Suç Mahalli | Yarı Texting

-16

Eve gelene kadar babam ne tek bir kelime etmiş , ne de göz ucuyla bile bana bakmıştı.

Kısacası ne benle konuşuyor ne de yüzüme bakıyordu. Apartmana girmiş, annemin kapıyı açmasını bekliyorduk şimdi de.

Beni öyle bir görmezden geliyordu ki ben bile varlığımdan şüphe ediyordum. Bu istemsizce gözlerimin dolmasına sebep olmuştu. Bu hayatta tek sevdiğim ve beni tek seven adamın , her kızın olduğu gibi benim de ilk aşkım olan babamın bana yaptığı tavır ağır geliyordu. Babam haklıydı ama dayanamıyordum işte. Sol gözümden akan yaşı silerken annem kapıyı açmıştı. Babam yine beni umursamadan içeriye  girdi ve montunu çıkartıp vestiyere asarken bende içeriye geçmiştim.

"Bu kızın yolu yol değil Mehmet , ben sana diyeyim."diyen anneme ters ters baktım. "Bu böyle değildi, Burak bunu kaçırdığından beri var bunda bir haller ama hadi bakalım hayırlısı."diyen anneme şaşkınlıkla baktım. Beni kaçıran kişinin kim olduğunu babam bile bilmiyorken annem nereden biliyordu?

Babam sanki aklımı okumuşcasına anneme cevap verdi;

"Burak mı? O mu kaçırdı kızımı?"dedi ve kaşlarını çatarak devam etti "Peki sen nereden biliyorsun bunu?"

Annem az önce ne dediğinin yeni farkına varmışcasına şaşkınlıkla babama baktı. Kendi yaptığı aptallığın şaşkınlığıydı bu. Anneme asla hakaret etmek istemem ama artık annem olarak görmediğim ve bana saygı duymayan birine de saygı duyacak değildim.

"Nereden olacak canım..."dedi ve gözlerini kaçırarak etrafına bakınırken benimle göz göze geldi ve anında heyecanla gözlerini açarak "...Asel söyledi. Evet yani Asel söyledi, yoksa nereden bileyim ki ben. Değil mi Asel?"dedi annem ve yalvarırcasına gözlerimin içine baktı. O an anladım annemin bildiği ve ne babamın ne de benim hoşuma gitmeyecek şeyler sakladığını.

Daha birkaç dakika önce dedikleri geldi aklıma. Bu sefer babama yalan söylemeyecektim. Kendisi etti , kendisi bulsun.

"Yoo öyle bir şey olmadı. Beni kaçıran kişiden , benim bile haberim yok, ilk başta baygındım uyandığımda da yanımda kimse yoktu. Kendim kaçtım." Ufaktan yalan söylemiştim babama yine de ama babamın şuan bana inanması ve annemin bunu nereden bildiğini öğrenmesi lazımdı. Annemin sert bakışları üzerimdeyken omuz silkip babama baktım. Kaşlarını çatmış anneme sorgulayıcı bakışlar atıyordu.

"Fadime sana son kez soruyorum. Burak'ın kaçırdığını nereden biliyorsun?"dedi babam artık tahammül edemediğini belli edercesine.

Annem sıkıntıyla derin bir nefes aldı ve konuşmaya başladı;

"Burak telefonda konuşurken duydum , Asel'i kaçırmaktan bahsediyordu."dedi annem. Sesi kısık ve hatasının farkında olduğunu belli edercesine çıkıyordu. Babamın bir anda bağırmasıyla irkildim.

"NE DEDİĞİNİ SANIYORSUN SEN!"annem korkuyla bir adım geri çekildi, babam annem geri gittikçe bir adım daha atarak arayı kapatıyordu.

"Fadime kendine gel . Kendine gel ve bana derhal mantıklı bir açıklama yap. Kaçıralacağını madem biliyordun , niye söylemedim . KIZIN LAN O SENİN!"dedi babam ve sanki duyduklarına inanmakta zorluk çekiyormuşcasına arkasını döndü , ellerini beline koyarak alt dudağını dişlemeye başladı. Babam sinirlendiğinde genelde bunu yapardı. Tekrar anneme döndü babam ve daha sakin bir ses tonuyla

"Ya bir şey olsaydı? Hıh? Ya başına bir şey gelseydi? O Burak iti ya kızıma zarar verseydi? Hiç mi düşünmedin Fadime sen bunları? Üç yaşında değilsin sen , nasıl kendi kızına bunu yaparsın?"dedi babam inanamıyordu annemin yaptığına , gözlerim dolmuştu. Annem benim kaçırılacağımı biliyordu ve sesini çıkarmadı? Ben ölebilirdim. Annem zaten bunun bilincindeydi. Amacı da buydu ya zaten. Ölmem için bir şey söylemedi babama, ölmemi istiyor çünkü.