Kapana Kısılmış Ruh (2. Kitap)

229- Tek Evim

Evimi ben bulmuştum

Bulmuştum da, bana ev olana geçici bir liman olmuşum.

Benim evimin kanatları var, uçtu gitti.

Yelkeni var, başka diyarları gezdi.

Hala ait hissettiğim beni evsiz bıraktı.

Üşüyorum yurtsuz bıraktı.

Kendime sığındım yuvasız bıraktı

Ama değişmedi, 

Bitmedi.

O avare gezen hala benim kendimi ait hissedebildiğim tek evim.

İnsan evini unutabilir mi?

Ben yine göçebe,

İçimde külleri var enkazın

Zihnimi kana buladım, 

Evimi yaktım, yıktım

Ama altında ben kaldım.

Her yerim yara bere, 

Üstümde bin tonluk yükle kalakaldım.

Yine de is kokulu evimin enkazına sarıldım.