❄Yet 2 Come❄ [Completed✔️]

❄Chapter 08❄

Author's pov

වෙනදට නිමක් නැති කලබලේකින් පිරුණු සෝල් නගරේ අද නිහඬයි. ඝන අදුරකින් පිරිලා තිබුණු පරිසරයට සත්තුන්ගේ විවිධ ශබ්දවලින් එකතු කරේ මූසලකමක්ම විතරයි. පැතිරිලා තියෙන අඬ අඳුරට ආලෝකයක් එක් කරන්න අහසේ හැංගිලා හිටිය හඳ වෙහෙසක් නොගත්තේ අද අමාවක දිනයක්ම වුණ නිසා.

පරිසරයේ පැතිරිලා තිබුණු නිහඬතාවය බිඳලා දැම්මේ වාහනයක් ගැටුනු හඩකින්.

කාර් එකේ streeing wheel එකට ඔලුව බර වෙලා තිබුණු ටේහියුන්ග් හිටියේ සිහියත් අසිහියත් අතර වේගයෙන් හුස්ම ගැනීමට සටන් කරමින්. හිස දිගේ ගලාගෙන ආපු ලේ ටේ ඇදන් හිටිය සුදු පාට shirt එකේ රතු පාටින් රටා මවන්න සමත් වුණා. නමුත් ටේහියුන්ග් නිහඬයි. මෙච්චර වෙලා පැවතුණු දුර්වල සුසුම්, කෙඳිරිලි හඬවල් නැවතිලා.

ඔහු නිහඬවෙලා........

මොහොතකට අතීත මතකයන් අස්සේ හිර වුණ ඔහු නිහඬවෙලා.....

අඳුරු අතීතයේ සිදුවුණ හැම සිදුවීමක්ම ඔහුව නිහඬ කරලා....

තාලයකට ගැහුණු හදවතේ තනුව වයන්න අමතක වෙලා......

මෙයද අවසානය ?

තනුවක් නැති සංගීතයට පදවැල් ලියවුණත් ඵලක් තියෙනව ද?

සමහර විට ඒ පද රචනය නොගැළපෙන්න ඇති.......
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.

" ඔම්මා.......අනේ මාව දාලා යන්න එපා...... අප්පා කියන්නකෝ ඔම්මට ඉන්න කියලා.... ඔම්මා....... "

පොඩි ටේහියුන්ග් අඬ අඬ දුවන්නේ ඒ පොඩි කොල්ලව දාලා යන්න හදන ඔම්මව නතර කරගන්න හිතාගෙන. පස්සෙන් දුවලා ගිහින් ඔම්මව හයියෙන් බදාගත්ත ටේ හයියෙන් කෑ ගහලා අඬන්න ගත්තේ යන්න දෙන්නෑ කියන්න වගේ.

" මගේ පුතේ.... ඔම්මට හරි මහන්සියි මැණික. පුතා ඔම්මට ආදරෙයි නේද? "

පුංචි ටේ ඔලුව වැනුවේ ඒක අනුමත කරන්න.

" එහෙනම් ඔම්මට යන්න දෙනවද පැටියෝ... ඔම්මා හැමදාම ඔයා එක්ක ඉන්නවා. "

ටේගේ පුංචි හදවත උඩින් අත තියලා කියපු Mrs.kim හැරිලා ගියේ කදුලු පිරි දෙනෙතින්. පුංචි ටේහියුන්ග්ට පුළුවන් වුණේ ඒ ඇස්වල කදුළු බෝල පුරවන් බලන් ඉන්න විතරයි.

වෙන මොනවා කියලා කරන්නද අවුරුදු දහයක් වත් නොපිරුණු ඒ පොඩි කොල්ලා.

________________________________________________

No one pov

යුන්හි හිටියේ එයාගේ පුංචි ගෙදර කාමරේ ජනේලයෙන් ඈත අහස දිහා බලාගෙන. මොකක්දෝ මන්ද අමුතු තනිකමක් හිතට දැනෙද්දී ගීතයක පදවැල් කිහිපයක් යුන්හි මිමිනුවේ ඇහෙන නෑහෙන ගානට.

රාත්‍රිය මනරම් කියා
සදට තරුවට කවි ලියා
මාත් මගේ හිත හදාගන්නම්
නුඹත් මා ලඟ නැති නිසා.......

අහේතුක කදුළු කැට දෙකක් ඇස් කොනින් වැටනකොට යුන්හි කදුළු පිහදාගෙන නිදාගන්න ගියේ වෙහෙසකර දවස නිමා කරන්න හිතාගෙන.

යුන්හි අවුරුදු දාසයේ ඉදලම හිටියේ ගෙදරින් පිට. හැදුනේ තනියම. යුන්හිට ඔප්පා කෙනෙක් හිටියා. ඉගෙනගන්න ඇමෙරිකාවට ගියපු ඔප්පා පවුල බලාගන්න පුලුවන් විදියට සිල්ලි එව්වා. යුන්හිගේ ගෙදර තියෙන්නේ බූසාන්වල. අසනීප අප්පව බලාගත්ත ඔම්මා බෙහෙත්වලට වියදම් කරේ යුන්හිගේ ඔප්පා part time jobs කරලා එවන සල්ලිවලින්.

මහන්සියෙන් ඉගෙනගත්ත යුන්හිට පුංචි ගෙදර කුලී මුදල, ඉගෙනගන්න දරන්න වෙන වියදම් දැරුවේ පොඩි පොඩි cafe වල වැඩ කරලා. Restaurant වල පිඟන් සෝදලා. එයා කැමති වුණේ නෑ ගෙදරට බරක් වෙන්න. නොකා නොබී වෙහෙසුණු ගොඩක් දවස් ඇති. බඩගින්නේ නිදාගත්තු ගොඩක් දවස් ඇති. යුන්හි පුරුදු වෙලා හිටියේ පුංචි දේකින් හරි සතුටු වෙන්න. එයා සතුටු වුණා බඩගින්නට වතුර වීදුරුවක් හරි තිබුණු එක ගැන. හීන ආසාවල් තිබ්බා තමයි ඒත් එයා කවදාවත් ඒ ගැන පසුතැවුන්නෑ.

මොකද........

හොඳම මොහොත තවම පැමිණියේ නැහැ...

❄❄❄❄❄❄❄❄❄❄❄❄❄

# To be continued

Best moment is yet to come....

- by kooky