Bırak aynı şehirde nefes almayı, aynı yıldıza değer gözlerimiz diye göğe bakmaya çekinir oldum ben.
Biz diye bir şey vardı, el ele cenazesini küle verdik.
Son görüşümüzdü birbirimizi.
Benliğimi onunla uğurladım.
Sonra bir daha kendimi bulamadım.
O, öyle çok vardı ki...
Benim içimde bana kadar bile yer kalmadı.
Nefes alamadığım o şehirde, bakamadığım göğün altında, o vardı.
Biz'in külleri bile kalmamıştı.
Ben? Hala neredeyim bilmiyorum.
ŞİMDİ OKUDUĞUN
Kapana Kısılmış Ruh (2. Kitap)
ŞiirSusarsam, duyar mısınız ruhumun çığlıklarını? (KİTAPLAR BİRBİRİNDEN BAĞIMSIZDIR. OKUMAYA İSTEDİĞİNİZ KİTAPTAN BAŞLAYABİLİRSİNİZ) 30.08.22 yayımlanma tarihi
