❄Yet 2 Come❄ [Completed✔️]

❄Chapter 23❄

Taehyng's pov

මැණික ඔයා කොහෙද ඉන්නේ? හොඳින් ඉන්නවද? සමාවෙන්න මට වෙන කරන්න දෙයක් තිබුණේ නෑ දන්නවද? ඊටත් වඩා මං කොහොමද කියන්නේ මං අතින් එහෙම දෙයක් වුණා කියලා. ඒ තරම් හයියක් නෑ මට. ඔයා මට සමාව දෙන එකක් නෑ කවදාවත්. වෛර කරයි මැණික ඔයා. මට හරි බයයි. සමාවෙන්න රත්තරන්. ඉන්න තැනක පරිස්සමට ඉන්න සතුටින්.

________________________

මහ හයියෙන් කෑ ගහලා නොහැඩුව ඔහු තව දුරටත් ඒ පිරිමි හිත ශක්තිමත් බව ඔප්පු කරා. සොහොන් කොත් දෙකේ පාලුව මකන්න ලොකු සකුරා මල් ගහක් වැවිලා තිබුණත් කොත් දෙක උඩ සුදු ලිලී මල් පොකුරු දෙකක් පමණක් මල්වලින් පිරිලා තිබුණා.

දෙමසක්ම ගෙවිලා ගිහින් තිබුණත් ඇය නැවත පැමිණේවි යන බලාපොරොත්තුව ඔහුගේ හිතේ කොනක නොමිලිනව පැවතුණත් හැමෝටම ඇය මැරුණු කෙනෙක්ම වුණා.

චූටි කදුළු බින්දුවක් ඇස් අඟින් බේරිලා අක්‍රමවත්ව වැවිලා තිබුණ තණ පිස්ස මතට වැටුණත් සකුරා ගහේ කොළයක්වත් ඔහුව සනසන්න නොසිටියේ ඒ සීත සෘතුව නිසාම වෙන්නැති.

නෑ.........

ඒ විරහ වේදනාවෙන් මිරිකුණු ආදරවන්තයෙකුගේ වේදනාව නෙමෙයි.

හිත ඇතුලෙන් හඬා වැටෙන එක සහෝදරයෙක්ගේ වේදනාවයි ඒ.

හැමෝගෙම බලාපොරොත්තු සුන් කරපු නමුත් ඔහුගේ එකම බලාපොරොත්තුව........

මඟබලා සිටීවී.......

ඔහු නොවැලපේවී........

මන්ද බලාපොරොත්තුවක් සමඟ ඔහු ජීවත් වුණු නිසා. තවමත් ජීවත් වෙන නිසා. ඉදිරියටත් එසේම වේවි !!

______________________

යුමී හිටියේ නම්ජූන්ට තුරුලු වෙලා. කෙල්ල දැනන් හිටියා නොකිව්වට එයා හිටියේ ගොඩක් දුකින් කියලා. තමන් ආදරේ කරපු හැමෝම එයාව දාලා යද්දී යුමී විතරයි එයා ලඟින් හිටියේ.

ඔම්මා.....

අප්පා......

යුන්හි......

හිටිය එකම පවුල......

කොච්චර ඈතින් හිටියත් කොච්චර අගහිඟකම් අඩුපාඩු තිබුණත් ඒ පුංචි පවුල ඇතුලේ තිබුණ බැඳීම, කදුළ හිනාවක් වුණු, දුක සතුටක් වුණු, සල්ලි නැතත් ඒ පවුලේ ඇතුලේ පිරිලා තිබුණු එක දෙයක් තිබුණා සල්ලිවලට ගන්න බැරි වුණු , ලබා ගන්න බැරිව සමහරු විඳවපු , ලැබුණු හැමෝම විඳපු , ලඟ තිබුණත් සමහරුන්ට අගයක් නැතිවුණු.......