La Mia Luce (Uitgehuwlijkt)

2.

Het is alsof mijn woorden me hebben aangeklaagd,
Daarom maak ik nu gebruik van mijn zwijgrecht
Het voelt alsof ik jou vergeet als ik mezelf vergeet,
alsof ik jou begraaf en ik sterf
Ik lach nu bijvoorbeeld meer om je glimlach niet te vergeten
Ik kan mijn weg niet vinden
Ik kan niet ontsnappen
Ik kom amper mijn kamer uit, zodat ik niet herinner dat je er niet meer bent als ik je niet tegenkom op de gang.
Pa ik mis je zo erg

_________________________________________________

Ik dwing mijn oogleden enkele seconden te openen. Ik wil opstaan ​​en weggaan van het uitzicht waar ik maandenlang met walging naar kijk. Het is al 4 maanden geleden sinds papa is overleden. Papa had kanker, al 2 jaar. Hoe konden ze dat voor mijn verborgen houden? Hoe kon ik dat niet zien? Ik had meer voor hem moeten zorgen, meer voor hem moeten zijn.

Ik ben al maanden niet uit mijn kamer te krijgen. Ik kan het nog steeds niet geloven. Mijn vader is er niet meer. Mijn ogen beginnen voller te raken. Ik kijk naar het witte plafond om zo mijn tranen in te houden, maar tevergeefs. Ik ben eenzaam. Ik heb niemand meer. Niemand. Ik begin te lachen, harder en harder. Opeens begin ik te huilen. Ik sta op en begin alles kapot te gooien.

De deur gaat open. Het is tante Fatma. Ze kijkt me bezorgd aan.
' Gaat het, lieverd?' vraagt ze.

Ik kijk haar aan en begin weer hard te lachen. Ik loop naar mijn bed en ga daarop zitten. Na de dood van mijn vader is tante Fatma naar een lieve engel veranderd. Opeens hoef ik helemaal niks te doen. Besef ze komt me zelfs te eten brengen iedere dag. Ze lijkt wel medelijden te hebben met mij. Ja met mij, gek hè? Ik kan haar maar niet vertrouwen, ghair in sha Allah.

'Ik laat je wel even met rust, maar ik kom je zowat eten brengen 'zegt ze en ze doet de deur achter zich dicht.

Ik hoor gefluister achter de deur. Ik sta op en loop voorzichtig naar de deur. Ik doe mijn oor tegen de koude deur.

'gaat het vandaag wat beter met haar? ' hoor ik Rachid fluisteren.

'Er is niet zoveel veranderd, misschien moeten we haar naar een psychloog brengen'. Antwoordt tante.

'Er is daar geen tijd voor. Ze moet voor volgende week opknappen'

Ik doe voorzichtig de deur open. Ze kijken me beide geschrokken aan.

'Wat is er volgende week?' vraag ik.

Net wanneer Rachid antwoord wil geven, hoor ik kleine Maher mijn naam roepen.

'Malak'

Wat heb ik hem toch gemist. Hij begint me helemaal te kussen en te knuffelen.

'Malak, hou je niet meer van mij?'.

'Hoe kom je daar nou bij?'.
Ik ga op mijn hurken zitten zodat ik op zijn lengte kom.

'Je wilt niet meer met mij spelen sinds papa weg is' zegt hij met een droevige stem.

'Ik was een beetje ziekjes, nu ben ik weer beter. We kunnen zoveel spelen als je wilt'.
Hoe kon ik Maher vergeten? Hij is ook zijn vader kwijt. In plaats van, meer voor hem te zijn heb ik mezelf opgesloten. Hoe kan ik zo egoïstisch zijn? Ik had geen recht om hem dit aan te doen. Hij is mijn enige herinnering aan mijn vader.

'Komt papa ook met ons spelen'?

Ik voel weer tranen opkomen
'Nee' zeg ik snikkend terwijl ik mijn tranen probeer in te houden.

'Waarom? Heb ik papa boos gemaakt? Komt hij daarom niet naar huis?'

'Nee. Nee. Papa is nooit boos op jou'

'Waarom komt hij dan niet naar huis? Ik heb papa gemist.' Zegt hij droevig.

Tranen rollen over mijn wangen. Hoe moet ik hem nu uitleggen dat papa nooit meer terugkomt?

'Malak waarom huil je' vraagt hij en veegt mijn tranen weg met zijn mini handjes.

Ik pak zijn handjes die nog mijn tranen proberen af te vegen en begin te praten.
'kijk papa is ver weg. Hij komt niet meer terug. Hij is nu heel ver.'

'Is hij naar een ander land?' vraagt hij met wijde ogen die naar tante Fatma kijken

'Nee hij is verder weg. Net als oma.' Antwoord ze

'Is papa dood' vraagt hij dit keer kijkend naar mij en begint te huilen

'Ja..., maar weet je dat papa altijd met ons hier in ons hart is?' zeg ik vrolijk en wijzend naar zijn hart.

Hij kijkt naar mijn vinger en geeft me plotseling een knuffel. Hij pakt mijn hand vast en sleurt me naar zijn kamer.

Na twee uurtjes met Maher te hebben gespeeld is hij in slaap gevallen. Ik til hem rustig op en leg hem in zijn bedje. Ik loop voorzichtig de kamer uit om naar de badkamer te lopen om mijn handen te wassen. Net wanneer ik de deurkling van de badkamer omlaag wil doen hoor ik de stem van Rachid.

'Malak kan je even hier komen? Ik en ma moeten met jou ergens over praten'.

'Oké, ik ga eerst mijn handen wassen, dan kom ik'.

Ik loop de badkamer in en was mijn handen. Na mijn handen te hebben gewassen, loop ik naar de woonkamer. Rachid en tante Fatma zaten al op de bank op mijn te wachten.

'Ik luister. Waar moesten jullie met mij over hebben?' vraag ik.

'Lieverd kom even naast mij zitten' zegt tante Fatma.

'ik sta hier goed tante'.

Ze kijken elkaar aan alsof ze niet weten waar ze moeten beginnen. Tante begint met praten.

'Sinds Younes is overleden lopen we heel krap met de uitgaven. We eten al weken dezelfde eten...' Ik ontbreek haar.

'Ik zal vanaf morgen werk gaan zoeken en zal beginnen met werken. Maak je geen zorgen, tante' zeg ik.

'Wie neemt je in deze tijd aan zonder een diploma?' vraagt Rachid geïrriteerd.

'Daar hadden jullie al eerder over na moeten denken voordat jullie mij gingen verbieden om te studeren. Ik probeer hier alleen met een oplossing te komen'

'We hebben al een andere oplossing' zegt tante.

'Wat is de oplossing? Is er iets wat ik kan doen?' Vraag ik, maar ik wou dat ik die vraag nooit had gesteld. Ookal weet ik niet of het eigenlijk een verschil had gemaakt.

'De oplossing is dat je gaat trouwen' zegt ze alsof ze iets normaals zegt.

'Wat?'

'kijk meid, probeer je je religie niet goed na te leven? Er is een jongen, hij wil met je trouwen en...' Zegt Rachid

Ik onderbreek hem.

'Wacht wat, wat?' vraag ik geschrokken.

'Laat hem eerst uitpraten!' zegt tante Fatma.

'WAT UITPRATEN?! HOREN JULLIE WEL WAT JULLIE ZEGGEN?! Wie heeft jullie de recht gegeven om een man voor mij te kiezen? En wie zegt dat ik überhaupt wil trouwen? Wie denken jullie wel dat jullie zijn?'

'Gedraag je, let op je toon wanneer je tegen mijn moeder praat' schreeuwt Rachid.

' Zeg dan tegen je moeder dat ze eerst moet luisteren naar wat uit haar mond komt!' Schreeuw ik terug.

Hij staat op en wilt op me aflopen, maar tante pakt zijn hand vast en trekt hem weer op de bank. Dan staat zij op en loopt naar me toe. Ze stopt voor me en pakt mijn handen vast.

'Wij hebben niemand voor je gekozen. Het is je pa. Ik wilde je dit eigenlijk niet vertellen, maar je laat me geen andere keus. Jouw vader heeft geld geleend van die man om zijn ziekenhuiskosten te betalen. De laatste jaar werd hij zo ziek dat hij niet meer kon werken, dus heeft hij geld moeten lenen. Om die schulden af te lossen moet je met die man trouwen.' zegt tante.

'Dit kan toch niet waar zijn' zeg ik met een zachte stem die ik zelf nauwelijks kan horen.

————-–———————————————————
Hey
Ik wil jullie vragen om een reactie achter te laten over hoe jullie van mijn verhaal vinden tot nu toe. Ik ben erg benieuwd of het nou echt waard is om het af te schrijven

Xoxo