La Mia Luce (Uitgehuwlijkt)

7.

Het is inmiddels al 6 dagen geleden sinds de ontvoering van Maher. Gelukkig is hij allang weer thuis. Ik? Ik zat de afgelopen dagen opgesloten. Tante heeft me in mijn kamer opgesloten, omdat ze mij niet vertrouwt. Ze is bang dat ik weg ga lopen. Hoe ga ik zoiets doen terwijl ik weet wat Yassir in staat is?

Vandaag is het de grote dag. De dag dat ik van deze gevangenis naar een andere gevangenis ga. Het is 14:00 uur in de middag. Over een half uur is het de Nikkah. Ik loop heen en weer in de kamer. Ik stop voor de spiegel en kijk naar mezelf. Mijn ogen waren opgezwollen. De make-up artiest heeft met veel lage make-up geprobeerd het te verbergen tot hoever ze dat kon. Ik had een witte abaya achtige iets aan met capuchon en om mijn hoofd een licht beige hijab.

Ik hoor de deurbel. Hij is er. Mijn hart gaat te keer. Ik ben bang. Ik hoor voeten stappen voor de deur. Er wordt een paar keer op de deur geklopt. Ik geef geen antwoord en blijf op mijn bed zitten. Ik hoor de deur van mijn kamer opengaan. Ik kijk naar de deur. Ik zie Yassir voor de deur staan. Hij kijkt me een paar seconden aan en dan komt hij naar binnen. Hij doet de deur achter zicht dicht en loopt naar mij. Ik sta op. Ik kijk naar de grond. Ik zie de schoenen van Yassir voor me.

'Hoe is het?' vraagt hij.

Ik hef mijn hoofd op en begint te praten.
'Laat me gaan, alsjeblieft. Je hebt niks aan mij. Het is nog niet te laat' zeg ik met tranen die over mijn wangen rollen.

Hij blijft naar me kijken en krabt in zijn haren
'Laten we gaan' zegt hij en loopt voorop.

Ik dacht eventjes dat hij een mens met hart was. Ik was vergeten hoe harteloos hij is. Hoe kan iemand die een kind van 4 ontvoert een hart hebben?

Ik loop hem achterna. Beneden stond iedereen voor de deur. Yassir loopt verder naar buiten. Ik stop voor Maher en ga op mijn hurken zitten.

'Malak, je ziet er als prinsessen uit' zegt hij met een groot glimlach in zijn gezicht.

'Dankjewel en jij zit eruit als een echte prins' zeg ik en druk een kus op zijn wang.

'Malak, Yassir staat op je te wachten' zegt tante.
Ik sta op en loop naar Yassir die voor zijn auto staat. We stappen in de auto en rijden richting de moskee. Tante, Rachid en Maher komen met de auto van Rachid. Ik zit dus alleen met Yassir in de auto. Hele rit wisselen we geen woord.

Het was vandaag echt slecht weer. Het regent hard. De donkere wolken hebben de blauwe lucht bedekt. De donder vulde mijn oren. Het lijkt alsof het weer mijn gevoelens aan het uitdrukken is die ik in me houd. Normaliter ben ik echt bang voor bliksems maar mijn angst voor wat er zo gaat gebeuren is groter. Ik weet helemaal niet wat me te wachten staat na de Nikkah. Waar word ik naartoe gebracht? Met wie ga ik leven? En de belangrijkste vraag; wie is deze man echt? Ik ken de man met wie ik ga trouwen niet eens. Ik weet niks anders dan zijn naam. Papa is dit het leven dat je voor je dochter hebt achtergelaten?

Na een paar minuten stopt de auto. Ik kijk om me heen. We waren in de garage van de moskee. De laatste keer dat ik hier kwam, was het de dag dat mijn vader overleed. Ik verzink weer in mijn gedachten.

Opeens wordt de deur van de auto voor me open gemaakt. Yassir staat geïrriteerd naar me te kijken.
'Waar wacht je op?' Vraagt hij geïrriteerd.

Ik geef geen antwoord en blijf op mijn plek zitten. Opeens pakt hij mijn pols vast en trekt me uit de auto. Mijn pols doet pijn. We lopen richting de ingang van de moskee. Net voor de deur stopt hij en draait zich naar mij.

'Veeg snel deze tranen weg. Zorg dat niemand iets merk'

'Ik kan niet alsof doen'

'Ik heb niet gevraagd of je dat kan' zegt hij en knijpt harder in mijn pols.
Ik knijp mijn ogen dicht van de pijn en geef een kleine gil.