❄Yet 2 Come❄ [Completed✔️]

❄Chapter 06❄

Author's pov

ජීවිතේ කියන්නේ හරියට මිරිඟුවක් වගේ. සමහරු ජීවිතේට එනවා තවත් අය ආවටත් වඩා ඉක්මනින් අපේ ජීවිතෙන් යනවා.

අහසක් වගේ සමහර දේවල් වෙනස් වෙනකොට පොළොවක් වගේ ඒ දේවල් දරාගන්න පුළුවන් නම් මේ ලෝකේ කොහෙන්ද මෙච්චර විඳවන මිනිස්සු.

අහසටයි පොළොවටයි කවදාවත් එක්වෙන්න බැහැ. ඒත් එහෙමයි කියලා අහස කවදාවත් පොළොවට ආදරය කරන එක නවත්තනවද? එක් වෙන්න බෑ කියලා දැන දැනත් ආදරය කරන්නේ බලාපොරොත්තු තියාගෙන ද? කොච්චර වේදනාවක් දැනෙනවා ඇතිද තමන්ගේ ආදරය ළඟ නැති වුණාම...........

අහස.............

ඉවසලා ඉවසලා බැරිම තැන වැහි බිදු වෙලා පොළොව සිපගන්නකොට
දරාගන්න බැරිම තැන මහ වර්ෂාවක් වෙලා මුලු පොළොවම වෙලා ගන්නකොට.........

පොළොවට පුළුවන් ද ආදරයෙන් සිපගන්න , වැළදගන්න ?

කරන්න පුළුවන් එකම දේ බලාහිඳීම........

ඒත් කවදාවත් ඒ ආදරය නවතිනවද?

අහසට පුළුවන් පොළොව සිපගන්න හරි........

බැරිම තැන අහස මහ හඬින් ගිගුරුම් දෙද්දී
දරාහිඳීම අන්තෙදි පොළොව ඉරිතැලුනම
ඒ බිඳුණු හදවත එක් කරන්න අන්තිම උත්සහයත් අසාර්ථක වුණාම
අහස වැළපෙනවිට සනසන්න කවුරුත් ළඟ ඉන්නවද?

ඉතින් තවත් ඕනෙද ආදරයට උදාහරණ?

බලාහිඳීම තරම් සතුටක් ද නැත
දුකක්ද නැත........

_________________________________________________

Jungkook's pov

යුන්හි කියන්නේ ඕනෙවටත් වඩා අහින්සක කෙල්ලෙක්. යුන්හි මට මගේම නංගී වගේ. ලේවලින් අපේ සහෝදරකම බැඳිලා නෑ තමයි ඒත් හදවතේ තියෙන බැඳීම් ඊට වඩා ශක්තිමත්.

ටේහියුන්ග්. මගේ සහෝදරයා. එක බඩේ ඉපදුනේ නැති වුණත් මාව බලාගන්නේ එයාගෙම මල්ලී වගේ. මං දන්නවා හියොන් මෙහෙම වෙන්න හේතුව

ඒ ආදරය

ආදරය හරි හැටියට නොලැබුණහම හිතේ හැටියට විඳගන්න බැරි වුණාම ඕනෙම මනුස්සයෙක් හැඟීම් දැනීම් නැති රාක්ෂයෙක් වෙනවා. ඒත් මං හිතන්නේ නෑ ඒ හැඟීම් විරහිත මනුස්සයා ඇතුලේ ආදරණීය චරිතයක් නැහැ කියලා. මොකද ඒත් පණ ගැහෙන හදවතක්. ඇට, ලේ, නහර වලින් ගොඩනැගුණු තවත් එක ජීවිතයක්.