❄Yet 2 Come❄ [Completed✔️]

❄Chapter 22❄

~After 2 months~

           මාස දෙකකුත් හරි ඉක්මනට ගත වෙලා තිබුණා. නැති වුණ බැඳීම් කඩවුණු පොරොන්දු තවමත් ඒ විදිහටම ඉතුරුවෙලා තිබුණා. හරියට කිව්වොත් ඔවුන්ට අහිමි වෙලා තිබුණේ එකම දෙයයි. ඒ වර්තමානයේ පවතින බැඳීමට නමක් !?

ඇය ගියා....යන්නම ගියා. ඔහු වෙනුවෙන්?

නෑ.....ටිකක් ආත්මාර්ථකාමී කියලා හිතෙන්නේ නැද්ද? ඇය හොඳින්ම දැනන් හිටියා ඔහු ගැන. ඔහු හොඳින් නොවන වග.

ඔහු වෙනුවෙන් නම් ඇයි ඒ අත අතහැරියේ? ඒ හිත තනිකෙරුවේ?

         ඇයට තිබුණා ඔහු අසලින්ම ඉන්න. හැම චෝදනාවක්ම ප්‍රතික්ශේප කරන්න ඔහු වෙනුවෙන් ඇයි පැකිලුනේ ? ඒ හැමදේම කරේ ඔහු වෙනුවෙන් නම් ඇයට තිබුණා මොනදේ කොහොම වුණත් ඒ අත අත නොහැර ඔහු වෙනුවෙන් ඔහුත් එක්කම රැඳී ඉන්න.

ඒක එහෙමයිනේ නේද???

_______________________

            වසන්ත සෘතුව නිමා වෙලා තිබුණත් ඔවුන්ගේ ජීවිතවලට නම් වසන්තය පැමිණියෙවත් නෑ. ඒත් සීත සෘතුව නම් ඔවුන්ව අත හරින්නෙම නැති පාටයි. ඔහුට නම් තිබුණා දැනෙන සීතල මකා ගන්න උණුසුම් වෙන්න හීටර් එකක් හරි.

ඇයට ?..........

              මාස තුනක් පමණ ඇගේ කුස මදක් ඉදිරියට නෙරා ඇවිත් තිබුණා. පුංචි කාමරේකුයි පුංචි සාලෙකුයි එක්ක හැරෙන්නට තරම් වත් නොහැකි පුංචි මුළුතැන්ගෙයක් තිබුණු නිවසක....නෑ......'පුංචි' නිවසක ඇය තනි වුණා. ඒත් ඇයට නම් ඒ පොඩි ගෙදර ඕනවටත් වඩා වැඩියි කියලයි හිතුණේ.

            යුන්හි....යුන්හිගේ තනිය මකන්න කෙනෙක් හිටියා. මේ දැනුත් එයා යුන්හිගේ කකුල්වල දැවටි දැවටි මේ අසාර්ථක උත්සාහයක යෙදෙන්නේ ඒ ඉදිමිලා තියෙන කකුල් අත ගාන්න වගේ. නමුත් තරමක් දුරට ඒ උත්සහය සාර්ථක වීම ගැන එයා සෑහිමකට පත් වුණා. යුන්හිගේ අවදානය තමන් ලග නොමැති වීම ගැන එයා ටිකක් අමනාපෙන් වගේ. ඒකයි මේ හරි හරියට කෑ ගහන්නේ.

" සැන්ඩි..... ඕහ් මට ඔයාව අමතක වුණානේ පැටියෝ....බඩගිනි වෙලාද මේ කෑ ගහන්නේ. ඉන්නකෝ ඔයාගේ ඔන්නි ඉක්මනට කෑම දෙන්නම් එයා ආවම. තාම එයා මඟ එනවා ඇති. "