Kapana Kısılmış Ruh (2. Kitap)

223-Sensizliğin Yangısı

Bilinmeyen bir zamanın

Bilinmedik bir evrenin orta yerinde

Öyle tanık ki ellerinin dokusu

Göz kapaklarımın altındaki siluetin

Burnumun direğini özlemden kavuran kokun

Öyle bilindik ki

Boşluktayım sanki

Arafım oldu hayallerimi süsleyen benliğin

Seni görmeyeli kaç gün oldu?

Saymadım...

Bir günde kaç kere sesini duyabilirim

Bir sigara ile kaç saat idare edebilirim

Hayallerime ulaşmak için soluksuz kaç saat çalışabilirim

En erken ne zaman uyanabilirim

Kaç yeni şarkı daha keşfedebilirim

Belirsiz her şeyi biçimlendirmeye çalışır oldum bu yalnızlık sürecinde

Her şeye bir cevap buldum da

Bir sensizliğin yangısı nasıl azalır

Yüreğim çere bulamadı bu soruya

Gecenin iki buçuğu

Ne yazıyor parmaklarım

Zihnim ne düşünüyor

İnan bilmiyorum

Sadece

Seni düşlerken kelimeleri durduramıyorum zihnimde geçen

Kayda geçirmesem boşa gidecek

Sana sarf ettiğim güzel kelimelerin hiçbirinin farkında olamayacaksın

Sen yokken neler hissettiğimi bilemeyecek

Tek fotoğrafınla nasıl gülümsettiğini öğrenemeyeceksin

Sana sarf ettiğim tek harf bile kaybolmamalı evrende

Ölüm var sevgili

Fırsatım oldukça dile getirmeliyim beni soluksuz bırakan hislerimi

Haykırmalıyım sensizlikte bomboş kalan ellerimin ağıtını

Yuvam bildiğim boynundaki girintiden uzak yaşamanın ne denli zor olduğunu anlatmalıyım defalarca

Görmelisin

Duymalı bilmeli hissetmelisin

Seni sevdiğimi söylediğim her mısra bir dua gibi dökülmeli dudaklarından

Yaşamalısın duygularımın yankısını.

Senden uzakta biçare bu kız çocuğunun,

Tüm hayatı oldun.

Sensizlikle üşüyor mısralarım

Kelimelerim bile özledi senli günleri...

Ait olduğum yeri,

Kollarının arasındaki yuvamı özledim

Sensizlikle sınama beni