Kimse Farkında Değil (Tokyo Revengers)

-1-

Ben İstanbul'da bulunan sıradan bir kız lisesinde okuyorum. Okulum ağaçların arasında ve boğaz manzaralı. (Evet böyle bir okul var ve be gerçekten oraya diyordum) Bu yaz velayetim babamdan anneme geçince ben de okul değiştirmek zorunda kaldım.

10/C
(Daha 10.sınıfa yeni geçtik
ama grup adı böyle)

Arkadaşlar kötü bir haberim var
😭😭😭
*Fotoğraf*
Başka bir okula nakil aldırdım

Zeynep: Hayır yaaaa. Seni çok
özleyeceğiz. Sınıf başkanım

Eda: Bizi böyle bırakamazsın...

Melek: Şimdi kim olacak bizim
başkanımız. Kim alacak hocadan izin.

Üzgünüm çok ani oldu biliyorum.

Yasemin: Ne???
Hyr
Bunu yapamazsın
Gelmelisin
Benim sıra arkadaşım
Kim olacak
Sensiz yanım boş kalır
Lütfen gel.

Üzgünüm... Sadece bunu
söyleyebilirim. Sizi bırakmak
benim içinde çok zor

("En büyük başkan" gruptan ayrıldı)

Telefonumu göz yaşları içinde yanıma koydum.

💭: Ağlamamalıyım. Güçlü olmalıyım. Yine güzel arkadaşlıklar kurabilirim.

Ben ağlamamak için zor dururken annem seslendi.

Annem: Ayça hadi kalk. Kayıt yaptırmaya gidiyoruz.

Okuluma gittik. Kaydı tamamladık ve okuldan çıkmadan önce sınıfımı buldum. İlk gün zorluk çekmemek için.

12 Eylül sabahı

Evin önünden bindiğim servisle okula geldim. Aslında servisi beklerken çok stresliydim. Ya kaçırırsam diye ama bir problem olmadı. Okulun bahçesinde yürürken bir yandan da etrafa bakıyordum.

💭: Allah'ım herkes çok yabancı.

Bahçede yavaş yavaş yürürken insanların arasında Mitsuya'yı gördüğümü sandım.

💭: Allah'ım animeler ile kafamı bozmuş olmalıyım. Okulda Mitsuya'yı gördüm sandım.

Daha önce (kayıtta) yerini öğrendiğim sınıfıma gittim. Sınıfa girmeden önce derin bir nefes aldım ve cam tarafı en arkaya geçtim. Deminden gördüğüm görüntü aklımdan çıkmıyordu.

💭: Gerçekten Mitsuya olabilir mi? Yok ya ne saçmalıyorum ben.

Sonunda kafamı rahatsız etmemesi için ellerimi masaya koydum ve kafamı da ellerimin üzerine koydum ve uyumaya çalıştım.

?: Oi! kalk sıradan, biz oturacağız.

💭: Sesi tanıdık geliyor ama benim tanıdığım bir erkeğin burda ne işi var.

Kafamı kaldırdığımda gördüğüm kişiler ile dilim tutuldu.

💭: D-Draken ve M-mikey. Onlar gerçek mi? Hayır dur hafızam benimle oyun oynuyor.

Kendimi cimcikledim.

💭: Bu acıttı.

Draken: Ne bakıyon lan mal gibi? Kalk!

Ayça: Üzgünüm. Hemen kalkıyorum.

Kalktım ve bir öndeki sıraya geçtim. Çaktırmadan çantamı açtım ve içindeki mangamı aramaya başladım ama yoktu. Mangam yoktu. Hemen telefonumu aldım. İnternete baktım ama orada da hiç bişi yok.