Kapana Kısılmış Ruh (2. Kitap)

228-Kovan

Hiçbir eve hiçbir yere sığamadım

Hiçbir yurda hiç bir yola tutunamadım

Arkama bakmadan uzaklaştım

Kuyruğumu kıstırıp geri döndüm kovanıma

Okula diye çıktım, geri döndüm

Yurda diye çıktım, geri döndüm

Gitmeler yetmedi, uzaklaşmalar bitmedi

Dini eğitim dedim, okul değiştirdim

Lise dedim ilçe değiştirdim

Üniversite dedim şehir değiştirdim

Okul yurdunda kaldım bu şehri sevmedim dedim

Şehir güzel değil ama anılarım güzel

Buraya ait olabilirim dedim ama bu yurda ait değilim.

Yurt değiştirdim olmadı.

Eve çıktım olmadı

Arkadaş değiştirdim. Onunla ev değiştirdim.

Esertepe... tutunurum ben buraya dedim sapıklar dadandı balkon kenarlarıma

Bir daha ev değiştirdim.

Tek başıma dört duvarla beş ay geçirdim

Dedim ki ben aitim buraya

Okul bitti geri döndüm ait olmayı beceremediğim kovanıma

Eve sığamadım, ailemle yapamadım

Daraldım, bunaldım, param bitti kazandım.

Hastalandım istifa ettim. Yeni iş aradım bulamadım.

Yemek yedim, uyudum uyandım, kendimi dışarı attım.

Boğuldum, kavga ettim, kovanı aileme zehir ettim, ağladım.

Param bitti, borçlarım birikti, dolmuşa verecek kuruşum kalmadı.

Eve tıkıldım, evde tıkıldım.

Ait olmadığımı çocukluğumdan beri bildiğim bu dört duvara kısıldım.

Atandım. Şehir değiştirdim.

En nefret ettiğim şehre İstanbul'a geldim.

Gerek yok bir insana dedim

Tek başıma daha mutluyum dedim

Ben buraya ait değilim ama olurum dedim

O kovan tatil yerim olsun, dinlenip evime geri döneyim istedim.

Kendi evimi annem temizledi

Bak, hep böyle yapacaksın dedi.

Kedi istedim, alma dedi.

Bu eve kedi girerse, ben bir daha gelmem dedi.

Kedi mi, ben mi dedi

Kendi evimde bile istediğimi yapamadım ben

İnsan, tek başına yaşadığı kendi evinde bile yabancı hissedecekse,

Bir insan bir yere nasıl evim der söylesene

Bir daha dönemem kovana

Beni sessiz bir dille kovan, ait olamadığım o eve geri dönemem asla

Bir ev yetmeyecek bana çünkü.

Daha koskoca bir dünya kuracağım burada.