❄Yet 2 Come❄ [Completed✔️]

❄Chapter 18❄

No one pov

        සරත් ඍතුව ආරම්භ වී ඇති බව කියා පාන්න චෙරි බ්ලොසම් වගේම මේපල් කොළත් හරි හරියට පොලොව අත් පත් කරගන්න සටනක වගේ.

වසන්ත කාලෙ පිපිලා තිබුණු හැම චෙරි බ්ලොසම් මලකම පෙති හැලිලා වියළි හුළඟත් එක්ක හමාගෙන ගිය නිසාමද කොහෙදෝ එක මල් පෙත්තකවත් ඒ ගස් නියෝජනය කරේ නැත්තේ. අමුතු මූසල පෙනුමක්......

ඇයි ඒ ????

             හැලිලා තිබුණු කොළ පොළොවේ රටා මවන්න කොච්චර උත්සාහ කරත් මං නම් හිතන්නේ නෑ ඒ උත්සහය සාර්ථක වුණා කියලා. වෙනදට අමුතු හැඩයක් එක් කරන මේ කොළ ඔහේ ඒ මේ අත හැලෙන්නේ ඇයි කියලා හරියටම නිනව්වක් නෑ.

යුන්හි....ජොන් යුන්හි.....එයාගෙත් හිතට මේ ප්‍රශ්නය මේ විදියටම පැන නැගුණා.....

' හරියට මගේ ජීවිතේ වගේ '

එයාට හිතුණේ එහෙම. ඒ වුණත් එයා මදකට කලින් හිතේ මැවිච්ච දේ ආපහු මකා දාන්න හැදුවේ ඒ දේ වැරදීමක් කියලා මතක් වුණාට පස්සේ.

' මගේ ජීවිතේ වගේ වෙන්නේ කොහොමද? මේ කොළවලට පාවෙලා ඇවිල්ලා වැටෙන්න පොළොවක් තියෙනකොට. කොළේ දන්නවා අත්තෙන් අත හැරෙනකොටම වැටෙන දිහාව හරි. '

ඔව් සමහරක් විට එයා හරි ඇති. උණුසුම් වායු ධාරාවක් වා තලයට මුසු කරපු යුන්හි ඉදන් හිටපු බෙන්ච් එකෙන් නැගිට්ටේ ඔරලෝසු කට්ට ඉක්මන් කරපු විශාල ශාලාවට යන්න හිතාගෙන.

" යා.......යුන්හියා.....ඔයා හොදින් ද?"

'හොදින් ද? මං දරපු උත්සහය අසාර්ථකයිද එතකොට ? මං දන්නවා ඒ වෙලේ මං ඕනෑවටත් වඩා හොදින් කියලා පෙන්නන්න මං සමත් වුණා.'

යුමී අහපු පැනයට වචනවලට වඩා තමන් හොදින් බව අගවන්න යුන්හිගේ මූණේ ව්‍යාජ ඉරියව්වලට පුළුවන් වුණා. ඒ මූණේ සිහින් හිනාවක්. ඒත් කෝ ඒ හිනාව ඇතුළේ තියෙන තාත්වික බව?

" යුමී...ඇයි තාමත් ජන්ග්මි පරක්කු? "

" දැනටමත් ජන්ග්මි exam hall එකේ. අපිත් ඉක්මන් කරමු ."

ජීවිතේ තවත් එක කඩයිමක්. යුන්හි බය වෙලා නෑ කිව්වොත් මං මේ ලියන කතාංගය බොරුවක් වේවී. කාටද බය නොහිතෙන්නේ තමන්ගේ අනාගතය අකුරු කරන්න හදන අවසන් පරිච්ඡේදය ඒ විදිහට ලියවෙන්න යනකොට.