Kapana Kısılmış Ruh (2. Kitap)

273- Vazgeçiş Mektupları

Sen yoksun

Nefes verdiğin yerlerde dolanıyorum

Yüzünü görmeye mecalim yok

Adım attığın mekanlardan geçiyorum

Sesinin çarptığı duvarlara yaslanıyor

Kokunun sindiği odalarda nefes alıyorum

Sen yoksun

Yokluğunun boşluğu bir dağ gibi büyüyor içimde

Ne kadar gelsen dolmaz

Ne kadar görsem yarım

Seni görmeye takatim yok

Ama seni büsbütün silemiyorum hayatımdan

Yokluğuna katlanamıyorum

Tüm izlerini biriktiriyorum böylece

Sensizlikte yaşıyor

Sensizliği öğreniyorum

Gün gelecek

Sen varken içimde zerren kalmayacak

O günü iple çekiyorum

Ama şimdi

Saklı sancılar kavuruyor bedenimi

Yokluğun çok acı

Varlığın öldürüyor insanı...