Öyle bir dünya düşünün ki, gerçek hayattan zevk alamayan, tüm deyerlerini unutmuş bir topluluk yaşıyor. İnsanlara aradıkları heyecanı hayal ürünü olarak sunuyorlar ve karşılığında tek bir kural vardır-gerçek hayatta aşık olmak yok.
Fakat kurall...
Uyumaya çalışıyordum, ama düşünceler kafamın içinde dolanıp duruyordu. Başım patlıycakmış gibiydi. Sanki poker kartları gibi bu düşünceler kafamdan dışarı fırlıycakmış gibime geliyordu. Bir türlü uyku tutmadı. O sırada kapımı birisi çaldı. Karşımda duran Adriandı. Şaşırdım. Bunun bu saatte burada ne işi vardı. Ne akla hizmet odama kadar gelmişti? Kurallar belliydi. Duygusal bir ilişkiye yer yoktu. Onun böyle buraya gelmesi nöbetçiler tarafından yanlış anlaşıla bilirdi. Kapıyı hızla açarak: — Bu saatte burada ne işin var? Git hemen! (kısık sesle) — Meraktan uyuyamadım. İyi misin? Sabah fazla gergindin. Garip sorular soruyordun. Bana söyleyeceyin şey neydi? — Sonra konuşuruz. Bizi görürlerse yanlış anlaşıla bilir. Git hemen!
Adrian gitmemekte israr eder. Sorularının cevabını almadan gitmeyecekti. Bu sırada nöbetçilerden biri Bellanın odasına taraf gelir. Bella Adrianı hızlıca içeri çeker.
— Ne oluyor? — Beyendin mi yaptığını? Az daha yakalanıyorduk. — Niye bu kadar korkuyorsun ki? Bir şey yapmıyoruz sonuçta. Hem dolaşmak, istediğinle görüşmek serbest. — Sen anlamıyorsun işin ciddiyetini galiba. Gecenin bu saatinde buraya gelmenin açıklamasını nasıl yapacağız. Ayrıca farkındaysan şu an odamdasın. Bunu hiç açıklayamayız. — Her şeyin gayet farkındayım. Unutma beni içeri çeken sendin. — Üff, seni burada görselerdi bizi dinlerler miydi sanıyorsun?! Anında buradan postalarlar, Ya da göz hapsinde olurduk. Belkide... başımıza ne geleceyini bilemeyiz. Yani mecburdum. Ne yapa bilirdim ki?! Ayrıca korkmaklada bir ilgisi yok bu olayın. Bilmediğin şeyler var. Sense sürekli yoluma çıkıyorsun. — Söyle o zaman bileyim. Sabahtan beri köşe kapmaca oynuyorsun. Ne yapacaklarından korkuyorsun, Bella?... Al işte yine o sessizlik. — Ahhh, tamaaam anlatacağım. Ama şimdi ne yeri, ne zamanı. Sonra konuşuruz. Önce seni buradan çıkaralım. Seni odamda görürlerse bizim için hiç iyi olmaz. Ben etrafa bakayım önce.
Bella kapıyı açar-açmaz nöbetçi ile burun-buruna gelir. — Buyrun, bir sorun mu vardı? — Eee... hayır, bir sorun yok. Siz burada böyle dikilecek misiniz? — Anlamadım. — Yok bir şey. İyi akşamlar.
Adrian: — Ne oldu? — Anlaşılan bu akşam uyanık kalacağız. — Kalacağız derken? — Neyini anlamadın? Burada mahsur kaldın işte. Kapıda adamlar var. Bu durumda çıkamazsın. (sinirlenir) — Bağırma. Duyacaklar. Sen ne sinirli bir şeysin, ya? Bir şey demedim, tamam.
Oops! Bu görüntü içerik kurallarımıza uymuyor. Yayımlamaya devam etmek için görüntüyü kaldırmayı ya da başka bir görüntü yüklemeyi deneyin.
Bella ters-ters bakar. Odaya kulak batıran sessizlik çöker. Bella yatakta oturur. Adriansa bir köşede. Bir müddet sonra Bella bu tuhaf, kulak batıran sessizliği bozar:
— Öyle yerde oturmana gerek yok. Üşütüceksin, sonra al başına belayı. Yatağın bir köşesinde otur, korkma ısırmam. — Haa, aşılarım tam diyorsun. — Ha ha ha, çok komik. Ne halin varsa gör. — Tamam, endişelenmene gerek yok ya. — Ne endişelenmesi?! Endişe edecek bir şey yok. Sana da yüz vermeye gelmiyor. Hastalanırsan benden bilmede. — Senlede konuşmak olmuyor. Gıcık. — Ben miyim gıcık? Sensin! — Hahaha... — Ne gülüyosun? Hiiiç seni sinirlendirmek hoşuma gidiyor. Ayrı bir tatlı oluyorsun. Sana bir lakap bulmam lazım. — Ihm...ıhm. — Madem burada mahsur kaldık. Sabaha kadar vakit bol. Anlat hadi. Canını sıkan, seni geren şey ne? — Şey... (derin nefes verir) sende ilk deneme için içeri geçtiğinde kabus tarzında bir şey görüp, kendi başına mı uyandın? — Kabus gördüm, ama beni uyandırdılar. Ben uyanmadım. Neden soruyorsun? — İyide hiç çıktıktan sonra yorgun, ya da kendini kötü hiss etmediyini dedin. — Doğru, dedim. Ama... — Aslında çıkanların hepsi aynı durumdaydı. Yani ayakta duramıyorlardı. Bir tek sende öyle bir belirti yoktu. — Bir tek ben değil. Sen gittikten sonra bir kaç kişi daha vardı. — Demek ki, yanılmamışım. Ha bir de yarınki denemede kendin uyanmayı dene. Ancak öyle anlatırım gerisini. Neyse ben uyuyorum, çok uykum var. — İyi geceler. — Sanada.
