Kapana Kısılmış Ruh (2. Kitap)

267- Pınar'ın Özgür'ü

Çok konuşmazdı

Konuştuğundaysa kelimeleri zehir olup insanı kendi kanında boğardı

Kalbi yoktu sanki

Küçüğü öldüğünde beynindeki tilkilere emanet etmişti 

Son insan yanını öldüreceğini bildiği halde

Acımasızdı

Herkese her şeye karşı

Tüm dünyaya, tüm insanlığa, hatta kendine bile

Gülmezdi de pek

Bazen dudağının kenarı kıvrılırdı

Güneş sanki oradan doğardı

Sürekli koşardı

Kızımızı ışıklarda geçer ölümü tartardı

Gökten yıldız toplardı

Heybesini yıldızla doldurduğunda

Küçüğünün mezarına koşardı

Söz vermişti

Gökyüzünün tüm yıldızlarını onun için çalacaktı

Söz vermişti

Öldüğünde bile sayesi onun mezarına düşecekti

Sigarayla nefes alabilen adam

Kalbi tilkilerine emanet adam

İnsan olmaktan utanan adam

Şu dünyaya tek kelimesi bile düşmeyen bir kız çocuğuna

Tüm hayatını emanet etmişti

Küçüğü yumdu gözlerini

Adam intikam yemini içti

Küçüğünün minicik kalbine yara açan herkesin

Yıldızlarını tek tek söndürecekti...