La Mia Luce (Uitgehuwlijkt)

34.

Heb je ooit iemand moeten vergeten,
Moeten loslaten, voor altijd uit je leven moeten verbannen?
Alsof zij er niet meer is,
Alsof je weet dat, hoe je je hand ook uitstrekt, je haar nooit meer zult bereiken.
Telkens wacht je, denkend dat ze elk moment binnen kan stappen,
Hoe pijnlijk is het, te weten dat ze niet dood is,
Maar toch onbereikbaar, alsof ze dood is.
Wat een ondraaglijke waarheid,
Terwijl jij nog steeds zo veel van haar houdt... toch?

_________________________________

Yassir wordt wakker, plotseling uit zijn slaap gehaald door het felle zonlicht dat zijn ogen binnenkomt. Hij knippert een paar keer, draait zich om en ziet zijn moeder, mevrouw Sultan, die zonder iets te zeggen de gordijnen opent. "Goedemorgen, Yassir," zegt ze met haar warme, maar bezorgde stem. Elke week, minstens twee keer, doet ze dit, alsof ze probeert de verloren energie in zijn leven terug te brengen.

Yassir wrijft in zijn ogen en gaat rechtop zitten op de bank. De bank die de afgelopen vijf maanden zijn bed is geworden. Rondom hem liggen lege blikjes energiedrank verspreid. Zijn laptop staat nog steeds open op de salontafel, het scherm gevuld met notities, e-mails en zoekopdrachten.

Maanden van zoeken hadden weinig opgeleverd, behalve een enkele, bittere aanwijzing: de auto waarin Malak die nacht was ingestapt stond op naam van Hasan. Hasan, de broer van Meryam. Yassir voelt zijn hart zich samenkrampen bij de gedachte aan die naam. Waarom zou Malak bij hem in de auto stappen? Wat hadden ze met elkaar te maken?

Hij zucht en kijkt zijn moeder aan. "Wat doe je hier, mam?"

"Ik wilde mijn zoon zien," antwoordt ze zacht, terwijl ze hem onderzoekend aankijkt. Haar ogen spreken boekdelen, gevuld met zorg en verdriet om wat haar zoon doormaakt.

"Je was gisteren nog bij me," zegt Yassir terwijl hij opstaat kijkend naar de klok op de muur. "Bovendien ga ik zo de deur uit."

"Waar ga je naartoe?" vraagt zijn moeder bezorgd over wat haar zoon nu weer van plan is.

"Ik denk dat ik een nieuwe aanwijzing heb gevonden," zegt hij, zijn ogen strak gericht op de vloer. Zijn stem verraadt de hoop die hij krampachtig probeert vast te houden.

Mevrouw Sultan loopt naar Yassir toe en pakt zijn handen vast. Haar greep is stevig, maar zacht. "Yassir, je moet hiermee stoppen," zegt ze rustig, maar met een vleugje wanhoop in haar stem. "Je kunt niet langer zo doorgaan."

Yassir trekt zijn handen los uit haar greep, zijn ogen gevuld met een mengeling van ongeloof en verzet. "Wat zeg je, mam?"

Ze slikt moeizaam en haar ogen glinsteren, gevuld met tranen die ze probeert te onderdrukken. "Het is bijna een half jaar geleden en nog steeds heb je geen spoor van haar gevonden." Hij heeft zijn moeder natuurlijk niet verteld dat Malak in een auto stapte van de man die plannen maakte om met haar te trouwen.

Yassir voelt een golf van woede en verdriet door zich heen trekken. "Ik hou van Malak, mam," roept hij, zijn stem schor en trillend van emotie. "Ze is mijn leven! Ik ben niet van plan om haar op te geven."

Zijn moeder kijkt hem even aan, haar ogen vullen zich met iets wat lijkt op verdriet. Ze loopt boos op hem af, haar emoties nu volledig zichtbaar. Ze grijpt zijn armen stevig vast en dwingt hem om naar de bank te kijken, naar de troep van lege blikjes energiedrankjes en de chaotische stapel notities op de tafel. "Kijk naar jezelf, Yassir!" roept ze, haar stem schiet vol met tranen. "Dit is geen leven! Kijk wat je aan het doen bent! Malak zou jou nooit verlaten als ze van je hield, niet terwijl ze weet hoeveel jij van haar houdt!"

Yassir staart naar de bank, de rommel die zijn leven weerspiegelt, maar zijn gedachten blijven teruggaan naar Malak. "Ze houdt van me," fluistert hij, bijna zichzelf proberend te overtuigen, terwijl de realiteit van zijn moeders woorden hard aankomt. "Ze moet van me houden."