hindi rin pala makakatulong. Naniwala ako sa, "Kaya ko 'to, mas malala pa nga naranasan ko dati, eh." Pero wala rin pa lang epekto. Kasi masasaktan at masasaktan ka pa rin. Akala ko ba cold and heartless ako? Ba't tila nagkaroon ako ng buhay at nakararamdam ng sakit? Tss. Sino 'bang niloloko ko? Tao ako eh. Malamang may mararamdaman at may nararamdaman ako.
Pinatay ko phone ko at lahat ng connections na maaring macontact ako. Gusto ko lang magpahinga. Gusto ko lang mag-isip. Kahit na sobrang sakit na ng ulo ko. Kung puwede ko lang takasan ang lahat eh. Pero hindi. Kung 'yung nakaraan ko ay tinakasan ko dati, ngayon ay hinahanap naman ako nito. Ano 'bang gusto ng buhay sakin? Nang mapaghandaan ko naman.
********
It's my last day on this resort today. I'm packing my things at magdadrive na ako pabalik sa urban. I wore my shades dahil ayokon makita ng mga tao dito ang namamaga kong mata. Binati ako ng mga crew nang makita nila ako. Tinulungan rin nila akong dalhin ang mga bagahe ko sa kotse ko. Tumungo sakin 'yung isang crew matapos niya ilagay sa compartment ang mga bagahe ko. I didn't say thank you. It's not my thing. Some people say thank you even though they are not. Mas okay ng hindi ka magsalita pero alam mo sa sarili mo na totoo ang nararamdaman mo. Words are nothing.
